Eimreiðin - 01.05.1916, Síða 14

9o
Jón blindi.1)
Fækkar fullhugum Mæltu þær svo
fyrr'i aldar, —- myrkur var í huga —
þolnum þrekmönnum, máttkum orðum
þéttum í lund. og meini þrungnum:
Fram af Feigsbjargi Sviftum hann sjóngáfu,
fallast nú lét sem þó er mest
sá hinn síðasti ástgjöf alföður
sögu-þulur. , undir sóltjaldi.
Lít eg í ljóshilling Umdi elfur björt
liðná öld, á örlagastund
— starfsvöll stórþýfðan ragna-ráð,
sterkra manna. — er rann frá ósi. —
Eygi í árroða Fór um fjallasal
upphaf sögu: fagurbláan,
fæðing frábærs sveins, vospá veinandi,
fagurlokkaðs. voðabylur.
»Nótt varð í bæ, Lýsti lágan rann
nornir kómu«, leiftur mikið.
settust að sæng, Birtist draumljúf dís
sveins hins bjarta; úr dýrðar-sölum.
undu örlög-þráð Mælti mildum róm:
afburðamanns; Munuð ei látnar
skráðu á skjaldarhvel einar um æfikjör
skapa-rúnar. ómálga barns.
') JÓN JÓNSSON BLINDI var fæddur að Geirastöðum við Mývatn 1
og dó að Mýlaugsstöðum í Aðaldal 1914, þá hálfníræður að aldri. Hann var
blindur mestan hluta æfi sinnar, en að öðru leyti frábær atgjörvismaður, bæði til
sálar og líkama. Sérstaklega hafði hann framúrskarandi gott minni, og var sá
mesti sagnaþulur, er menn hafa heyrt getið á síðustu öld, bæði kunni ósköpin öll
af sögum og sagði vel frá. Hann sagði sögur opinberlega í Rvík og á Seyðisfirði,
eftir að hann var kominn yfir áttrætt, og þótti vel segjast. En helzti mikil trúgirni
þótti skína út úr sögum hans.