Morgunblaðið - 31.03.2001, Blaðsíða 55

Morgunblaðið - 31.03.2001, Blaðsíða 55
MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 31. MARS 2001 55 Við hjónin fórum nokkrar ferðir með Verkakvennafélaginu Snót til Danmerkur og víðar ásamt Tryggva og Lóu. Staddir í Karlslundi skrupp- um við Tryggvi ásamt Gunnari Mar- el Tryggvasyni og Stefáni Friðriks- syni til Friðrikssunds sem er á austurströnd Ísafjarðar á Sjálandi. Þar skoðuðum við skipasmíðastöð- ina þar sem Erlingur VE 295 var smíðaður ásamt fjölda annarra báta sem komu til Eyja. Einn sona And- ersens gamla skipasmíðameistara, Pétur, kom til Vestmannaeyja og ílentist. ,,Danski“ Pétur varð ætt- faðir margra ágætis manna og kvenna. Sem við komum í stöðina var allri nýsmíði lokið en viðgerðir nokkrar. Í annarri Snótarferð vorum við í sumarhúsum í Hollandi. Þá skrupp- um við Tryggvi ásamt frúm til Zwollebæjar sem hýsir Stork véla- verkstæðin þar sem Tryggvi var á heimavelli, ef svo má segja. Var ljúft að fylgja honum um hin ýmsu sér- svið framleiðslunnar. Þessar ferðir voru farnar á þeim árum er Snót var og hét. Ekki var hann mikið trúaður hann Tryggi og eyddi ekki mörgum orð- um að eilífðarverumálunum en svo kallaði séra Árni Þórarinsson fram- haldslífið. ,,Trúin er ópíum fyrir fólkið,“ sagði Lenín. Þegar Tryggvi mætir hjá þeim er sólina, mánann og vetrarbrautir endilangar skóp, þá mun hann undr- ast, en ekki verða vonsvikinn. Ef til vill verður honum hugsað til félaga Þórbergs er taldi Guð á að breyta skipulaginu til þess réttlætis er öllu ofar ríkir. Um leið og við þökkum Tryggva samfylgdina, vottum við hjónin Lóu og öllum aðstandendum dýpstu samúð. Sigurður Sigurðsson frá Vatnsdal. Tryggvi Gunnarsson er látinn. Mig langar hér í fáeinum orðum að minnast þessa heiðursmanns sem var svo fjölmörgum góðum kostum búinn. Þegar ég var strákur að alast upp í Vestmannaeyjum heyrði ég talað um Tryggva í tengslum við störf hans sem vélstjóra. Ég þekkti hann ekki þá en orðið sem af honum fór sem snyrtilegasta vélstjóra Eyjaflotans skipaði honum á ein- hvern stall sem við strákarnir viss- um um og fyrir vikið bárum við að sjálfsögðu virðingu fyrir slíkum manni. Maður sem hélt vélarrúminu eins hreinu og fínustu stássstofu hlaut að vera algerlega sérstakur. Ég kynntist Tryggva fyrst af al- vöru skömmu eftir að ég kom heim til Eyja að námi loknu 1974. Tryggvi var félagi í Alþýðubandalaginu, sótti vel alla fundi og hafði alltaf eitthvað skynsamlegt til málanna að leggja. Þá fann ég fljótlega að sú mynd, sem ég hafði gert mér af honum á æsku- árunum sem sérstökum og merki- legum manni, var raunsönn. Í starfi sínu með Alþýðubandalaginu nutum við sem þar vorum af „yngri kyn- slóðinni“ góðrar og víðtækrar reynslu Tryggva á fjölmörgum svið- um. Ekki var komið að tómum kof- unum þegar leita þurfti í smiðju hans og var þá sama hvort um var að ræða bæjarmál eða landsmál, hann var jafnvígur á hvort tveggja. Hann var bæjarfulltrúi á árunum 1954 til 1958 og varabæjarfulltrúi bæði fyrir og eftir þann tíma. Í bæjarstjórninni lét hann mörg góð mál til sín taka, einkanlega þau er snertu hagsmuni verkafólks í Vestmannaeyjum. Áhugi hans á félags- og verkalýðs- málum nýttist honum því vel á vett- vangi bæjarmálanna. Þeir sem