Morgunblaðið - 31.03.2001, Blaðsíða 75

FÓLK Í FRÉTTUM
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 31. MARS 2001 75
Hljómsveitin
Hunang
leikur frá miðnætti
Vesturgötu 2, sími 551 8900
JAKOB stakk upp á fyrirtaks við-
ræðustað fyrir okkur, nefnilega
Listasafni Reykjavíkur. Kaffiter-
ían þar er næsta fullkomin fyrir
svona viðtöl með gott útsýni yfir
Reykjavíkurhöfn og Esjuna. Þetta
hádegi var rólegt, enginn þarna
nema við tveir og að sjálfsögðu
settumst við sem næst glugganum
risastóra.
Jakob Frímann Magnússon ætti
að vera íslensku samfélagi að góðu
kunnur fyrir leik sín og störf und-
anfarna áratugi. Hann hefur
sjaldnast, reyndar alls ekki, bundið
bagga sína sömu hnútum og sam-
ferðamennirnir. Hann hefur m.a.
starfað við tónlist; einn og sér, með
Stuðmönnum og fjöldanum öllum
af tónlistarmönnum, innlendum
sem erlendum, s.s. Röggu, Steve
Sidelnyk og Long John Baldry,
Freddie Hubbard, Elton John,
Stanley Clarke, Phil Collins og
Tom Scott.
Jakob starfaði fyrir nokkrum ár-
um sem menningarfulltrúi Íslands
við sendiráð okkar í Lundúnum og
rak þar síðan fyrirtæki á sviði hug-
búnaðar og hljómlistar. Einnig
hefur hann framleitt kvikmyndir,
auglýsingar og útvarpsþætti og
samið tónlist fyrir leikrit, kvik-
myndir og tugi hljómplatna.
Tónlistin hefur alltaf verið aðal
Jakobs og eftir hann liggja
einyrkjaskífur eins og Jobbi
Maggadon og Dýrin í sveitinni,
Jack Magnet, Horft í roðann, Tvær
systur (Carribean Rhapsody),
Special Treatment og Magnetics.
Nú er svo komin út platan Made
in Reykjavik, hvar Jakob notast við
listamannsnafnið JFM.
Borgarstemmning
„Hvað segirðu?“ spyr ég á frum-
legan hátt.
„Allt fínt bara,“ svarar Jakob.
„Mér finnst gaman að sitja hér á
þessum fallega stað. Þetta er hluti
af þessari nýju Reykjavík sem
maður er ennþá að uppgötva eftir
að hafa dvalið utan landsteina und-
anfarin ár. Þessi plata mín er svo-
lítill óður til hinnar nýju Reykja-
víkur. Ég er að kynnast henni upp
á nýtt. Ég hef alltaf haldið því
fram að Reykjavík sé ein skemmti-
legasta borg heims þar sem hún
býður upp á ótrúlegan fjölbreyti-
leika. Hún hefur ennþá kosti smá-
vöxnu borgarinnar, það er auðvelt
að komast milli staða og maður er
fljótur að athafna sig hér í þessu
daglega vafstri sem við þurfum öll
að sinna að einhverju leyti.“
Jakob talar hægum rómi og
hugsar setningar sínar gaumgæfi-
lega.
„Þannig að þetta er svona óður
til Reykjavíkur?“ spyr ég, í ein-
hverri tilraun til að draga þetta
saman. Það færist lymskulegt bros
yfir andlit Jakobs. „Ekki svo að
skilja að ég hafi snúið óður til
Reykjavíkur á ný,“ segir hann
kersknislega. „Ég held mínu jafn-
aðargeði enn sem fyrr. Nei, ég
hugsa plötuna sem svona borg-
arstemmningu. Þú átt að geta
hlustað á þetta hvort sem þú ert að
aka eftir Miklubrautinni eða að
slaka á á Kaffibarnum.“
Jakob er hvergi nærri einn í
hljómlistarvinnunni á téðum diski.
Samstarfsmenn eru margir og er
listinn æði tilkomumikill. Til dæm-
is er þarna trommuleikarinn Steve
White, en hann hefur lengi vel ver-
ið hirðtrommari Pauls Wellers og
spilaði með sveit hans, Style
Council. Einnig koma við sögu
menn eins og Steve Sidelnyk, sem
hefur unnið náið með sýruhopps-
sveitinni Massive Attack, ofur-
stjörnunni Madonnu og William
Orbit, og trompetsnillingurinn
Guy Barker. Af Frónverjum ber
svo að nefna Röggu, Jóhann Ás-
mundsson, Sigurð Flosason, Jóel
Pálsson og Birki Frey Matthíasson.
