Verðandi - 01.01.1882, Blaðsíða 90

90
GESTUR PÁLSSON:
öllu var hennar hægri hönd, og einkum var vandur að
því við sjálfan sig, að dylja ekki neinar nýjnngar um vinnu-
fólkið fyrir hósmóður sinni. En um sveitina fór þetta
fljótt að kvisast. Fólkið á Borg þóttist gera nógu vel
þegar það þagði heima, og fannst það vera saklaust, þó
að kunningjarnir í kring fengju að vita tíðindin líka.
þ>að var einn dag seint um sumarið, að fólkið frá Borg
var að heyvinnu á engjum, fram með Laxá langt frá
hænum. þ>egar hætt var um kveldið og menn gengu heim,
fór það eins og vant var, að Jón og Anna voru síðast búin
til heimferðar, svo að þau urðu samferða, og af því að
þau gengu hægt, urðu þau langt á eftir hinu fólkinu.
pau gengu bæði þegjandi,
«Jeg held við sjeum orðin langt á eftir», sagði Anna.
«Fari það í friði, blessað fólkið*>, sagði Jón, «en þjer
leiðist kannske að ganga með mjer einum, og þá getum
við fiýtt okkur og náð því».
«Nei, nei, jeg átti ekki við það, að mjer leiddist að
ganga með þjer, en því finnst það kannske undarlegt, að
við erum allt af tvö ein á eftir».
«Jeg uni mjer bezt, þegar við erum tvö ein; jeg vil
heldur ganga með þjer einni, en öllum hinum».
Anna þagði og leit niður fyrir sig. þau stóðu nú
bæði kyrr.
«þ>ú veizt það ósköp vel, að jeg vil helzt ganga með
þjer einni».
Anna þagði.
«Yiltu lofa mjer því, að fylgjast allt af með mjer
og verða konan mín? Anna, Anna, svaraðu mjer», bætti
hann við og röddin skalf dálítið.
Anna leit upp og augu þeirra mættust.
Svo settust þau niður. Fyrst gerðu þau ekkert nema
haldast í hendur og horfa hvort á annað. Svo fóru þau
bæði að skellihlæja að því, hvað þau höfðu verið alvarleg
fyrir skemmstu.