unnu með honum að bæjarmálum, jafnt samherjar sem andstæðingar, báru honum jafnan gott orð þrátt fyrir það að oft gustaði um í bæjarmál- unum í Vestmannaeyjum þá sem löngum. Tryggvi var ávallt róttækur í skoðunum, sannur sósíalisti sem taldi það göfugast verka að „byggja réttlátt þjóðfélag“. Þessu verki var hann reyndar sjálfur manna trúast- ur. Alþýðubandalagið í Vestmanna- eyjum stendur í mikilli þakkarskuld við menn eins og Tryggva. Hann var alltaf boðinn og búinn til þess að miðla af reynslu sinni og við félagar hans í okkar góðu samtökum gátum verið vissir um að ráð hans nýttust okkur vel. Þannig er minningin um hann í huga okkar nú við fráfall hans. Orðstír hans gleymist ekki og við erum svo sannarlega ríkari eftir að hafa kynnst Tryggva. Ég votta Lóu og fjölskyldu samúð okkar hjóna. Megi minning um góð- an eiginmann og fjölskylduföður lifa meðal okkar allra. Blessuð sé minn- ing hans. Ragnar Óskarsson. Komið er að leiðarlokum er ágæt- ur kunningi og samferðamaður, Tryggvi Gunnarsson, er kvaddur. Tryggvi kom úr stórum systkina- hópi, einn af sonum Sigurlaugar og Gunnars Marels Jónssonar en Gunnar var landsþekktur dugnað- arforkur og skipasmíðasnillingur sem byggði tugi ágætra báta af ýmsum stærðum. Stærstur þeirra var mb. Helgi VE 33, um 100 smá- lestir. Tryggvi átti ekki langt að sækja snilli sína en hann var í fremstu röð vélstjórnarmanna í áratugi, lengst af á eigin útgerð og annarra. Um- gengni hans um vélarrúmin varorð- lögð og alls staðar til mikillar fyr- irmyndar og viðbrugðið. Einnig vakti uppröðun hans á heimaverk- stæðinu verðuga athygli. Ég kynntist Tryggva er ég var um skeið kyndari á togaranum Elliðaey VE 10. Þótt hálf öld sé liðin, minnist ég vel vinnubragða Tryggva, sem var vélstjóri. Alla tíð síðan hefur ágætur kunn- ingsskapur verið milli okkar og breyttu ólíkar stjórnmálaskoðanir okkar engu þar um. Síðustu árin á vinnumarkaðnum starfaði Tryggvi við dælustöð Hitaveitunnar. Þar fyrir utan hafði verið sett upp gríð- arfyrirferðarmikið svinghjól. Notaði Tryggvi tækifærið er við átti, eftir að fyrir lágu úrslit bæjarstjórnar- kosninga og málaði hjólið eldrautt. Sýnir þetta litla dæmi, að stutt gat verið í spaugið. Svo sem allir kunn- ugir vita hefur blái liturinn nú prýtt svinghjólið um árabil. Tryggvi lifði við þá döpru reynslu síðustu árin að vera bundinn við hjólastól. Sýndi hann eins og fyrr karlmennsku og æðruleysi og tók sínum örlögum. Hann var vel greindur og minnugur, mátti oft sjá hann í hjólastólnum við bókahillur dvalarheimilisins er hann var að velja sér lestrarefni. Tryggvi stóð ekki einn, hans góði og trausti lífs- förunautur, Ólafía Sigurðardóttir, vék ekki af verðinum. Alföður bið ég að blessa minningu Tryggva Gunnarssonar um leið og ég sendi Ólafíu og fjölskyldunni ein- lægar samúðarkveðjur. Jóhann Friðfinnsson. ✝ Emilía Líndal Jó-hannesdóttir fæddist á Akranesi 7. mars 1931. Hún lést á heimili sínu hinn 23. mars síðastliðinn. Foreldrar hennar voru Jóhannes Sig- urðsson skipstjóri, f. 3. mars 1895, d. 2. maí 1981, og Guð- munda Sigurðardótt- ir, f. 22. júní 1899, d. 27. júní 1964. Systk- ini hennar voru: 1) Alda, f. 30. mars 1922, gift Ólafi B. Ólafssyni. 2) Sjöfn, f. 31. mars 1923, gift Guðjóni Guðmundssyni. 