Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1967, Qupperneq 99

ÓSKAR STEFÁNSSON:
Veðurfræðingurinn í litla kotinu
við Breiðuvík
Þegar ég flutti í Breiðuvík á Tjörnesi fyrir hartnær tutt-
ugu og tveim árum síðan, þá eignaðist ég þar harla einkenni-
legan nágranna. Svo skammt var á milli bæjanna okkar, að
túnin lágu saman. Túnið lians var aðeins lítill blettur, fast
niður við sjóinn og náði alveg fram á bakkann.
Jörðin Breiðavík var komin í eyði, þegar ég flutti þangað.
Fyrir ári síðan hafði fólkið, sem þar var, flutt í burtu, og
skepnurnar voru horfnar þaðan líka. Draugarnir, sem mér
hafði verið sagt að gengju þar ljósum logum, voru einnig
farnir.
En bóndinn á litla kotinu niður við sjóinn sat kyrr sem
áður. Hann lét sig engu skifta allt þetta umrót. Hann hefði
ekki farið að flytja sig til, þótt að draugarnir hefðu hafzt
þar við áfram. Þó að hann væri ekki hár í loftinu, þá var
hann áreiðanlega upp úr því vaxinn að vera nokkurn skap-
aðan hlut myrkfælinn. Auðvitað hefur draugunum dauð-
leiðst þegar þeir gátu engan hrætt lengur. Svo hefur greyin
náttúrulega sárlangað í fjölmennið eins og mennska fólkið.
Já, nágranni minn sat sem fastast. Hann stundar bú sitt
enn á þessum afskekkta stað og virðist alltaf una hag sínum
jafn vel. Þó er varla hægt að segja annað, en að hann sé ein-
búi. Hann á sér að vísu konu, en þau hjónin hafa tamið sér
mjög afneitunarsamar lífsvenjur. Þau eiga sér sem sé sinn
húskofann hvort og er langt á milli þeirra. Þar hafast þau
svo við, sitt í hvoru lagi, og láta líða vikur og jafnvel mán-
uði milli þess sem þau híttast. En bóndinn er miklu meira