Skírnir - 01.04.1908, Qupperneq 19

Marjas
115
bandi. Mér fanst honum þykja mest gaman að því, þeg-
ar hún hafðí hrakið mig mest. Hann hló dátt að óförum
mínum. Og um styrkleik Möngu þótti honum frábærlega
mikils vert. Eg hugsaði mér, að eg skyldi jafna á þeim
báðum, þegar eg væri orðinn stór.
En Grímur var ekki eingöngu óviðjafnanlega vitur og
lærður. Hann var líka óviðjafnanlega góður.
Nema við Jónas. Hann var fullur af skætingi við
Jónas og um hann. Þegar Grímur hafði eitthvað á hann
minst, fann eg, að Jónas var í raun og veru smælingi, og
að mér kom ekkert við hvað hann sagði. En eg gleymdi
því, þegar eg var með Jónasi og Grímur var ekki við-
staddur. Eg vissi ekki, hvernig á því stóð, að Grimur
var Jónasi svo mótsnúinn. Einhvern óljósan grun hafði
eg um það — eg veit ekki, hvernig hann hafði komist
inn hjá mér - að eitthvað væri það út af Möngu. En
eg botnaði ekkert í þvi, hvernig það gæti verið. Og það
kom mér ekkert við. Grímur var góður við mig. Og
það var mér nóg.
En allra-beztur var hann, þegar hann fór með mig
fram í skáia, og sýndi mér þar ofan í kistuna sína. Þar
var heill hlaði af bókum: Ulfarsrímur og Fornaldarsögur
Norðurlanda og Þjóðsögurnar og margar fleiri. Og hann
skýrði mér frá því, að í þessum bókum væri ekki að eins
alt það, sem hann hafði sagt mér, heldur miklu, miklu
fleira af sama tægi. Mér varð öllum heitt frá hvirfli til
ilja. Eg þorði ekki að spyrja hann, hvort hann vildi lofa.
mér að lesa þessar bækur. Mér fanst ekki, að eg mundi
geta öðlast slíka sælu i þessu lífi. En eg fann líka, að
fengi eg það ekki, yrði eg aldrei framar glaður í þessum
heimi. Hann bauð mér sjálfur að lesa þær, ef eg færi vel
með þær. Og eftir það var eg um tíina eins og uppnum-
inn í einhvern himinn.
Rímurnar komu huga mínum inn á nýjar götur. Eg
fékk óstjórnlega löngun til þess að fara að koma saman
vísum. Eg reyndi það. Og mér tókst það — einhvern
veginn.
8*