Jakob segist hafa byrjað að
vinna að þessari plötu fyrir þrem-
ur árum. „Ég var svona að safna að
mér hugmyndum að efnivið og líka
einbeitingunni til að koma þessu
öllu saman. Ég á alveg rosalega
mikið af efni þannig að ég þurfti að
vinsa úr einhver ákveðin lög sem
myndu passa saman.“
Jakob segir plötuna í raun vera
eðlilega framvindu á sínum fyrri
verkum, sem voru oft bræðings-
kenndar. „Bræðingstónlistin tók
nú á sig einhverja mynd, sem mér
hætti að hugnast svona á ákveðn-
um tímapunkti. Þá hætti ég að
gera svoleiðis plötur og fór að ein-
beita mér meira að því að hjálpa
öðrum með sínar plötur, aðallega
Ragnhildi.“
Jakob segir mikilvægt að vera
klár og skýr á því sem maður sjálf-
ur vill gera. „Í þessu er ég 100% og
fylgi minni eigin stefnu og sýn. Mig
langaði allt í einu alveg ofboðslega
mikið að gera svona plötu.“
Ég spyr hann næst hvernig tón-
listin fari með öðru því sem hann
hefur verið að sýsla í lífinu.
„Ég hef notið þeirra forréttinda
í lífinu að hafa fengist nær ein-
göngu við það sem mér þykir
skemmtilegt. Um það tók ég mjög
meðvitaða og yfirvegaða ákvörðun
sem kornungur maður. Þetta hefur
gefið mér tækifæri til að kynnast
af eigin raun ótrúlegum fjölbreyti-
leika lífsins og listarinnar, því mín
áhugasvið liggja ansi víða. Ég hef
þó ávallt skilgreint mig fyrst og
fremst sem tónlistarmann – stund-
um dálítið athafnagírugan tónlist-
armann.“
Jakob veltir fyrir sér þeim ágöll-
um sem kynnu að fylgja því að vera
eingöngu tónlistarmaður. „Mér
finnst gott að hafa annað í að
venda, ég held að það kunni að
vera varhugavert að fara að líta á
tónlistina sem brauð og smjör, eða
salt í grautinn eins og stundum
gerist þegar menn þurfa að stóla á
hana algerlega til að framfleyta
sér og sínum. Þá er hættan sú að
þú fáir leið á tónlistargyðjunni, að
hún kunni jafnframt að verða af-
huga þér. Þess vegna finnst mér
nauðsynlegt að dýrka hana úr
reglubundinni fjarlægð. Að hún sé
ekki háð mér eða ég henni. Það er
sumsé afar mikilvægt að við séum
vinir (hlær).“
Mín hughrif
Platan góða var unnin bæði í
Bretlandi og á Íslandi. „Ég byrjaði
að hnýta þennan óð til borgarinnar
minnar úr fjarlægð, sem sýn hins
utanaðkomandi. Og hnykkti síðan
á verkinu hér, í miðri hring-
iðunni.“
Jakob er ekki alveg viss um að
hve miklu leyti platan dregur áhrif
frá samtímastraumum og stefnum.
Segist þó vera með loftnetið úti og
reyni að finna taktinn í samtím-
anum. „Ég reyni svona að skynja
hann í hinum ýmsu stórborgum, þó
mest hérna í Reykjavík. Það hefur
stundum verið notað þetta orð,
„Urban Blues“ (í. borgarblámi?),
yfir sambærilegar stefnur í hipp-
hoppi en aðallega triphoppi. Port-
ishead og Massive Attack hafa
komið að þessu. Þetta er einhver
svona stórborgartaktur. Ég veit
ekki til þess að margir séu að fást
við þetta hér á landi um þessar
mundir. Ég heyrði hins vegar
franska plötu hér um daginn, með
St. Germain, sem mér fannst
minna mig að einhverju leyti á
þennan reykvíska borgarbláma
minn.“
Við tökum okkur nú til og velt-
um fyrir okkur þróun nýgildrar
tónlistar í gegnum tíðina. Jakob
rekur hvernig taktur og hrynjandi
hafa unnið á í seinni tíð, og þá jafn-
vel á kostnað laglínunnar. Það er
greinilegt á tali hans að hann er
mikill áhugamaður um fyrirbærið
tónlist. „Ég hef meiri áhuga á því
núna en nokkru sinni fyrr að með-
taka nýja hluti, bæði í músík og
öðru. Og þá vinna með mín hughrif
að því leytinu til. Ég lagði sjálfan
mig svolítið niður sem einstakling í
tónlist á tímabili og fór að aðstoða
aðra við sína hluti. Á meðan beið
ég eftir að löngunin til að búa til
nýja tónlist kæmi aftur. Mig lang-
aði ekki til að gera tónlist bara til
að gera tónlist. Allt í einu öðlaðist
ég svo kýrskýra sýn á hvað ég vildi
gera og hvert ég vildi fara.
Ég fann einhvern nýjan sköp-
unarkraft og gleði sem ég upplifi
sterkar nú en ég hef nokkru sinni
gert áður. Ég get ekki annað en
verið þakklátur fyrir þau spil sem
mér hefur verið úthlutað í lífinu,
enda nýbúinn að læra að leggja
kapal,“ segir Jakob að lokum, í
senn íbygginn og brosandi.
Morgunblaðið/Golli
JFM, stundum þekktur sem Jakob Magnússon, gefur út plötuna Made in Reykjavik á mánudaginn.
Óður til
Reykjavíkur
Á mánudaginn kemur út
einyrkjaskífa JFM, Made
in Reykjavik. Arnar Egg-
ert Thoroddsen settist nið-
ur með Jakobi Frímanni
Magnússyni og ræddi við
hann um plötuna og
ýmislegt annað.
JFM gefur út Made in Reykjavik
arnart@mbl.is