Morgunblaðið - 08.12.2001, Page 55

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 8. DESEMBER 2001 55
alltaf gott að koma til þeirra, allt
var svo snyrtilegt og matur ávallt
fram borinn af einstökum rausn-
arskap.
Axel gekk í hvaða verk sem var
jafnt úti sem inni af miklum krafti
því hann var mikill vinnuþjarkur og
hlutirnir voru honum ekkert mál.
Síðasta heimsókn okkar til þeirra á
Sauðárkrók var nú í vor og eftir að
hafa borðað dýrindis mat sátum við
saman og horfðum á Eurovision
með sælgæti og snakk. Við Axel
áttum það nefnilega sameiginlegt
að vera „sælkerar“.
Axel var alla tíð mjög hraustur
þar til hinn 10. október 1997 en þá
lenti hann í vinnuslysi og náði sér
aldrei eftir það.
Þau fóru síðustu ferðina aftur til
Sauðárkróks 27. október eftir með-
ferð en þá var hann orðinn lamaður
að mestu leyti, maður sá gleðisvip
þar sem hann sat í framsætinu –
hann var á leiðinni heim. Þegar við
kvöddum Axel var það síðasta sem
hann sagði við okkur: „Svo komið
þið í sumar og verðið hjá okkur í
a.m.k. viku.“ Okkur grunaði það
svo sannarlega ekki að mánuði
seinna yrði hann farinn. Allan tím-
ann sem baráttan stóð trúði Axel á
lífið alveg fram á síðustu stundu.
Jódís hugsaði um hann mestallan
tímann frá því að hann veiktist og
þar til hann lést.
Elsku Jódís, þú hefur ekki bara
misst góðan eiginmann heldur
einnig þinn besta vin. Þú gerðir allt
sem þú gast og hugsaðir vel um
Axel, það hefði ekki verið hægt að
gera það betur.
Að lokum viljum við þakka Axeli
fyrir þær ánægjustundir sem við
fjölskyldan áttum með honum og
Jódísi.
Við vottum Jódísi, Moniku, Jóa
og fjölskyldum þeirra, Sólborgu
móður hans og systkinum dýpstu
samúð okkar.
Monika, Hilmar og börn.
Það er afar sárt að missa jafn
öflugan og kraftmikinn mann eins
og Axel Gíslason. Hann var ótrú-
legur eljumaður og virtist ekki geta
orðið þreyttur eða leiður á neinu af
því sem hann tók sér fyrir hendur.
Ekkert verkefni var of stórt fyrir
hann.
Axel var lengi bóndi í Miðdal í
Svartárdal í Skagafirði, og barðist
þar við að hafa allt sem haganleg-
ast, en jörðin er nokkuð erfið, enda
bæði blaut og túnin í yfir 300 metra
hæð og grasspretta oft seint á ferð-
inni. Þetta lét hann ekki trufla sig á
neinn hátt. Til að þurfa ekki að
smala landið eins og venja er með
dala- og fjallajarðir keypti hann
heilan bílfarm af fiskitrönum sem
hann sótti til Reykjavíkur og sag-
aði niður í girðingarstaura og girti
síðan allan dalinn, sem hann átti
land til. Þetta var mikið verk og
erfitt, sem hann vann á ótrúlega
skömmum tíma með aðstoð dug-
legrar konu sinnar og barna.
Auk sauðfjárbúskapar á jörðinni
stundaði hann akstur vöruflutn-
ingabíls, sem hann átti í nokkur ár,
og einnig vann hann við að selja
bændum í Skagafirði ýmiss konar
landbúnaðartæki. Þegar Axel var
að aka flutningabílnum virtist það
engu skipta hversu lengi hann
þyrfti að vaka, hann keyrði bara á
leiðarenda hversu langan tíma sem
það tók. Axel gerði ávallt við alla
sína bíla, traktora og vélar sjálfur
og einnig stundum fyrir aðra. Það
var ekki hik á honum við þau störf
og vann hann sín verk auk þess vel
og snyrtilega.
Axel naut sín vel í sveitinni og
hafði gaman af sveitastörfum, en
viljinn var svo mikill að honum
fannst hann þyrfti að gera eitthvað
meira. Hann var oft á ferðinni með
útvarpssendi við jarðarfarir í
Skagafirði og Húnavatnssýslu og
útvarpaði líkræðum í bílana í
kringum þær litlu kirkjur sem víða
eru og þá komast ekki nærri allir
kirkjugestir inn í kirkjuna og
hlusta á prestinn úti í bíl. Á þessum
ferðum sínum kynntist hann
Skagfirðingum svo vel að hann
þekkti hvern einasta bæ í Skaga-
firði og nafnið á þeim sem þar
bjuggu.
