Eimreiðin - 01.05.1901, Side 11

91
út úr honum, svo niikill óstyrkur var á henni, hvort sem sóttin
hefir valdið því, eða geðrótið, nema hvorttveggja hafi verið. —-
Pegar þeim elnaði sóttin svo mjög, að einsætt þótti, að hún
mundi draga þau til dauða, létu þau kalla alt heimilisfólkið til sín,
til að kveðja það. — Sá atburður er mér harla minnisstæður, og
stendur enn þá jafnskýrt fyrir liugsjónum mínum, eins og hann
hefði skeð í gær. Fólkið safnaðist inn að rúrninu og svo kvöddu
gömlu hjónin einn og einn, — báðu fyrirgefningar á mótgerðum
og kystu sérhvern að lokum.
Eg lá upp í rúmi meðan þessu fór fram, grúfði mig og grét
í hendur mínar og neri augun.
Svo komu orð til mín frá afa, að ég skyldi koma. Mér þótti
ilt að róta mér, enda hafði ég beyg í mér við rúm þeirra, síðan
ég vissi, að þau myndu deyja. Eg var einnig hræddur um, að
ég kynni að gera einhver afglöp. Altaf gengu klaganirnar yfir mér
í fólkinu: »Strákur! getur þú ekki gengið hægar umr — Parftu
endilega að skella svona hurðinni? — En það fótatak! — Pú ert
víst búinn að gleyma öllum sykurmolunum, sem afi og amma hafa
troðið í þig. — Pú ert strákur, vondur strákur. — Pú ert víst
lítið að hugsa um afa og ömmu.« —
Pó fanst mér ég læðast á tánum, þegar ég gekk um, og
leggja hurðina hægt að stöfunum.
Eg gekk með hálfum hug að rúminu, Mér fanst dauðinn
sjálfur vera innan við sparlakið og hræddist ég að nálgast hann.
»Blessaður stúfurinn. — ekki að gráta,« sagði afi og lagði
máttvana höndina á höfuð mér. Svo mælti hann eitthvað hljótt
fyrir munni sér. Eg held hann hafi lesið »Faðir vor« og Blessun-
arorðin yfir mér.
Svo tók hann dal og spesíu undan höfðalaginu og gaf mér.
— »Nú förum við að skilja,« sagði afi. »Mundu nú eftir að vera
vænn og góður drengur, og gleymdu ekki afa og ömmu.«
Eg var svo frá mér numinn, að ég vissi varla, hvað fram fór,
og man því ekki nema fátt eitt. Amma hefir verið lengra leidd —
enda dó hún fyr —, því hún hafði lítil afskifti af mér í þetta sinn.
Pó man ég, að hún kysti mig og bað »guð að gæta mín alla
tíma.« »Og mundu eftir að læra Hallgrímssálma og haltu við
þig versunum.« Petta man ég að hún sagði.
Pegar þau höfðu kvatt mig og beðið fyrir mér, læddist ég
fram. Ég þoldi ekki að vera lengur í loftinu, sem var kringum