Verðandi - 01.01.1882, Blaðsíða 48

48
EINAR HJÖRLEIFSSON:
fólkið, fyrirlít það allt, sem heitir mannlíf, með þess heilti
lygum og brotum af sannleik.
2. brjef.
f>ú manst víst eítir, að jeg hef minnzt við þig á
hjónin, sem mjer hafði verið komið fyrir hjá, eftir að jeg
missti foreldra mína, og sem eg var hjá, þangað til jeg
fjekk arfinn og fór til prestsins, til þess að læra undir
skóla.
I>að voru þær guðhræddustu manneskjur, sem jeg hef
nokkurn tíma þekkt, einkum konan, hún Margrjet gamla.
Aldrei leið svo nokknr sunnudagur, að hún færi ekki til
kirkju eða ljeti lesa húslestur, helzt hvorttveggja, og aldrei
var svo lesinn nokkur húslestur á Skarði, að heimilis-
fólkið yrði ekki fyrir talsverðum illyrðum af henni fyrir
óguðleik sinn og þvermóðsku, því að áhuginn á guðræknis-
iðkunum var ekki eins mikill hjá því og henni; því leidd-
ist bæði sálmasöngur hennar — hún byrjaði jafnan sjálf
— og prjedikanalesturinn. pegar hjúin höfðu færi á að
komast hjá lestrinum, gjörðu þau það, og þegar þau gátu
ekki komizt hjá honum, svaf mikill hluti þeirra, og
stundum heyrðust svo háar hrotur, að undir tók í bað-
stofurjáfrinu.
i>að leið naumast svo nokkur dagur, að hún áminnti
mig ekki rækilega um, að lesa bænirnar mínar; jafnan
þegar mjer varð einhver skyssan á, sagði hún að svona
hefði farið, af því að jeg hefði ekki beðið guð að styrkja
mig, og svo lamdi hún mig drjúgum bæði fyrir forherðing
mína, og það, sem af henni leiddi.
Jeg var hafður fyrir smala síðasta sumarið, sem jeg
var þar, og það sumar gengu þokur miklar, svo að alloft
vantaði ur hjásetunni.
Eitt þokukveld sem oftar kom jeg heim. Mig hafði
aldrei vantað eins margt og þá. Húsmóðir mín fann
mig úti á hlaði, hjelt sinn gamla kapítula um forherðing