Síðustu árin bjó Axel á Sauð-
árkróki og ók þaðan flutningabílum
um landið. Axel var afar hrein-
skiptinn og traustur og hreinleik-
inn í svipnum endurspeglaðist í
tærbláum augunum og það stóðst
vel það sem hann sagði og lofaði að
gera. Hann var skapgóður og þægi-
legur og fljótur að segja frá jafnvel
flóknustu atriðum þannig að vel
skildist og gaman að hlusta á hann
enda fjörugur og áhugasamur í við-
ræðum. Axel eignaðist konu sér vel
við hæfi, Jódísi Jóhannesdóttur frá
Merkigili, og hún hefur staðið
traust við hlið hans alla tíð og stutt
hann til dáða. Ég vil votta Jódísi og
börnum þeirra, Moniku og Jóhann-
esi, innilegustu samúð við þennan
mikla missi.
Bjarni Björnsson.
Ég lifi’ í Jesú nafni,
í Jesú nafni’ eg dey,
þó heilsa’ og líf mér hafni,
hræðist ég dauðann ei.
(Hallgr. Pét.)
Við kveðjum í dag glaðan vin og
sveitunga, sem æðraðist ekki, þótt
heilsa og líf hafnaði honum með svo
skjótum hætti, langt fyrir aldur
fram. Í minningunni er Axel í Mið-
dal léttur á fæti og léttur í lund.
Hann stundaði lengi vöruflutninga
milli Skagafjarðar og Reykjavíkur
og þurfti oft að bregða á hlaup til
að sinna erindum sínum syðra,
enda bóngóður með afbrigðum. Var
gott að eiga Axel að þegar flytja
þurfti fólk eða varning í milli. Sem
barn og unglingur kom ég oft á
heimili þeirra Jódísar í Miðdal með
Moniku dóttur þeirra, bekkjarsyst-
ur minni og vinkonu. Beið þá Axel
skólabílsins í rúgbrauðinu við vega-
mótin fram í Miðdal og flutti okkur
vinkonurnar og Jóa síðasta spölinn.
Í Miðdal var gott að koma. Innan-
dyra prýddi saumur Jódísar,
barnanna og Moniku á Merkigili,
móður hennar, veggi, borð og sófa
og utandyra gaf að líta verk lista-
smiðsins Axels.
Eftir að ég flutti frá Mælifelli
ásamt fjölskyldu minni rofnaði
sambandið við Miðdalsfólkið að
mestu. Ég fylgdist þó með úr fjar-
lægð þegar Mona að loknu prófi í
iðnrekstrarfræði tók við búi í Mið-
dal ásamt manni sínum og börnum
og þau hjónin Axel og Jódís eign-
uðust nýtt heimili á Sauðárkróki.
Áfram héldu þau þó tryggð við dal-
inn sinn og áttu sér athvarf í Svart-
árdal.
Á hallanda sumri áttum við
mæðgur í þrjá ættliði erindi í
Skagafjörðinn. Varð mér þá afar
mikilvægt að skreppa fram í Mið-
dal og hitta æskuvinkonu mína,
óvitandi um sjúkleika föður hennar.
Okkur brá að vonum við hin illu
tíðindi um höfuðmein Axels, en
urðum því fegnar að geta átt næð-
isstund með vinum okkar á bæj-
unum báðum, í Miðdal og Svart-
árdal. Englamyndir húsbóndans í
Svartárdal standa fyrir hugskots-
sjónum, inn var gengið til bæjar og
út þaðan aftur undir vernd Guðs.
Ég átti þess kost að heimsækja
Axel á Hótel Lind á meðan hann
var til lækninga hér syðra. Var lík-
amsþrekið, sem aðeins nokkrum
vikum áður hafði veitt honum þrótt
framkvæmdasemi og elju sem ein-
kenndi líf hans allt, þá frá honum
tekið að mestu. Sýndi Jódís kona
hans af sér einstaka þrautseigju og
styrk er hún aðstoðaði hann við at-
hafnir daglegs lífs. Samband þeirra
hjóna var náið og traust, þau vóru
sannir vinir í gleði og þraut. Ég bið
föðurinn á himnum að umvefja Jó-
dísi, börn hennar, tengdason og
barnabörn, huggun, kærleika og
vináttu, eins og hann veitti henni
og þeim öllum kraft og kjark hinar
síðustu erfiðu vikur og daga.