3) Sigurður, f. 30. júní 1927 d. 25. mars 1951. 4) Selma, f. 9. nóv. 1939, gift Sigurði Kr. Jónssyni. Emilía giftist 5. júlí 1976 eftirlifandi eiginmanni sínum, Gunnari Olgeirssyni, verkamanni, f. 12. nóv. 1940. Foreldrar hans eru Olgeir Guð- jónsson f. 10. jan. 1910, d. 31. maí 1981, og Lilja Bjarnadóttir, f. 8. jan. 1922. Emilía starfaði m.a. hjá Haraldi Böðvarssyni hf. og við Sjúkrahúsið á Akranesi, síðar við öldrunarþjónustu í Reykjavík. Síðast var hún húsmóðir að Eyja- bakka 6 í Reykjavík. Útför Emilíu fór fram frá Breiðholtskirkju 30. mars. Elsku Milla. Það var erfitt að sjá þig verða svona mikið veika en það er huggun að þú þurftir ekki að líða kvalir og hvað þú varst jákvæð í gegnum þetta allt. Minningarnar hrannast upp, sú fyrsta er mér ekki til hróss en ég var átta árum yngri en þú og ör- verpið á heimilinu. Þú varst látin í það erfiða verkefni að svæfa mig og þegar þú varst að læðast út kallaði ég „Milla“ og þú varst að vonum ekki hrifin. Oft hlógum við að þessu seinna. Eftir að við fluttum til Keflavíkur komst þú oft í heimsókn. Það var ánægjulegt, oftast var tekið í spil eða leigð spóla. Er veislur voru hjá okkur varðst þú ómissandi, tókst að þér stjórnina um leið og sást til þess að engan vantaði kaffi né með- læti. Ógleymanleg er sú stund er þú fékkst nöfnu, Emilíu Líndal, en þú varst henni og öllum hinum barna- börnum mínum mjög góð. Börnin mín eiga einungis góðar og skemmtilegar minningar um þig og eiga eftir að sakna Millu frænku. Elsku Milla, þú áttir stóran hóp vina og varst ötul við að heimsækja þá og alls staðar velkomin. Ég vil þakka öllum vinum þínum fyrir góðan hug til þín og elskulegheit í þinn garð. Einnig bestu þakkir til líknarfélagsins Karitasar fyrir frá- bæra umönnun. Kæri Gunni, þú hugsaðir vel um Millu og varst henni stoð og stytta við að hjúkra henni en það var ósk hennar að vera heima hjá þér í veikindum sínum. Missir þinn er mikill. Ég veit, elsku systir, að pabbi og mamma hafa tekið vel á móti þér. Blessuð sé minning þín. Þín systir, Selma og fjölskylda. Komið er að kveðjustund. Í dag er til moldar borin móðursystir okkar, Emilía Jóhannesdóttir frá Auðnum á Akranesi, eða Milla frænka eins og hún var yfirleitt kölluð í okkar hópi. Það er dálítið erfitt að átta sig á því að Milla skuli ekki vera lengur á meðal okkar, því allt frá því að við vorum lítil hefur hún átt stóran þátt í lífi okkar þótt hún byggi seinustu áratugina í Reykjavík en við á Skaganum. Milla var frændrækin með afbrigðum og fylgdist náið með öllu því sem gerðist innan fjölskyld- unnar, og þá ekki aðeins hjá nán- ustu ættingjum, systrunum og þeirra börnum, heldur einnig fjöl- skyldunni allri í útvíkkaðri merk- ingu. Oft höfum við undrast það í gegnum árin hvernig Milla gat munað alla þessa afmælisdaga, það mátti alveg ganga að því vísu ef ein- hver átti afmæli að Milla yrði fyrsta manneskja til að hringja og óska til hamingju með daginn. Á næstu af- mælisdögum eigum við eftir að minnast Millu með söknuði þegar símtalið frá henni kemur ekki leng- ur. Þegar við vorum krakkar var Milla oft í eldhúsinu á Auðnum þar sem hún sá til þess að allt væri í röð og reglu. Þó að Milla væri hvers manns hugljúfi átti hún það oft til að hvessa sig við okkur