Verðandi - 01.01.1882, Blaðsíða 37

UPP 00 NIÐUR.
37
það var eins og þeir gutluðu innan í víðu skálmunum —
«jeg fór einu sinni að ganga í þrennum buxum, en það
dugði ekkert, þær fundu sjer þá allra handa annað tiL
Og það, sem var vest af því öllu, var það, að jeg gat ekki
eiginlega láð þeim það, jeg hef allt af verið svo næmur
með að sjá það, sem illa fer á; það á jeg víst að þakka
smiðsnáttúrunni, sem í mjer er. Mjer þykir nú t. d. það i
að yður, Gunnlauguri— nei, nei, nei, nú skal jeg þegja»
— og svo greip hann fyrir munninn á sjer.
Meðan Sveinbjörn gamli var að bera þær mæðgurnar
saman, hafði Sigurbjörg verið bljóðrjóð út undir eyru.
Gunnlaugur hafði að eins stolizt til að líta á hana, af
því að hann sá, að hún vissi ekkert, hvað hún átti af
sjer að gjöra. J>egar hann fór að snúa ræðunni að sjálfum
sjer, fóru þau bæði að brosa, og þegar hann fór að tala
um Gunnlaug og svo allt í einu þagnaði, ráku þau bæði
upp skellihlátur.
«Já hvað ætluðuð þjer að segja um mig?» sagði
Gunnlaugur.
«Hreint ekki neitt», sagði Sveinbjörn ofur alvar-
legur.
«Jú, þjer voruð byrjaður oghættuðsvo við alit í einu.
Mig langar til að heyra framhaldið og endann».
«Nei, vinur minn, jeg er nú orðinn eins gamall og á
grönum má sjá, og gjöri ekki þess hátt-ar asnastrik lijeðan
af. Einn íilefldur vinnumaður sagði einu sinni við mig,
að jeg mætti segja um hann, hvað sem jeg vildi; kinn-
beinin á honum stóðu óttalega langt út, og ennið var
nærri því eins hvasst að ofan, eins og hakan að neðan.
Jeg sagði svo það, sem beinast lá við, að andlitið áhonum
væri ferhyrnt, og hann tók mig og lúbarði mig fyrir. Jeg
hafði nú reyndar hyllzt til að segja það, þegar kærastan
hans var við». •
Samræðan fór eftir þetta að færast út um alla heima
og geima. Gamli Sveinbjörn Ijek á alls oddi og Gunn-