Eimreiðin - 01.05.1901, Qupperneq 37

ii 7
Því lyftist ég á léttum himinvæng
um ljósan geim á silfurtærum bárum,
og bý mér mjúka, háa, helga sæng
sem haggast ei af neinum sorgartárum.
Nú býst lesandinn við einhverjum dýrðlegum hugsjónum. Hvemig
skyldi vera hin »mjúka, háa, helga sæng«? Svarið kemur í næstu
fjórum línum:
Slengdu þér duglega, sál mín, um geiminn,
sjóðandi kampavíns lífguð af yl!
Kærðu þig ekkert um helvítis heiminn,
hoppaðu blindfull guðanna til!
Og svo fer skáldið að segja frá morði, sem nýlega hafi fyrir komið
í Lissaþon. Sagan er tekin eftir hinni alkunnu sögu Edgar Poe’s »The
Murders in the Rue Morgue«, Efnið er það, að sjómaður hefir keypt
og flutt heim með sér stóran apa. Einu sinni tekur apinn upp á því,
að fara að raka sig, eins og hann hafði séð húsbónda sinn gjöra.
Sjómaðurinn kemur að og ætlar að taka af honum hnífinn, en apinn
hleypur þá út; sjómaður hleypur á eftir; apinn klifrar efst upp í hús
þar nálægt og þýtur þar inn um opinn glugga; inni í herberginu er
gömul kona og dóttir hennar. Drepur hann þær báðar og tætir líkin
sundur, en sjómaðurinn kemur of seint til að bjarga þeim. Gröndal
segir nú frá því, er líkin fundust, í vísnabókarstíl, og sjaldan hefir
honum tekist betur;
t. d.: eða:
Ein kvinna i Lisbons stoorum stad
stillt var med gjedid afmarkad,
i froomum fijtons anda.
Lofade drottenn dag og kvöld
og dimma noott med fijn aahöld,
og saungva sæt nam vanda. . . .
Af skored var sem yndesbloom
audarlijns höfud lijkt og hjoom,
og bloodgad beittum knijfe,
þar hvijlde kroppurenn i kuut,
sem kjoosarostur i snijtukluut,
svo var loked þvi lijfe.
eða lýsingin á líkinu:
eða:
Mörg flyksan laa, ei maatte sjaa
hennar daudsmaata annan;
i oonenn var su meyjan þar
med fætumar
kijld fast med kraptenn sannan.
Yfervöld frijd med kongsens lijd
stoodu med hjartad frooma;
enginn gat neitt upp götvað breitt,
med gedid þreitt;
herrann hefur sinn tijma.
Svo kemur saga sjómannsins og er hún lakari; í fyrra kvæðinu reynir
Gröndal ekki til neins háfleygis, en dálítið í síðara kvæðinu, en satt
að segja er það of hrottalegt, til þess að geta verið vel fyndið. Osk-
andi væri, að hann hefði ort það kvæði líka í vísnabókarstíl, eins
skemtilega tilgert og fyrra kvæðið var.
Kvæðasamsteypa þessi, sem nú hefir verið talað um, lýsir Gröndal
fyrirtaksvel, hinum miklu kostum hans, hugmyndagnótt, fyndni og orð-
snild, og göllum hans, hroðvirkni, stundum næstum því óskiljanlegri, og
einhverju hrottalegu kæruleysi, sem stundum eyðileggur ágætiskvæði hjá