Í huga mér tengjast tvær mynd-
ir: Englahliðið í Svartárdal og hug-
djarfur maður á sóttarsæng,
hraustur í sál og sinni. „Því að þín
vegna býður hann út englum sínum
til þess að gæta þín á öllum vegum
þínum.“ (Sálm. 91.11.) Axel Hólm
Gíslason hefur gengið inn um sitt
englahlið. Blessuð sé minning hans.
María Ágústsdóttir
frá Mælifelli.
✝ Sólveig BennýJóhannsdóttir
fæddist í Vatnsleysu í
Glæsibæjarhreppi
25. desember 1932.
Hún lést á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu á
Akureyri 30. nóvem-
ber síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
hjónin Hildur Páls-
dóttir, f. 11. júlí 1906,
d. 22. apríl 1987, ætt-
uð úr Svarfaðardal
og Skagafirði, og Jó-
hann Hávarður Ang-
antýsson, f. 9. októ-
ber 1898, d. 15. maí 1990, ættaður
af Snæfjallaströnd. Systkini Benn-
ýjar eru: Steinar, f. 23. júlí 1928,
d. 3. maí 1974, Gunnar Angantýr,
f. 1. ágúst 1930, Snjólaug Guð-
björg, f. 8. febrúar 1935, Guðlaug,
f. 19. apríl 1937, d. 9. september
1998, Númi, f. 30. janúar 1939,
Páll, f. 18.desember 1940, Hilmar
Jóhann, f. 5. febrúar 1943, Guð-
rún, f. 18. maí 1945, og Heiðar, f.
14. desember 1948.
Benný giftist 1955 Haraldi
Hannessyni, f. 11. ágúst 1926, frá
Víðigerði í Eyjafirði. Börn þeirra
eru: 1) Hjörtur, f. 1. maí 1956,
kvæntur Helgu Björgu Haralds-
dóttur, f. 27. júní 1960, þau eiga
Hildi, Hörpu, og Jónas. 2) Hildur,
f. 6. júlí 1957, gift Davíð Jónssyni,
f. 2. september 1955, þau eiga Sól-
veigu Rósu, Ragnar
Örn, og Reyni Inga,
Davíð á Jón Aðal-
stein. 3) Hannes, f. 1.
ágúst 1958, kvæntur
Guðlaugu Jóhanns-
dóttur, f. 25. nóvem-
ber, Hannes á Sig-
ríði og Harald Einar,
Guðlaug á Margréti,
Katrínu, Jóhann og
Ívar. 4) Kristín, f.
6.júní 1960, gift Sig-
urði Óla Þórissyni, f.
26. mars 1955, þau
eiga Sesselju og Silv-
íu Rán, Sigurður á
Emil Örn. 5) Drengur, f. 26. maí
1965, d. 26. maí 1965. 6) Laufey, f.
21.maí 1966, sambýlismaður
Höskuldur Jensson, f. 11. nóvem-
ber 1968, þau eiga Gísla. 7) Guð-
rún, f. 21. maí 1966. 8) Sólveig, f.
2. apríl 1970. 9)Snjólaug, f. 20.
ágúst 1972.
Benný ólst upp í Vatnsleysu til
fermingaraldurs, en fluttist þá að
Brautarholti í Glerárþorpi. Hún
vann í verksmiðjum Sambandsins
á Gleráreyrum, ásamt fleiri störf-
um. Árið 1955 fluttist Benný að
Víðigerði í Eyjafirði og hóf þar
búskap með manni sínum. Hún
var alla tíð mjög virk í félagsmál-
um sveitarfélagsins, og vann í
mörg ár við Kristnesspítala.
Útför Bennýjar fór fram frá
Grundarkirkju 7. desember.
