Skírnir - 01.04.1908, Qupperneq 22

118
Marjas.
kunuugt um þetta listaverk, sem nú var í smíðum. Og
nú fann eg að hundur og langa-vitleysa voru frámunalega
lítilmótleg dægrastytting, og að ekki gat öðrum þótt gam-
an að þeim en litlum börnum. Þetta marjasar-kvöld var
fagnaðar-hátíð, sæll draumur, sem mennina dreymir ekki
nerna örsjaldan á æfinni.
En drengurinn fór daginn eftir. Þá var enginn til
að spila við mig. Marjasinn var svo rúmfrekur, að rím-
urnar koinust þar ekki fyrir að sinni. Bækur Oríms hafði
eg allar slokað. Og mér fanst tilveran furðu fáskrúðug.
Ekki veit eg hvernig það hefir atvikast, að Jónas
fekk pata af rímunum mínum. En sú varð samt raunin
á. Eg held að Orímur hafi hlotið að sletta í hann ein-
hverju, sem vakið hafi grun hjá honum.
Hann varð svo yndislega góður við mig einn daginn.
Hann bauð mér að koma með sér, þegar hann var að
sækja vatnið, og bað mig að segja sér einhverja álfasögu.
Eg fann, að þetta var mér virðing, og að Jónas var nokk-
uð góður, greyið. Eg hugsaði mér að gera Úlf óþveginn
eitthvað betri en fyrirhugað hafði verið, og kveið því, að
vera mætti að eg fengi því ekki ráðið fyrir Grími. Undir
kvöldið bauð Jónas mér út í hlöðu, og tók að leysa heyið
Hann fór að spyrja mig, að hverju mér þætti mest
gaman.
— Eg held mér þyki mest gaman að marjas, sagði eg.
— Eg ætti nú annars að spila marjas við þig ein-
hvern tíma, sagði hann.
Nú fór heldur að lifna yfir mér.
— Heldurðu, að þú vildir gera það á sunnudaginn
kemur'? sagði eg.
— En að eg spilaði marjas við þig allan sunnudaginn,
nema meðan eg er í fjósinu? sagði hann.
Mér varð öllum heitt af ást á Jónasi.
— Þú ert að yrkja einhvern brag? sagði Jónas ein-
staklega alúðlega.
Mér hnykti við.
— Hvernig veiztu það? spurði eg.