Skírnir - 01.01.1912, Blaðsíða 33

ööngu.Hrólfr.
33
tekur nafn af forföður hinna fyrstu landnárasmanna: Ing-
ðlfs og Hjörleifs, en hljóðar um goðsagna-viðburði, skylda
sögunum í Eddukvæðunum (æfintýri Helga Haddingjaskata
•og Káru og leifar af sögu Baldrs og Haðar). En þótt
goðsögur kunni að hafa fest sig við Göngu Hrólfsnafnið
eða því nafni verið blandað saman við nafn einhvers af
sonum Öxna-Þóris (Göngu-Hrólfr settur í stað Ulfs eða
Rauðúlfs1?), þá getur það ekki hnekt því, að Rögnvaldr
Mærajarl hafi átt son, Hrólf að nafni, og hafi sá Hrólfr
herjað vestur um haf og orðið að lokum foringi vikinga-
hersins mikla á Norður-Frakklandi, og skiftir það litlu,
hvort hann hefir verið kallaður »Göngu-Hrólfr« meðan
hann lifði, eða eigi fyr en hann var orðinn sagnahetja með-
al landa sinna.
Niðurstaða rannsókna þessara verður þá sú, að frá-
sögn Dúdós um upphaf og útför Hrólfs verði alls eigi tal-
in skilrík né ábyggileg, hvort sem það er raest að kenna
sögusögninni í Norðmandí, sem Dúdó hafði fyrir sér, eða
engu síður fáfræði hans og misskilningi, og óheppilegri
meðferð hans á efninu, enda er það víst, að helztu sagn-
ritarar Norðmenninga (Vilhjálmur frá Jumiéges og Orde-
rieus Vitalis) hafa ekki lagt trúnað á allar sagnir hans.
Það eru því engin gild rök til að rengja frásögn Snorra
Sturlusonar um ætterni og athafnir Hrólfs Rögnvaldsson-
ar, enda renna ýmsar stoðir undir hana, en saga Dúdós
Tím. Bmf. III. 100—112), því að Vilhjálmur Riiðujarl Hrólfsson var
sviksamlega drepinn (árið 942) af Arnúlfi greifa á Flæmingjalandi (sbr.
Norm. I. 135, n. 4.). Annars er það einmælt, að Hrólfr Rúðujarl yrði
sóttdauður (um 930), og stjúpsonar hans er hvergi getið annarsstaðar.
Dúdó segir, að Hrólfr hafi tekið til sin dóttur greifa nokkurs i Bayeux
(er fallið hafi fyrir honum), og átt við henni Vilhjálm (og eina dóttur,
•er giftist á Frakklandi). Hins vegar má ráða það af eftirmælum eftir
Vilhjálm, að h a n n hafi verið fæddur fyrir handan sæ (o : innan Bret-
landseyja). „Hist. Norw.“ lætur Hrólf fella greifa i Rúöuborg og ganga
að eiga ekkju hans, en son hennar hefna föður síns, og kemur þar enn
fram, að „i fornum sögum verðr mörgu saman blandat11.
‘) „Margir Úlfar hafa verið í þessari ætt“, sogir Guðbr. Vigfússon
•(Safn. I. 264).