Eimreiðin - 01.05.1901, Qupperneq 7

87
gera. T’egar þau ætluðu að ganga til altaris, gengu þau fyrir
hvern mann á heimilinu og báðu fyrirgefningar á hugsanlegum
mótgerðum. — Pegar þau fóru til kirkju lásu þau »Faðir vor« og
buðu góðar stundir þegar þau voru riðin út hlaði.
Afi var hraustur maður og sterkur, og eru margar sagnir til
um afl hans og atgervi.
Sunnan við bæinn, þar sem afi bjó, rennur lækur, sem oftast
er lítill, en getur orðið stór og straumharður í vorleysing og haust-
rigningum. Afi hlóð brúarstólpa að læknum og brúaði ræsið með
hellu. Starfaði hann aleinn að verki þessu og er það órótað
enn í dag. Sumir steinarnar í kömpunum eru alt að teningsalin
á stærð, en hellan ferhyrningsfaðmur og þverhandarþykk; og má
á þessu marka afl mannsins, sem handlék þessi byggingarefni.
Ég man eftir lambhúsinu, sem afi minn gekk um. Hann
hirti lömbin, þangað til seinasta veturinn, sem hann lifði.
Ég fór oft í húsið með honum og man vel eftir bútiingi hans
og limaburði. Hann var í einni prjónabrók, sauðsvartri, og var
hún svellþæfð og húðþykk. Hettu bar hann á höfði, enga vetlinga
á höndum, en smokka, sem náðu fram á handarbök. Hann var
handheitur í bezta lagi. Afi var í hærra lagi, sívalur á vöxt og
lotinn í mjöðmunum lítið eitt.
Ég fékk því að eins að fara í húsið með afa, að veður væri
gott og þokkalegt færi. Var ég þá dúðaður með ullarneti um
hálsinn og gerður strútur upp að nefi. Vetlingar voru settir
á hendur mér, sem náðu upp undir olnboga. Éeir voru kneptir
á bandflétting, sem lá yfir hálsinn og var þessi umbúnaður hafður
til þess, að vetlingarnir skyldu ekki tínast.
D'yrnar á lambhúsinu voru svo sem 3 fet á hæð. Hurðin var
lögð utan að stöfunum og fest þannig, að hvalbeinslokum var
stungið í útslitnar skeifur, sem reknar voru upp og ofan í dyru-
stafinn.
Afi fór jafnan öfugur inn um dyrnar — á fjórum fótum, en
skreið hins vegar út úr þeim.
Sjaldan fékk ég að fara inn úr dyrunum.
»Éú styggir lömbin,« sagði afi. Svo lagði hann hurðina lang-