Skírnir - 01.01.1912, Qupperneq 65

Ritfregnir.
«5
Á hinn bóginn ma vafatanst benda á einstaka gaila, og eru þaÖ
ekki tiltök, þar sem sama sem engin hjálparrit um einstakar grein-
ir efnisins er viS að styðjast. Enda er öðrum hægara að standa
hjá og benda á gallana, en höfundinum að sigla hjá skerjunum.
Eg hefi t. d. tekið eftir missögn á bls. 46, þar sem höf. segir, að
borgaralegt hjónaband só heimilað »þegar hjónaefni teljast ekki
bæði til þjóðkirkjunnar eða til sama utanþjóðkirkju-
trúfólags, er hefir löggittan prest eða forstöðu-
mann«; eftir 1. 4 19. febr. 1886 1. gr. er borgaralegt hjónaband
heimilt, þótt bæði hjónaefnin sóu í sama löggiltu trúarfólagi utan
þjóðkirkjunnar.
Frágangur bókarinnar frá hendi kostnaðarmanns og prent-
smiðju er góður.
J. K.
Kriatján .Tónsson: Ljóðmæli. Búin til prentunar eftir
Jón Ólafason. 3. útg. aukin. Kostnaðarm. Jóh. Jóhannesson.
Rvík 1911. Verð 4 kr.
Þessi nyja útg. er að efni t.il samhljóða 2. útg., nema tveim
kvæðum viðbætt (Herðubreið og Hjá stekknum; hið síð-
ara frumort af E. Bögh), en hins vegar feldar burtu nokkrar óvand-
aðar vísur (Bjarnarvísur, Þorkelsvísur o. fl.). Að niðurskipun er
hún frábrugðin hinni að því leyti, að ljóðunum er hór skipað í tvo
aðalflokka: I. Ljóð vinnumannsins (ort fyrir 1863, er skáldið kom
í skóla), II. Ljóð skólapiltsins (eftir 1863), og svo raðað eftir efni
innan hvors flokks. Hversu heppileg sú niðurskipun er, getur
verið álitamál. En grunur leikur mór á, að hún só ekki sem
áreiðanlegust, því að eftir eldri útgáfunum að dæma leikur vafi á
um aldur sumra kvæðanna. Hefði því sjálfsagt verið óruggast og af-
notabezt að raða ljóðunum eftir efninu eingöngu, en merkja þau
með ártali, sem víst er um, hvenær ort eru. — Útgef. lætur þess
getið í formálanum, að helst hafi sór verið í hug að gefa ekki út
að þessu sinni nema vandað úrval, en kostnaðarm. hafi aftrað því
ráði. Það tel eg illa farið. Nóg að etdri útgáfurnar varðveiti
ruslið frá glötun — hafi það annars átt nokkurn lífsrétt á sór
{klúryrðisljóð og annað slíkt). Að vera að dragast með það dót er
ekki til annars en að kefja gullkornin, sem enn hafa gildi, spilla
sölu bókarinnar og draga úr notum hennar. Og því siður var
ástæða til að vera sár á úrfeltingarnar sem fremur fátt af ljóðum
Kristjáns hefur nú annað en bókmentasögulegt gildt; flest þeirra
5