Eimreiðin - 01.05.1916, Síða 49

125
IV. ÍSLAND.
Eg vildi lifa í lands míns grænu blómum
í ljúfri brekku um heitan sumardag,
og vera brot af heiðar yndisómum,
ein ögn í blæsins þýða vængjaslag.
Eg vildi lifa í bergsins háu borgum,
er breiða tign á enni landsins míns.
Ég vildi vera ein sorg af þínum sorgum,
ein sólargleði í unað hjarta þíns.
V. SMÁLJÓÐ.
Kvöldþokan rýkur um mýrar og mó
sem mjallfok og grásilfrar fjalldrapató.
Og kælandi 'strýkur in kvikandi ró
um kllttbygða álfasali.
En enn þa er hnjúkurinn heiður og blár
við himinsins eilífu, glitrandi tár.
Hver stund verður löng, eins og líðandi ár
hjá ljúfmála fossins hjali.
VI. SJÁLAND.
Eplatrén vaggast hvít sem haf í roki;
háhvelfdar, grænar bækisöldur lækka.
Bláflekkótt drifský loftsins hníga og hækka,
hvarflandi eftir stormsins snögga foki.
Vindskuggar þjóta ótt um gula akra,
örlágar hæðabungur virðast renna
suður og út. Við brekkurætur brenna
blómanna kerti milli dýja rakra.
Sólrákir lýsa sund með leifturglampa.
Sævarins bylgjur geislastöfum hampa,
hverfa svo bráðfljótt inn í skuggann aftur.
9