Skírnir - 01.01.1912, Síða 31

Göngu-Hrólfr.
31
eyja1), og styrkist líka af þvi, er »Hist. Norw.« segir um
Göngu-Hrólf og ætt Rögnvalds (ríka), sem virðist hafa
runnið í munnmælum saman við Ivars-ættina. Rit þetta
er hvergi nærri laust við villur og missagnir, fremur en
bók Dúdós, en á líka sammerkt við hana í því, að saga
Hrólfs er þar sprottin af fornum arfsögnura, þar sem
»mörgu verðr saman blandat, er þat ok eigi ólíklegt, þar
er menn hafa sögusögn eina til«2). Svo sem »Hist. Norw.«
lætur þá, er unnu Norðimbraland og Dyflinni og fieiri staði
á Irlandi, vera. frændur Hrólfs, er vann Rúðuborg í Norð-
mandí, svo setur Dúdó Hrólf í vináttusamband við Aðal-
stein Englakonung, sem styrkir hann með liðsafla, og er
þar líklega átt við Gorxn hei'konung, sem fekk Aðalsteins-
nafn í skírninni, með því að margir liðsmenn Gorms
munu hafa ráðist i her þann, er löngu síðar vann Norð-
mandí (og þeir Goðröðr og Sigfröðr voru fyrst fyrir, en
Hrólfr siðast), en annars virðist Dúdó hafa blandað þess-
urn »Aðalsteini« satnan við Aðalstein sigursæla (f 940).
En þótt ekkert sýnist geta verið því til fyrirstöðu, að
norræna arfsögnin um Hrólf Rögnvaldsson sé íétt í aðal-
atriðunum, þá er þó eitt atvik nokkuð athugavei't, er til tinttur
Hrólfs kemui’, og það er nafn aukinn »göngu «, sem viðf„^™
hann er tengdur. Það getur vai’la verið rétt skýring á annsust
þessum nafnauka, að hann stafi frá því, að Ilrólfr hafi
verið svo mikill vexti, að enginn hestur hafi getað borið
hann, og hafi hann því orðið að ganga hvert er hann fór.
Slíkt er ólíklegt, og getur tæplega verið sagt í gamni til
að taka fram, að hann hafi verið óvenjulega stór (eins
og Storm ætlar). Hefði Hrólfr verið m i k 1 u stærri en
*) Sbr. Norm. III. 35—36 (um Sigtrygg, sonarson Ivars, konung
danskra og norrænna víkinga við England um 911), 57—58,
Krit. Bidr. I. 137, N. hist. Tidskr. 1901: 20—52. bls. Vilhjálmr frá
Malmesbury telur Sigtrygg konung á Norðimbralandi (f 926—7) frænda
Gorms („Gurmunds") (Norm. III. 64. n. 4.) eins og frakkneskir sagna-
menn telja Gorm frænda Hrólfs, og bendir hvorttveggja til samliands
víkinganna á Englandi, Frakklandi og Irlandi, sem voru tregir til kyr-
setu og friðsamlegra starfa, en hurfu jafnan frá einu landi til annars.
2) Fms. V. 241—2.