Verðandi - 01.01.1882, Blaðsíða 56

56
EINAR HJÖRLEIFSSON:
fram í fiessum b'num, og jeg hef skrifað þær upp handa
þjer nú, af því að einmitt nú finn jeg til þ?ssa. J>að er
líka farið að sneyðast um fje hjá mjer. Jeg er farinn að
lána peninga til muna, og mjer er ekki ljóst, hvernig
jeg á að borga þá aftur. Heyrðu — en að jeg yrði
prestur? f>að eru svo margir, sem tala á móti sann-
færingu sinni, að jeg get gjört það líka, það er ekki verra
fyrir mig en aðra. Jeg þarf að lifa eins og aðrir, jeg hef
eins mikinn rjett til að lifa eins og aðrir, og jeg get
nátturlega fengið einkaleyfi til að lifa af ósannindum,
eins og aðrir.
6. brjef.
Skilurðu þá ekki til hvers jeg hef verið að skrifa þjer
allar þessar smásögur? Jæja, jeg skal þá segja þjer það
með berum orðum. Hver einstök þeirra er einn hlekkur-
inn í því járnbandi, sem lífið hefur mýlt mig með og
teymt mig á langt, langt burt frá allri trú; allir þessir
hlekkir eru þó ekki hundraðasti parturinn af öllu band-
inu, og jeg hef sagt þjer þessar sögur að eins til dæmis.
Jeg er hjer ekki að eins að tala um þá trú, sem jeg var
neyddur til að játa við ferminguna. Nei, það er trúin á
lífið sjálft, trúin á mannfólkið, trúin á sjálfan mig. Jeg
gæti ef til vill betur sagt, að hver af þessum. smávið-
burðum sje skófla, sem hinn marghenta ófreskja, lífið, hafi
grafið með kringum ræturnar á trú minni; lífið fór hægt
og hljóðlega að greftinum, ekki óáþekkt fanti, sem skríður
með fram jörðunni og heldur niðri í sjer andanum, þangað
til hann er kominn fast að fótum manns þess, sem hann
ætlar að vinna á, og sem á sjer einskis ills von, þá
tekur fanturinn í fæturna og kyppir veslings mannin-
um um.
Og hvernig hefur þá trú þín á lífið fallið', þó að
þjer þyki eitthvað að mönnunum, muntu spyrja. pað skal