Skírnir - 01.01.1912, Blaðsíða 40

8teinbíturinn.
svo langt niður í sjóinn, sem augað eygði. Beitan var
sama sem ósnert.
Páll lét fallast niður í skutinn sem snöggvast og and-
varpaði þunglega. Svo leit hann yfir til Jónasar og sá
hann gogga hverja ýsuna við borðstokkinn eftir aðra,
slíta hana af önglinum og fleygja henni inn i bátinn.
»Róðu, róðu!« kallaði hann til min og röddin skalf
af gremju. .Jafnframt tók hann að draga »dauða« lóðina
inn í bátinn.
Eg engdist saman af ótta. Eg sá hvað Páll hugsaði.
Hann hélt, að Jónas drægi hans lóð upp jafnframt sinni,
sliti af henni aflann og slepti henni síðan. Það hafði
hann oft gert sjálfur, svo að hann vissi hvað það var.
Nú vildi hann ná Jónasi og sjá, hvort svo væri.
Hefði þetta verið eins og karlinn hélt, þá hefði orðið
blóðug sjó-orusta þarna á miðjum firðinum. Páll var í
því skapi.
»Róðu, róðu, — helvítið þitt!« sagði hann við mig
aftur og ekki mjúklega.
Eg stakk bátnum áfram af öllum kröftum. Ararnar
voru mér of þungar og hendurnar á mér voru loppnar
af kulda utan um árahlummana. Það var ekki mikið lið
í mér; það skal eg játa. En eg gat ekki meira.
Páll hálf-dró bátinn áfram á lóðarstrengnum, innbyrti
fáeinar kindur, sem upp komu, en hafði ekki augun af
Jónasi og aflanum hjá honum.
»Steinbítur, steinbítur!« hvein í strákunum yflr í bát
Jónasar. Páll lézt ekki heyra það.
»Róðu, andskotans ormurinn, eða eg slæ þig fyrir
borð!« hálf-öskraði hann fram á þóftuna til mín. »Alt af
ertu sí-sofandi! — Róðu, segi eg!«
Það smá dró saman með okkur Jónasi. Jónas dró að
vísu lóðina eins ört, en tafðist við að innbyrða ýsurnar.
Eg hamaðist á árunum af ölium mætti, en var að
tapa kröftunum af þreytu.
»Eg skal vekja þig, bölvað kvikindið þitt!« sagði
Páll og beit á jaxlinn af ilsku. í sömu svipan tók hann