Verðandi - 01.01.1882, Blaðsíða 52

52
EINAR HJÖRLEIFSSON:
En það var enga að sjá á götunni, nema örvasa,
kengbognar vatnskerlingar, sem stauluðust áfram með
föturnar sínar. það var nefnilega fjúk og frosthart — allt
of hart veður fyrir þá, sem yngri og hraustari voru.
Mjer fór að leiðast að horfa út. Jeg sneri mjer því
við, og upp að bókaskápnum mínum. far sá jeg bók,
sem jeg kannaðist ekki við að jeg ætti; það var eitt af
okkar rauðu, politisku ritum; þær bækur hef jeg aldrei
keypt, því að jeg er enginn politikus af náttúrufari ogjeg
skildi ekkert í, hvernig bókin var komin inn í skápinn.
Jeg fletti henni upp ósjálfrátt, og kom ofan á rit-
gjörð eftir einn af þeim núverandi valdsmönnum hjer í
bænum.
Jeg mundi eftir, að jeg hafði sjeð hann standa á list—
anum til samkvæmisins, sem átti að verða um kvöldið.
Jeg fór ósjálfrátt að lesa og jeg las og las, og vissi ekki
fyrr til en jeg hafði lesið alla ritgjörðina.
þ>að var brennandi frelsismál, logandi þorsti eftir
rjettsýni, sannleika, jafnrjetti hinna lægri við hana æðri;
að nokkuru leyti var ritgjörðin göddótt svipa á stjórnina
fyrir alla meðferð á okkur íslendingum, að nokkuru leyti
kallandi hróp til landsmanna að verja rjett sinn og víkja
aldrei, þegar þeir ættu rjett mál að verja.
Jeg teygaði, eins og dauðþyrstur maður þennan frels-
isdrykk, þessi djörfu mótmæli gegn allri áþján, gegn öllum
lygum, öllum hlykkjastígum, öflum títuprjónum hinna
politisku varmenna.
Jeg var svo gagntekinn af þessu, að jeg vissi ekkert,
hvernig jeg ætti að verja tímanum, þangað til jeg fengi
færi á, að kynnast valdsmanninum um kvöldið; því að jeg
skyldi kynnast honum, verða aldavinur hans, helzt ganga
í fóstbræðralag við hann og fá hann til að blanda saman
blóði okkar, það var svo sem fljótlega af ráðið.
Mjer kom jafnvel til hugar, að hætta við að lesa
læknisfræði, og sigla og lesa lög, til þess að geta komizt
jafnvel inn í allt það stjórnarlega ástand og hann, orðið