Verðandi - 01.01.1882, Blaðsíða 58

58
EIXAR HJÖRLEIFSSON.
konu, sem elskaði mig eins heitt, eins og mjer fannst
stundum jeg hafa þrótt til að elska sjálfur.
Svo kom konan. Einmitt þegar jeg var á þessu
stigi, þegar jeg þurfti hennar mest, kom Sigurbjörg. Hún
hóf alla tilveru mína upp á mátulega hátt stig til þess,
að fallið riði mjer að fullu, þegar jeg missti hana.
þegar jeg sá hana ríða upp úr bænum með manns-
efninu sínu, fannst mjer einhver strengur, sem áður hefði
haldið öllu saman, bresta innan í mjer. Jeg hafði haldið
þessa dagana, sem unnusti hennar var lijer í Reykjavík,
að það væri ómögulegt, að hún mundi fara með honum.
það var eins og jeg væri allur lamaður, þegar hún var
horfin. Jeg drakk mig svo drukkinn, og mjer lá við æði
fyrstu dagana af reiði við hana. Til þess að það gæti
á einhvern hátt brotizt út, gekk jeg í berhögg við mann-
lífið, að svo miklu leyti, sem jeg gat, eins og þú munt
geta sjeð á fyrsta brjefinu, sem jeg skrifaði þjerr eftir að
Sigurbjörg var farin norður.
Nú er þetta orðið mikið breytt. þegar jeg fór ofur-
lítið að jafna mig, fór jeg að sjá, að það varð að leita
dýpra að rótunum til ógæfu minnar, en til Sigurbjargar.
'Jeg hef þekkt stúlku, sem var hjer í bænum að læra
yfirsetukvennafræði. Hún hafði verið neydd til að lofast
manni heima í sveitinni sinni, áður enhún fór suður. En
meðan hún var hjer í fjarvist við hann, varð henni æ
ljósara og ljósara, að sjer mundi verða óbærilegt að verða
konan lians. Maðurinn kom að sækja hana eftir tilteldnn
tíma, og hún fór heim með honum, en svo sagði hún
honum upp. Mjer verða allt af í minni öll þau læti,
sem á gengu. Öll sveitin gjörði ekki annað en úthúða
stúlkunni þi'ir tryggðrofin, og jafnvel presturinn hennar,
sjálfur flutningsmaðurinn hins kristilega kærleika og
umburðarlyndis, gjörði það, sem hann gat, til þess
að gjöra henni lífið óbærilegt, enda tókst mönnum
að gjöra hana hálfvitlausa um tíma. — Hvernig hef jeg
leyfi til að heimta af Sigurbj'Tgu, að hún hefði kjark til