Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1967, Blaðsíða 18

20
iðja í jarðvegi fer sér hægt nema að undir hana sé ýtt og
greitt fyrir henni. Til þess er framræsla, jarðvinnsla og til-
búinn áburður ekki einhlýtir hlutir og aðgerðir, þótt mikils
sé um vert. Lífrænn búfjáráburður, sem kemst niður í jörð-
ina og blandast jarðveginum, er það sem þarf til viðbótar,
svo að fljótt miði og vel fari. — Umbúðalaust má fullyrða,
að mjög lítið er hér um órœktað land svo frjótt, að það verði
rœktað og því komið i góða og varanlega rcekt án búfjár-
áburðar. Nýræktartúnin vel flest sanna þetta ljóslega. Nœr
alls staðar er þörf á að koma miklu magni af búfjáráburði
niður i landið til þess, að rœktunin verði í fullu lagi og til
frambúðar. Bæði ráðunautar og bændur fara sér fullhægt um
að viðurkenna þessi augljósu sannindi.
Hér hefi ég miðað umræðu mína mest við mýrlendi, en
hið sama á auðvitað við um annað ræktunarland margs kon-
ar. Það er t. d. full hljótt um sandtúnin miklu, sem ræktuð
hafa verið allvíða með tilbúnum áburði einum, og með
glæsilegum árangri, að því er virðist. Það er sannarlega til-
raunaefni hvort ekki borgi sig að stefna hærra með þá rækt-
un, plægja sandtúnin í spildum, koma búfjáráburði í plóg-
förin og leggja þannig grunn að moldarmyndun og aukinni
frjósemi slíkra túna. Eins og sandtúnin nýju eru nú vel flest
eru þau moldarvana og frjómoldin engin. Allir þekkja,
hvernig fer ef niður fellur að bera á tilbúinn áburð á slíkt
tún. Mikla sýnikennslu um þá hluti er að sjá þegar ekin er
þjóðleiðin heim að Gunnarsholti, þótt ekki sé sú sorglega
sýnikennsla á vegum Landgræðslu íslands, sem betur fer.
„Guði sé lof að til er hœstiréttur".
Árið 1964 birti fyrrverandi tilraunastjóri Ólafur Jónsson
tvær greinar í Ársriti Ræktunarfélags Norðurlands. Nefnist
önnur: Rœktun á villigötum, en hin: Notkun köfnunarefn-
isáburðar. Hefi ég vísað til ummæla í greinum þessum á fá-
einum stöðum hér að framan.
Þessar greinar Ólafs tel ég svo gagnmerkar, að þær hefðu
átt að vekja athygli allra bænda og búnaðarmálamanna, og