Eimreiðin - 01.05.1916, Qupperneq 41

þessi skipun — rak mig hvíldarlaust áfram, og loks rak hún mig
í rúmið um kvöldið.
Þar lá ég í köldu svitabaði, glað-vakandi, og lét lampann
loga við höfðalagið mitt. Eg var að hugsa um alt þetta, sem ég
hafði drepið við síðustu atkvæðagreiðslu, og ég vissi, að nú mundi
koma aftur í nýrri mynd við næstu atkvæðagreiðslu, hálf-lifnað aft-
ur, — allar þessar fögru hugsjónir, alla þessa ungu, gáfuðu menn,
allan þennan ótrúlega lífsseiga gróður, sem hvarvetna ólgar upp
úr íslenzkum jarðvegi, alt þetta, sem ber í sér hjartanlega ást til
ættjarðar sinnar og dæmalausa þrá til að vinna henni gagn og
sóma, hvað á sinn hátt, — alt þetta, sem teygir sig upp með
tárvot augun og biður, biður í dauðans angist, biður sér lífs —
hvernig sem maður setur á það hælinn með miskunnarlausri harð-
ýðgi, — og þarf þó ekki nema auvirðilega mola af hinu mikla
borði til að þrífast af. — Og svo þeir menn, sem berjast fyrir
þessu af einlægni og áhuga, en ætíð eru í minnihluta. — Nú
leitaði þetta alt saman á mig, liggjandi í rúminu, svo að mér fanst
ég liggja í ormagarði. — En gegnum allar bænirnar ómaði stöð-
ugt með þessum dimma grafarrómi: Hengdu þig!
Já — var það ekki réttast? — — sþetta er ekkert að ótt-
ast,« hafði afturgangan sagt. — »Augnabliks-andþrengsli, og svo
sofnar maður, en vaknar upp aftur, vitur og voldugur og ódauð-
legur.< Lampakrókurinn í miðju loftinu uppi yfir mér bauð sig
beinlínis fram til þóknanlegrar aðstoðar. Eg einblíndi á hann,
þangað til alt fór að kvika og iða fyrir augunum á mér. Mér
fanst krókurinn lengjast og styttast, seilast nærri því ofan til mín
og kippa sér svo upp aftur, gera við mig veiðigælur, eins og
öngullinn við fiskinn. Snöruna hafði ég — ef ég var þá ekki
búinn að týna henni. Var ekki réttast............?
Eg veit nú ekki, hvað orðið hefði, hefði ekki óvænt atvik
komið fyrir. Einn af — háttvirtum — þingskrifurum kom inn um
gluggann til mín — blind-fullur — og bað mig að lána sér pen-
inga. Hann hafði gengið á ljósið, og glugginn var opinn. Ég varð
að fara á fætur úr bælinu til að hnoða honum aftur út um glugg-
ann, og við það stímabrak komst rót á mig allan, bæði líkama og
sál, svo að ég gat sofnað á eftir.
— Við næstu atkvæðagreiðslu fjárlaganna gerði ég alla deild-
ina að gjalti með því, hvernig ég hagaði mér. Ég hafði slitið af