Skírnir - 01.04.1908, Qupperneq 23

Marjas.
119
— Það gerir ekkert til. Eg veit það, sagði Jónas.
Eg þagði. Og samvizkunni var mjög órótt.
— Heldurðu ekki, að það væri gaman að spila mar-
jas a 11 a n sunnudaginn kemur, nema meðan eg er í
fjósinu? Og vaka nokkuð lengi fram eftir kvöldinu?
sagði Jónas.
Jú, eg hélt, að það væri mjög mikið gaman.
— Eg skal nú gera það fyrir þig, ef þú segir mér
a 11 um þennan brag. Og þá getur vel verlð, að eg
spili við þig fleiri sunnudaga. En þú mátt ekki leyna
mig neinu. Þú verður að gefa mér hönd þína upp á það.
Og það er bezt, að þú sveiir þér upp á það líka. Og þú
veizt, hvað við liggur, ef þú svíkur það, sem þú heflr
gefið hönd þína upp á og sveiað þér upp á; þá fer þú
til helvítis.
Eg þagði enn. Eg fann, að þetta var mesta vanda-
málið, sem fyrir mig hafði komið á æfinni.
Jónas hélt fortölum sínum áfrarn:
— Annars gerir þetta ekkert til. Eg v e i t alt um
braginn. Eg ætlaði bara að vita, hvað þú vilt vera góð-
ur vinur minn. Og eg ætlaði þá að spila við þig á hver-
jum sunnudegi í allan vetur. En alveg stendur m é r á
sama. Eg hélt, að þetta væri í þ í n a þágu. Alveg má
mér standa á sama um þennan brag.
— Það er ekki bragur. Það eru r í m u r, sagði eg.
Eg kunni ekki við, að rangt væri farið með jafn-
merkilegt efni, sem mér kom svona mið vikið.
— Nú það eru r í m u r. Æfinlega ertu nógu skýr.
Þú hefir nokkuð meira vit á þessu en eg, þó að þú sért
ekki hár í loftinu.
Eg fann, að þetta voru sæmdar-ummæli. Eg réð af
að kaupa þessu við Jónas. Og eg gaf honum hönd mína
upp á að segja alt satt. Og eg sveiaði mér upp á það líka.
Eg lofaði honum að heyra vísurnar. Og því næst
sagði eg honum efnið, eins og það var fyrirhugað.
— Vísurnar eru víst æði-vel ortar, sagði Jónas. Og
þetta er einstaklega skemtileg saga.