Verðandi - 01.01.1882, Blaðsíða 73
ALEX. KJELLAND: SAMVIZKAN GÓÐA.
73
inn mundu þá eður þegar troðast inn á milli húsanna,
sem tappi í flöskustút.
Ekki sáþónein æðrumerki á vagnstjóra; hann bifaðist
ekki heldur en bjarg væri, og þó er það sannast að segja,
að hjer horfði til vandræða. Höfuð eitt kom þar út um
þakskjá; gaf það honum það vinaráð, að slá klárana af þegar
í stað, þar eð þeim mundi aldrei með heilu og höldnu
verða útkomu auðið.
Frú Warden steig út úr vagninum; sneri hún leið
sinni inn í enn mjórra stræti, ef stræti skyldi kalla.
Hún ætlaði ekki að hætta fyr, en hún fyndi hið allra-
vesta.
Hún kom að kofa einum ; stálpuð stúlka stóð í
dyrum úti; frú Warden yrti á hana og spurði.
«Er fólkið hjerna ósköp fátækt" ?.
Stúlkan hló við, svaraði einhverju og straukst
fram hjá henni í göngunum. Frú Warden skyldi ekki hvað
hún sagði, en henni fannst á sjer, sem hún mundi hafa
sagt eitthvað ljótt. Hún gekk því næst inn í fyrsta klefann,
sem fyrir henni varð.
pað var engin nýlunda fyrir frú Warden, að fá-
tæklingar láta sig litlu skipta, að hafa sem hreinast loft
í híbýlum sínum, en sá ódaunn, sem hjer lagði í vit
henni, var henni þó nýnæmi; þoldi hún ekki mátið og
varð fegin, að geta látið faflast á krókbekk þar við
ofninm
Kona ein var fyrir í klefanum; hún bauð frúnni
brosandi að sitja, og strauk um leið fataræfla þá, er á
bekknum lágu, til hliðar. Handatiltektir og bros konunnar
stungu frú Warden; hún þóttist finna á öllu, að þessi
veslings kona hefði einhvern tíma átt betra lífi að fagna,
þótt handatiltektir hennar í raun rjettri væru vasturs-
meiri, en hvað þær voru kvennlega fagrar, og brosið allt
annað, en viðkunnanlegt.
Frú Warden var í perlugráa sparikjólnum sínum;
hann var dragsíður og lagðist slóðinn í fellingum á gólf-