grislingana ef hlutirnir gengu ekki að hennar skapi. Þær hviður voru jafnan fljót- ar að ganga yfir. Hún Milla var mikil félagsvera og naut sín sérlega vel í samkvæmum, aldrei lét hún sig vanta ef halda átti upp á afmæli, fermingu eða aðra merkisviðburði innan fjölskyldunn- ar eða vinahópsins. Átti hún það til að lifa sig svo inn í stemmninguna að hún varð miðpunktur veislunnar, fyrsta manneskja til dyra að taka á móti fleiri gestum eða gjöfum handa afmælisbarninu, og gjarnan fyrst til að grípa símann. Þetta voru góðir og gleðiríkir dagar og þar sem við eigum ákaflega samhenta fjölskyldu sem hittist oft þótt af litlu tilefni sé, eigum við fjölmargar minningar um skemmtilegar sam- verustundir með Millu. Í fjölskyldu okkar sá Milla um það sem í dag er kallað almanna- tengsl. Hún þekkti svo margt fólk úr öllum stéttum og á öllum aldri og sinnti vel þeim tengslum sem hún myndaði. Hún kunni líka vel að meta þá sem gerðu vel við hana. Einkum þótti henni vænt um frændur og vini úr Þykkvabænum sem reyndust henni sérstaklega vel alla tíð. Hún var manna duglegust að heimsækja þá sem minna máttu sín og áttu bágt. Á undanförnum árum hefur Milla sinnt Lilju tengdamóður sinni afar vel en hún hefur átt við vanheilsu að stríða. En Milla hefur ekki farið var- hluta af erfiðleikum í þessu lífi. Um tveggja ára aldur veiktist hún, að því að talið var af lömunarveikinni, og jafnaði sig aldrei að fullu. Hún átti við bæklun að stríða en lét það aldrei á sig fá og tók hlutskipti sínu af æðruleysi. Það var Millu mikið happ að kynnast eftirlifandi eiginmanni sín- um, Gunnari Olgeirssyni, en þau gengu í hjónaband 1976. Þau bjuggu sér þægilegt og fallegt heimili í Breiðholtinu og var sam- búð þeirra mjög farsæl. Ekki síst hefur Gunnar reynst Millu einstak- lega vel í veikindum hennar síðustu vikurnar. Fyrir 15 árum veiktist Milla af krabbameini, hún barðist hetjulegri baráttu við þann vágest og hafði sigur að því er flestir töldu, en þegar síst varði skaut hann upp kollinum aftur og baráttan hófst á ný. En í þetta sinn var á brattann að sækja og fljótt varð ljóst að hverju stefndi. Sem betur fer þurfti Milla lítið að þjást, hún var sæl og ánægð með að fá að eyða síðustu ævidögunum heima hjá Gunna sín- um sem annaðist hana af mikilli natni með ómetanlegri hjálp frá hjúkrunarþjónustunni Karitas. Sérstaklega var það ánægjulegt að hún gat verið heima á 70 ára afmæl- inu með sínum allra nánustu. Við vottum Gunnari og systrum hennar okkar dýpstu samúð. Megi Milla hvíla í friði. Jóhannes, Guðmundur (Muggur), Hrefna og Guðmunda (Búbba). Okkur langar að minnast elsku- legrar frænku okkar, Emilíu Lín- dal, en við kölluðum hana alltaf Millu frænku. Nú er lífsgöngu þinni lokið, elsku Milla. Þú barðist eins og sönn hetja við þennan illvíga sjúkdóm sem tók þig allt of fljótt. Við trúum því varla að þú sért farin því okkur þótti svo vænt um þig. Ég man þegar við vorum litlar, þá hlökkuðum við svo mikið til að fara til Millu frænku því Gunni fór þá alltaf með okkur í bíó og fengum við þá alltaf eins mikið nammi og við vildum. Það var alltaf svo gaman þegar þú komst til okkar í Keflavík því þá var mikið spilað og oft langt fram á nótt. Við eigum líka eftir að sakna þess að þú komir með