Eimreiðin - 01.05.1916, Qupperneq 65

i4i
og bíða, þangað til álfarnir kæmu út; því hún sá þá aldrei á dag-
inn. En hann pabbi hennar fór að leita að henni og kallaði svo
hátt, að hún svaraði óvart — og þá varð hún að koma. Ef til
vill var það rangt, að ætla sér að trufla álfana. — En ef hún
sæi þá og hitti, þá gæti hún talað við þá. Pað væri svo leiðin-
legt, hvað alt þegði í kringum hana; steinarnir, þúfurnar, leggirn-
ir, alt þegði, hún ein talaði — og svo fossinn.
Henni þótti vænt um fossinn, síðan hún hætti að hræðast
hann. Pegar hún var lítil, sagði Hálfdán henni, að loðinn karl
byggi undir fossinum, og hann hefði stórar, langar krumlur; og
þegar maður kæmi nálægt fossinum, þá seildist krumlan upp úr
og tæki mann. En svo var áin einu sinni svo lítil, að hún sá, að
enginn karl gat leynst þar. Pá varð hún óhrædd, og sat oft í foss-
brekkunni.
Einu sinni var hún frammi í búri, og var að flýta sér. Hún
opnaði búrkistuna, en á lokinu stóð rósótta skálin hans Hálfdán-
ar, rann upp fyrir og brotnaði; en Bogga þaut út. Skömmu
seinna mættust þau í göngunum, og spurði hann hana þá að,
hvort hún hefði brotið skálina. Hún neitaði því, en hélt áfram
út göngin. Fyrst gekk hún hægt frá bænum, en seinna hljóp
hún, og alla leið upp að fossinum. Hún grét ekki, en beit á
jaxlinn og var hrædd. Ekki við pabba sinn, en við sjálfa sig.
Hún sat hreyfingarlaus og hlustaði, og þá var sem henni heyrð-
ist fossinn segja: »Brauztu — brauztu?* — stundum hátt, eins
og hann kallaði, stundum hvíslaði hann — »brauztu?« Pá fór
Bogga að gráta — og seinna sofnaði hún. En þegar hún vakn-
aði, hljóp hún heim á tún til pabba síns, sem var að slá, fór
upp um hálsinn á honum og sagði: »Elsku bezti pabbi minn, ég
braut skálina.« -— »Jæja, barnið mitt,« sagði þá pabbi hennar.
Svona var hann góður.
En í sumar var hann harður, og sagði henni að vera kaupa-
kona í Hvammi.
Hún lá vakandi í Hvammsbaðstofunni og langaði fram að
Miðhúsum. Ef hún væri maríuerla, þá gæti hún flogið það á
svipstundu, og verið komin aftur löngu fyrir fótaferðatíma. Eða
bara ganga fratn eftir. Fara út utn gluggann, sem var rétt yfir
rúminu, læðast, svo enginn vissi. — En svo var hún þreytt, svo
hún lokaði augunum og hugsaði.
Hún hugsaði sér, það væri gangnasunnudagur. Pá var hátíð
IO