Verðandi - 01.01.1882, Blaðsíða 121

K.ÆRLEIKSHEIMIL1Ð.
121
kirkjustaðarins. En Jón bóndi og presturinn komu þangað
nokkuru síðar.
Jón hafði látið gefa líkmönnunum góðan morgunverð,
áður en þeir fóru á stað, og svo fjekk hann þeim tvær
þriggja pela flöskur af brennivíni, til þess að hafa í nesti
um daginn.
Undir eins og þeir voru búnir að bera líkið inn í
kirkjuna, fóru þeir að taka gröfina, en fóru sjer hægt og
voru mjög fátalaðir fyrst framan af.
Svo fóru þeir að súpa á fiöskunum, og verða smátt
og smátt skrafhreyfnari. feir voru að tala um rausn og
tryggð gömlu furíðar, og hvað henni hefði farizt vel við
Önnu heitna, að taka barnið hennar, eins og bezta móðir,
og gera nú að síðustu útför hennar heiðarlega og höfðinglega.
«Og jeg segi ykkur satt, hann Jón er sonur
hennar móður sinnar», sagði Gunnlaugur á Botni, um
leið og hann saup á flösku, og rjetti þeim, sem næstur
honum stóð.
þeim kom öllum saman um það, að Jón væri mesta
og bezta mannsefnið í sveitinni.
Eftir því, sem minnkaði á flöskunum, fóru þeir að
verða viðkvæmari og guðræknari. f>eir töluðu um, hvað
lífið væri fallvalt, og þeim vöknaði um augu, þegar þeir
voru að raða hauskúpunum, sem upp úr gröfinni komu,
á grafarbarminum. Svo leituðu þeir líka með báðum
iöndum í moldinni að dauðra manna beinum, og sögðu,
að mest riði þó á því, að allt kæmist kristilega í
vígða mold.
Gunnlaugur gamli var niðri í gröfinni að moka upp
úr, og fór að raula fyrir munni sjer: «Mín lífstíð er á
fleygiferð».
fegar búið var að taka gröfina, komu þeir sjera Eggert
og tengdasonur hans til kirkju, og hjelt sjera Eggert þar
snjalla og hjartnæma ræðu.
Hann minnti á það, að Anna heitin hefði verið
upp á manngæzku og kristilegan kærleika komin frá