Eimreiðin - 01.05.1916, Qupperneq 46

122
upp kampinn, sjá þeir séra Bernhard við húsið. Fleygir þá séra Bald-
vin byssunni og gengur stilt heim. Það sá Eiríkur, að séra Bernhard
var alvörugefinn á svip, og hann talaði við Baldvin á frönsku. í’essa
sögu sagði Eiríkur okkur, og það með, að séra Baldvin hefði aldrei
eftir það farið að skjóta fugla. En séra Baldvin hefði sagt, að það
væri fyrir afgamla hjassa, að sitja inni og hreyfa sig ekki; þótti séra
Bernhard of alvörugefinn. Einu sinni bauð faðir minn þeim til mið-
degisverðar um veturinn á föstunni; þvl til okkar var kominn gestur,
Jón sál bróðir minn, er þá átti heima suður við Búðir í Staðarsveit,
en var fulltrúi Sveins kaupmanns Guðmundssonar, er hann var erlend-
is, sem honum var títt á vetrum. Nú koma hinir frönsku prestar.
Miðdegisverðurinn var steiktir sendlingar, en svo man ég ekki, nema
síðast var rauðgrautur. Séra Baldvin fór þegar að borða sendlingana.
En séra Bernhard sagði: »Er þetta ekki kjöt?« — »Jú, að vísu,«
segir faðir minn, »en það er sjókjöt, nærri því sama og fiskur. það
mun hafa átt að vera fiskur, en hann er ekki til nema saltur.« —
»Ne, nei, við megum það ekki, það er synd,« segir séra Bernhard.
En á meðan keptist séra Baldvin við að borða. Leit þá séra Bern-
hard óhýru auga til séra Baldvins. Þá segir faðir minn: »Ekki för-
um við að tjá neinum frá því, þótt þið borðið sendlingakjöt hérna úti
á íslandi.« — »Ne, nei, veit ég vel, en rangt er það samt, það fylg-
ir eiðnum okkar,« segir séra Bernhard. í’á segir faðir minn: »Mikið
er, hvað menn geta gert sig merkilega hégómlega; og ekki kendi
Kristur þetta, og borðið þér nú bara sendlingana; þér megið þó til
að bragða þá.« Og það gerði hann, en sagði um um leið, að það
væri ljótt, að breyta móti loforði sínu, í hverju sem væri. Svona var
hann vönduð sál í öllu, blessaður karlinn sá. A föstudaginn langa
var mikil viðhöfn hjá þeim. Við athöfn þá, er þá var framin, vildu
þeir engan hafa, og kunngerðu engum, hvað fram ætti að fara, nema
föður mínum; en vildu ekki, að hann léti aðra vita, nema við mátt-
um koma, einungis fjölskyldan. En athöfnin byrjaði svo snemma, kl.
4—5 árdegis, svo faðir minn fór einungis einn. Föður mínum fanst
mikið um það alt. Við spurðum hann, en hann lét fátt uppi, því
hann var enginn skrumari og kunni að annast leyndarmál alla æfi
sína. Sagði, að það hefði verið sunginn sálmur á latíiiu fyrst, og
haldin ræða, einnig á latínu. í stuttu máli var framin öll píningar-
sagan, og stóð athöfn sú lengi. Ég man, að pabbi kom ekki heim
fyr en kl. io um morguninn, Að þeir vildu ekki gera heyrum-kunn-
ugt, hvernig athöfn sú væri, er framin var á föstudagsmorguninn
langa, kom til af því, að fólk alment myndi gera gys að slíku,
og kannske hlæja, og þess vegna vildu þeir ekki bjóða því að
vera við.
Oft kom Setbergsprestur til hinna frönsku presta, og höfðu hver
yndi af öðrum, eða svo sagðist þeim frá. Um vorið, þegar þeir fóru
burt, suður í Reykjavík, alfarnir, söknuðu þeirra allir, að minsta kosti
í Eyrarsveit.
Margt mætti segja fleira um þessa veturvist frönsku prestanna,
sem dæmi upp á stillingu þeirra. Yfir höfuð sýndu þeir mannúð,