Verðandi - 01.01.1882, Blaðsíða 29

UPP OG NIÐUR.
29
þreytt mjög um morguninn, þegar þeir af boðsgestunum
yoru farnir, sem ferðafærir voru, og hinir hattaðir og sofn-
aðir inni í baðstofu á Hóli. Hún hafði því ætlað að fara
að ganga til hvíldar og verið komin úr peysunni, en þá
mundi hún eftir hvernig umhorfs var í stofunni og þótti
rjettast að fara fram og taka glösin burtu. Hún smeygði
sjer því i ljereftstreyju og gekk frarn í stofuna. far ljet
hún fallast niður á bekk undir öðrum glugganum. Hún
var að hugsa um, hvernig nóttin hefði liðið. Allir karl-
mennirnir í veiziunni höfðu verið drukknir, ekkillinn, faðir
hennar, bróðir hennar og unnusti hennar, hvað þá aðrir,
sem boðið sóttu. pað var ekki laust við að henni fyndist
einhver vanhelgun í því, að þeir, sem næstir stóðu móður
hennar, skyldu minnast hennar og alls þess góðs, er hún
hafði gjört fyrir þá, á þann hátt, að drekka sig drukkna.
En svona höfðu allar erfisdrykkjur verið, sem hún hafði
sjeð, og hvað var þá um að tala?
En það höfðu annars ekki allir verið drukknir á
Hóli um nóttina. Eini stúdentinn, sem var í veizlunni,
hann Gunnlaugur frá Hvammi, sem nú var að njóta sumar-
leyfisins heima hjá prestinum, hálfgyldings-fósturföður
sínum, hafði verið ódrukkinn; hún hafði sjeð, hve við-
kvæmnislega hann leit til hennar bláajúpu augunum sínum,
þegar faðir hennar stóð upp með púnsglasið í annari
hendinni og ætlaði að fara að halda tölu, en missti glasið
niður, svo það brotnaði, af því að það var of þungt fyrir
hann, og þegar bróðir hennar fleygði fullu brennivínsstaupi
framan í andlitið á einum boðsgestanna, af því að gestur-
inn hafði sagt, að hann væri asni.
Sólin var nýkomin upp. Geislarnir, sem skinu inn
um stofugluggann, sem hún sat við, grúfðu sig sumir í
kolsvarta, þykka hárinu á höfði hennar, sumir ljeku um
mjaUhvita hálsinn og þunnhjúpuðu herðarnar. Sigurbjörg
fann, hve geislarnir vermdu hana þægilega, meðan hún var
í þessum hugleiðingum; hún fann á sjer að veðrið mundi
vera gott og hún sneri sjer því við, horfði út í gluggann