Skírnir - 01.04.1908, Page 44

í páfagaröi.
i.
Og hann hafði svarist og signst upp á það7
Að sitja’ eins og hraukur í nesi
Og mjakast ei út fyrir afvikinn stað
Um æfina, hvernig sem blési.
Og trúlega hélt ’ann þann samninginn sinn;
Hann sveikst eigi um tíðast og fijótast
Að hnykkja sem fastast þau agnhöldin iun,
Sem ætluðu að mást eða rótast.
En breytt hafði nágrend um búskaparlag,
— Þó bæina eins lóti heita —
Hann sá það og vissi, en söng þenna brag:
Af synd sprettur vit til að breyta!
Hann hlóð upp hvern torfgarð, þó tyldi’ ekki neittr
Af tildrinu meinfúna’ og illa.
Flest störf hans og ræða var rústarverk eitt,
Tómt ramb við í skörðin að fylla.
Ef hjúin hann spurðu, hvort afbrot væri enn
Ið einfalda og bersýnilega,
Hann sagði, þau væru ekki visindamenn,
En viðssjált ið alnáttúrlega.
Þó fann hann að viðhaldið varð honum strit,
Að vanblessun settist í búið,