Verðandi - 01.01.1882, Blaðsíða 104

104
GESTUR PÁLSSON:
að þú hefir ekki tíma til þess. Mjer leiddist líka mest
eftir þyí, meðan jeg var veik, en nú er jeg orðin svo frísk,
að mjer leiðist ekkert. Blessað litla barnið okkar kvað
dafna svo vel. Jeg er viss um, að hún er lík þjer. Jeg
get ekki sagt þjer, hvað mig langar til að sjá hana, en
jeg má ekki koma yfir um. Mig langar til að hiðja þig
að skrifa móður þinni um það, að jeg mætti koma yfir
um, þó að ekki væri nema einstöku sinnum, til að skemmta
mjer við hana Jónu litlu okkar. Heldurðu að það verði
mjög langt þangað tilaðþúkemur heim?. Stundum finnst
mjer tíðin vera svo lengi að líða, og sumir eru líka að
segja mjer, að það sje ekkert nema barnaskapur af mjer,
að vera að hugsa upp á þig. Jeg finn líka, að það er
hverju orði sannara, að þú tekur langt niður fyrir þig, að
ætla þjer að eiga mig. En mjer þykir bara ennþávænna
um þig fyrir það. Bara að allt færi nú bráðum að lagast,
þú kæmir heim og við gætum fundizt. En jeg skal samt
ekki vera neitt bráðlát, og jeg vil aðjþú farir einungis eftir
því, sem þú álítur bezt. Jeg veit að þú skrifar fyrir mig
móður þinni um Jónu. Helzt vildi jeg fá að taka hana
til mín. Jeg er nú bráðum orðin fullfrísk og get unnið
fyrir henni. |>á fyndist mjer líka eins og jeg ynni fyrir okkur
bæði fyrir blessuninni litlu. þ>að væri gaman. þ>ú skrifar nú
móðurþinnium þetta allt; að minnsta kosti skil jeg ekki í, að
hún lofi mjer ekki fyrir þín orð, að koma stöku sinnum
til þess að sjá barnið mitt og okkar.
Fyrirgefðu nú hvað brjefið er illa skrifað. Jeg bið
allt af guð að fylgja þjer og vera hjá þjer.
þ>ín elskandi
Anna.
Stödd á Bakka, 12. ágúst 1880.
Sonur minn!
í>ú skrifaðir mjer núna með póstinum, að þú hefðir
fengið brjef frá þessari siðsemdartelpu, henni Önnu þinni.