Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1967, Blaðsíða 15

17
skortir á, að ráðamenn ntan þings og innan hafi enn ræktað
með sér trn og réttan skilning á jarðræktinni, sem undirstöðu
búskapar í sveitum landsins. Hér er þörf nýs skilnings, meiri
trúar og nýrra hátta.
Endurrœktun túnanna. —
Verkefni tilraunamannanna í sambandi við endurræktun
túnanna eru mikil og margvísleg. En mergurinn málsins er
að hætta að láta sér nægja harkaræktun og litla eða enga frjó-
mold.
Og hér þarf auk tilrauna að koma til sýnikennsla á bætt-
um ræktunarháttum. Þar þurfa og verða tilraunabúin og
umfram allt bœndaskólarnir að hafa forystuna. Enn er sorg-
lega fjarri því að svo sé. Á bændaskólunum báðum eru tug-
ir ha af nýræktum og öðrum túnum, sem auðsætt er og sjálf-
sagt að taka til skipulegrar endurræktunar, með það fyrir
augum að koma þeim í reglulega góða rækt, langtum betri
en nú er. Breyta skemmri skírnar harkaræktuðum túnum,
sem svo er ástatt um, að þau verðskulda ekki nafnið ræktað
land, í raunverulega ræktaða og frjóa jörð.
Auk þess sem hér er að vinna fyrir búskap og verkmenn-
ingu á bændaskólunum, er ekki að efa, að skipulögð endur-
ræktun túnanna á þessum höfuðbólum íslenzkrar búfræði-
menningar yrði bændum mikil fyrirmynd og hvatning til að
taka upp sömu ræktunarháttu. Sú fyrirmynd ásamt skynsam-
legri breytingu jarðræktarlaganna getur ráðið úrslitum í
þessu mikils verða máli.
En „það er ei laust sem skrattinn heldur“. Þagnar- og
þumbaldaháttar andstaðan gegn slíkum ræktunarbótum
og nýjum háttum í túnræktinni er ótrúlega seig og rót-
föst. Rætur hennar standa djúpt í tyrfnum sverði búfræð-
innar á landi hér. Umrædd endurræktun túna virðist vera
alveg utan við hugsanavegu forráðamanna bændaskólanna.
Enn er það harkaræktunar-hugsunin og skilningurinn — eða
skilningsleysið — sem ræður, um það ber djúpplægingartil-
raunin margnefnda á Hvanneyri ljóst vitni. I skýrslnnni um
2