Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1967, Qupperneq 13

15
að þola miklar raunir veðurfars og annara afla sem leiða til
kals og áfalla. Þetta er ekki rœktuð jörð, ekki jörð „í god
kultur“ eins og komist er að orði í búfræðimáli annars stað-
ar á Norðurlöndum, þar sem helstu búnaðarleiðtogar ís-
lenzkra bænda hafa menntast og lært, og ættu því að vera
sannfróðir um þessa hluti.
Héf blasa við oss geysilega mikil rannsóknar- og tilrauna-
verkefni.
Annars vegar hvemig á að rækta nýtt land og með hvaða
tökum, svo að það komist í góða og varanlega rækt. Ljóst er,
að það verður ekki gert með því að ljúka jarðvinnslunni á
einu ári og með tilbúnum áburði einum eins og nú tíðkast,
og hin umrædda djúpplægingartilraun á Hvanneyri er alger-
lega miðuð við, og svo er um fjöldamargar tilraunir aðrar.
Þær eru miðaðár við harkaræktun og ekkert meira né betra.
Hér eru tilraunirnar á villigötum. Það skiptir miklu meira
framtíðarmáli fyrir bændur hvaða fræblanda gefur besta
raun við góða og allvel fullkomna ræktun lands til túna,
heldur en hvaða grasfræ og jurtir og stofnar standast best
illan aðbúnað, við harkaræktun, sem ekki verðskuldar „nafn-
ið rœktun“. Engum bónda dettur í hug og engum leiðbein-
ingamanni heldur að miða kynbætur búfjár og ræktun við
það fyrst og fremst hvaða búfjárstofnar og gripir gefi skársta
raun við illt uppeldi og lélegan aðbúnað. í búfjárræktinni
eru bændur farnir að miða allt við gott uppeldi og góðan
aðbúnað, ræktun og eldi til fullra afurða. Það er sannarlega
kominn tími til þess, að tilraunamennirnir átti sig á þessu
þegar um jarðræktina er að ræða, og fari að dæma harka-
ræktunina úr leik.
Það er einnig ljóst, að ríkuleg notkun búfjáráburðar, sam-
hliða aukinni og bættri jarðvinnslu, hlýtur og verður að
vera eitt megin atriði þess að koma nýræktartúnunum í góða
rækt, koma lífi í jarðveginn, þannig, að seigu torfi verði
breytt í frjómold, sem rætur jurtanna geta sótt til dýptar í,
sér til halds og þroska.