Verðandi - 01.01.1882, Blaðsíða 70

70
BERTEL E. Ó. þORLEIFSSON:
5>að mátti annars undarlegt þykja, að vagnstjórinn
skyldi ekki flýta sjer ofan úr sæti sínu til þess, að styðja
frúna út úr vagninum, það var svo sem ekki hætt við, að
þeir sílspikuðu mundu hlaupa í gönur, þótt hann hefði
sleppt taumunum sem alira snöggvast.
En það þurfti ekki annað, en að líta á hann, á þessa
óbifanlegu ásýnd, á kjálkaskeggið hans hæruskotna og háæru-
verða, til þess, að hverjum manni yrði þegar auðsætt, að
þarna var maður, sem vissi hvað hann gerði, og aldrei
ljet það ógert, sem hann átti að gera.
Frú Warden gekk yfir um garðinn, sem lá fyrir
framan húsið, og inn í garðstofuna. Hurð var hnigin í
hálfa gátt inn að næsta herbergi, þar sat húsfreyja við
borð eitt allstórt; var það alþakið klæðaströngum og dúka-
hrúgum úr Ijóslitum vefnaði, og hjer og hvar undir og
ofan á vefnaðinum blöð af tízkublaðinu «Bazaren».
«Nei — þú kemnr eins og þú værir kölluð, elsku
góða Emilía», sagði frú Abel. «Jeg er í dauðans vand-
ræðum með saumastelpuna; hún getur ekki fundið upp á
neinu nýju, og nú er jeg að leita hjerna í tízkublaðinu.
Heyrðu góða! taktu af þjer sjalið — og komdu svo og
hjálpaðu mjer, — það á að vera spásjerkjóll».
«0g jeg held jeg geti ekki mikið hjálpað þjer, ef
þú ert að hugsa um glysvarning», svaraði frú Warden.
Gæðakonan, frú Abel, einblíndi á hana, röddin var
eitthvað svo kynleg og — hún bar fjarskalega mikla virð-
ingu fyrir hinni ríku vinkonu sinni.
«J>ú manst kannske eftir því, að jeg sagði þjer það
um daginn, að hann Warden minn lofaði mjer — hvað
jeg ætlaði mjer að segja — bað mig», tók frú Warden
sig á orðinu, «að fá mjer nýjan silkikjól».
«Já! hjá henni maddömu Labiche — já jeg held jeg
muni það», greip frú Abel fram í — «og nú ertu sjálfsagt
á leiðinni til hennar. — Má jeg ekki koma með? — það
er svo gaman».