jólakortin, því það tilheyrði jólunum. Ekki grunaði mann það að þetta ættu eftir að verða síðustu jólin okkar saman en við eigum eftir að minn- ast þeirra í hjörtum okkar. Ógleymanleg er sú stund þegar þú eignaðist nöfnu, Emilíu Líndal, þú varst henni svo góð og við vitum að hún á aldrei eftir að gleyma þér. Elsku Milla, það er sárt að þú sért farin frá okkur en að vita að þú sért komin á stað þar sem þér líður vel, er mikil huggun og þú munt alltaf eiga þinn stað í hjörtum okk- ar. Blessuð sé minning þín. Guðmunda og Ellen. Elsku frænka okkar Milla er horfin frá okkur. Við höfðum ekki svo mikið samband síðastliðin ár, því miður, en ávallt er eitthvað var að gerast hjá fjölskyldunni var Milla mætt með sitt blíða og fallega bros, sem og góða skapið og hrókur alls fagnaðar. Við eigum sannarlega eftir að sakna þín. Ég hef oft rifjað upp er við vorum ungar að árum frænkurnar, komum saman heima hjá okkur. Mamma bjó um okkur á flatsæng því bekk- urinn var upptekinn. 17. júní var dagurinn sem við hlökkuðum svo mikið til. Við höfð- um straujað hárborðana og borið hvítan áburð á spariskóna en svo spenntar vorum við að við gátum ekki sofnað svo við tókum það ráð að syngja okkur í svefn. Já, margs er að minnast, elsku Milla. Ávallt var gaman að koma í heimsókn á Skagann. Mamma þín, hún Munda, tók ávallt svo skemmti- lega á móti okkur að ógleymdum pabba þínum. Vertu því vel kvödd, kæra frænka, með þessari fallegu vísu, sem heitir: Til konunnar hjartahlýju: Megi hún lifa lengi hjá þér – þessi litla rós. Blessi þig guð – og gefi þér náð – til að glæða – hjá öðrum ljós. Megi ávallt þitt hjarta hlýtt – – honum til – dýrðar slá. Ég veit að hann blessar, þín verkin öll – sem þú vannst – þegar að enginn sá. (Guðrún V. Gísladóttir.) Pálína og Kristín. Milla mín. Ég vil minnast þín í fá- einum orðum. Það er svo stutt síðan við töluðum saman í símann. Þú varst svo glöð og sátt við þitt hlut- skipti. Þú talaðir um hvað það hefði verið gott að fá allar systur þínar til þín þegar þú varðst 70 ára núna 7. mars. Ég geri mér grein fyrir því, að þú vissir að hverju stefndi. Enga þekki ég sem var meiri vin- ur vina sinna en þú. Þú mundir eftir okkur öllum gömlu vinkonunum. Hugur minn leitar heim að Auðn- um. Við vorum smástelpur þegar við vorum saman í saumaklúbb. Það var alveg ógleymanlegur tími. Elsku Milla mín, þakka þér fyrir alla tryggðina sem þú sýndir mér og öllum vinkonunum. Guð styrki manninn þinn og systur ásamt öll- um öðrum ættingjum. Þín vinkona, Emilía (Milla) Jónsdóttir. EMILÍA JÓHANNESDÓTTIR virkum dögum fyrir birtingar- dag. Berist grein eftir að skila- frestur er útrunninn eða eftir að útför hefur farið fram, er ekki unnt að lofa ákveðnum birting- ardegi. Þar sem pláss er tak- markað getur þurft að fresta birtingu greina, enda þótt þær berist innan hins tiltekna skila- frests. EIGI minningargrein að birtast á útfarardegi (eða í sunnudags- blaði ef útför er á mánudegi), er skilafrestur sem hér segir: Í sunnudags- og þriðjudagsblað þarf grein að berast fyrir há- degi á föstudag. Í miðvikudags-, fimmtudags-, föstudags- og laugardagsblað þarf greinin að berast fyrir hádegi tveimur Skilafrestur minningargreina
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.