Eimreiðin - 01.05.1916, Qupperneq 45

I 21
þeir myndu rugla sig í trúnni, heldur kom það til af því, að hún vildi
ekki gefa heiminum orsök til að tala um sig; það var það, sem aftr-
aði henni frá því, enda var henni nokkur vorkunn, því önnur stúlka,
er kærði sig minna um dóma heimsins, fékk á sig óorð, en var þó að
öllu leyti saklaus. En iðrast þessa mun hún þó oft hafa, síðar meir á
æfinni. f’essi umtalaða stúlka lifir enn, og er 85 ára gömul, heitir Vil-
borg og á heima í Laxárdal. Vilborg er sú gáfaðasta stúlka, sem ég
hefi þekt, og hún hefði getað lært hjá prestum þessum ýmislegt, eink-
um tungumál. En svona fer það fyrir þeim, er dettur í hug að beygja
sig undir dóma heimsins, og hugsa minna um eigin velferð sína. Hin-
um frönsku prestum buðust víst 3 stúlkur til þjónustu, en þeir neituðu
þeim öllum, kunnu ekki við látbragð þeirra, og »montnar« væru þær,
sögðu þeir. Nú urðu þessi prúðmenni að láta sér nægja, að hafa
þessa 2 menn, er komu með þeim frá Seyðisfirði, annar íslenzkur,
hinn franskur, 17 ára gamall unglingur. En hvorugur þeirra kunni
að elda graut, hvað þá heldur meira; þó var hinn franski liprari.
Að hugsa sér, hvað þeir gátu gert sér gott af því öllu saman; og
jafnan voru þeir gestrisnir og síglaðir í viðmóti. Eitt sinn sagði séra
Baldvin: »Nú er ég að kenna Ivon (svo hét franski drengurinn) krist-
in fræði, því hann á nú að fermast; en hann er illa iæs, en greindur
vel.« Þá hló hann. En hvað þeir voru hjálpfúsir, þessir blessaðir menn.
Um veturinn fékk ég hálsbólgu, og var þá séra Bernhard sóttur, og
kom hann að vörmu spori og sagði, ég hefði hitasótt (feber) og
mætti til að liggja rúmföst. Ég lá V* mánuð og séra Bernhard korn
til mfn á hverjum degi. Loks leyfði hann mér að klæðast, og fór ég
að kemba ull. Kemur þá séra Bernhard og segir: »Ne, ne, nei, má
ekki hreyfa svo mikið taugarnar.« Tekur af mér kambana og segir,
ég megi heldur spinna eða hekla, en kemba. Ætíð kom hann á
hverjum degi, unz ég var alheil. I’ess skal getið, að séra Bernhard
var húslæknir hjá okkur, en séra Baldvin hjá f’orbirni kaupmanni.
Ollum hjálpuðu þeir, er leituðu til þeirra. Margír komu til þeirra
með fingur- eða handarmein, og öllum líknuðu þeir án borgunar,
vildu ekki við henni taka. Margt læknuðu þeir með kamfóru. Menn
ímynduðu sér, að þessar lækningar þeirra kæmu til af því, að þeir
ætluðu að gera alla kaþólska. f’eir messuðu á öllum kaþólskum
messum og á sunnudögum. í fyrstu var fátt tíðafólk hjá þeim, en
þvf fjölgaði brátt, svo oft var troðfult kirkjukríiið. f’að var altalað í
Eyrarsveit þá, líkt og fleira, að faðir minn væri orðinn kaþólskur, af
því hann fór til þeirra í hverju einasta rökkri, og sat stundum hjá
þeim fram á vöku.' Hann kom ætíð ánægður frá frönsku prestunum.
Feir beiddu hann að koma sem oftast, því það væri skemtun að tala
við skynsama menn í einverustundum sínum. Oft man ég, að pabbi
sagði við mömmu: »f\tta eru sannarlega vandaðir menn, er ekki
vilja vamm sitt vita, og svo er gaman að fræðast af þeim.« Hann
sagðist græða mikið á ferðum sínum út í franska húsið, að tala við
slíka vísindamenn ; einkum væri það unun sín, að tala við séra Bern-
hard. Baldvin var unglingslegur þá í mörgu. Eiríkur þessi að aust-
an var eitthvað að slæpast við að skjóta sendlinga, og stalst séra
Baldvin með honum í einu rökkri út með sjó. En þegar þeir koma