Mig langar til að minnast elsku-
legrar mágkonu minnar með örfáum
orðum, því ég á svo margar góðar
minningar um hana eftir hartnær
hálfrar aldar kynni. Ég tel það til for-
réttinda að hafa átt vináttu hennar,
því heilsteyptari manneskju er vart
hægt að hugsa sér. Áhugamál hennar
voru mörg. Má þar nefna garðyrkju
og blómarækt. Hún hafði svo sann-
arlega það sem kallað er grænir fing-
ur, því allt blómstraði í höndunum á
henni. Hún var mikil handavinnu-
kona. Þær eru ófáar flíkurnar, sem
hún hefur prjónað, því aldrei féll
henni verk úr hendi. Ef einhver stund
gafst var hún komin með prjónana
eða heklunálina í hendurnar. Hún var
mjög félagslynd og tók virkan þátt í
öllu félagslífi í sveitinni. Það sem stóð
þó hjarta hennar næst var fjölskyld-
an. Hún var vakin og sofin yfir börn-
um og barnabörnum, en einnig lét
hún sig stórfjölskylduna varða, þ.e.
foreldra, systkini og tengdafólk. Mér
fannst hún alltaf minna svolítið á
ítölsku „stórmömmurnar“.
Það er margs að minnast. Milli
heimila okkar var alltaf mikill vin-
skapur. Þótt hún byggi í Eyjafirði og
ég í Reykjavík höfðum við alltaf gott
samband. Þegar hún kom í bæinn
gisti hún oftast hjá mér. Þá var tæki-
færið notað og gert eitthvað skemmti-
legt. Ef langt leið á milli funda var
slegið á þráðinn. Sérstaklega er mér
ógleymanleg ferð, sem við fórum fyrir
nokkrum árum. Tekinn var bílaleigu-
bíll og ekið um yndislega fögur héruð
Austurríkis, Suður-Þýskalands, Sviss
og Norður-Ítalíu. Eins er minnisstæð
ferð sem við fórum í til London, sem
var reyndar hennar fyrsta utanlands-
ferð. Var ekki frítt við að hún væri
svolítið smeyk við stórborgina í byrj-
un, en hún skólaðist fljótt. Var farið á
útimarkað og þar gleymdist öll
hræðsla. Hún var svo heilluð af mann-
lífinu þarna, að ég átti fullt í fangi með
að fylgja henni eftir.
11. september, þessi örlagadagur,
skipti einnig sköpum í hennar lífi. Þá
gekkst hún undir aðgerð, sem leiddi í
ljós að hún væri haldin ólæknandi
sjúkdómi. Ég er þakklát fyrir að hafa
getað kvatt hana aðeins viku áður en
hún fór. Hér er farin góð kona langt
um aldur fram og hennar mun verða
sárt saknað.
Fjölskyldunni votta ég mína
dýpstu samúð.
Far þú í friði.
Sigurbjörg Guðjónsdóttir.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(M. Joch.)
Elsku amma. Kærleikur þinn er
gjöf sem gleymist eigi.
Hvíl í friði.
Þín
barnabörn.
Kveðja frá kvenfélagskonum
Veturinn leggst snögglega að í
Eyjafjarðarsveit þetta árið. Hvít
snjóbreiðan sem nú liggur yfir öllu
verður kannski horfin á morgun. Ein-
mitt sú staðreynd minnir okkur á
hverfulleika lífsins og hversu stutt er
á milli gleði og sorgar, lífs og dauða.
Slíkar huganir leita á hugann þegar
við kveðjum í dag Sólveigu Benný Jó-
hannsdóttur í Víðigerði.
Við sem eftir erum sitjum hljóðar
og söknum ágætrar félagskonu sem
um árabil hefur starfað af dugnaði og
krafti í okkar félagsskap. Benný sat
lengi í stjórn félagsins og síðasta ára-
tuginn hefur hún verið fulltrúi félags-
ins í hússtjórn félagsheimilsiins
Laugaborgar, lengst af sem formað-
ur.
Um leið og henni er þakkað mikið
og óeigingjarnt starf í þágu félags
okkar, sendum við eiginmanni henn-
ar, Haraldi Hannessyni, börnum
þeirra átta, tengdabörnum, ömmu-
börnum og öðrum aðstandendum
innilegar samúðarkveðjur. Guð styðji
ykkur og styrki í sorg ykkar.
Blessuð sé minning Sólveigar Ben-
nýjar Jóhannsdóttur.
Fyrir hönd kvenfélagsins Iðunnar,
Helga Hallgrímsdóttir
formaður.
SÓLVEIG BENNÝ
JÓHANNSDÓTTIR
✝ Sigurþór Skær-ingsson fæddist í
Hrútafellskoti í Aust-
ur-Eyjafjöllum 6. júlí
1909. Hann andaðist á
Dvalarheimilinu
Lundi á Hellu 1. des-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
hjónin Kristín
Ámundadóttir og
Skæringur Sigurðs-
son. Sigurþór var
elstur 11 barna þeirra
er komust á legg.
Hinn 5. maí 1934
kvæntist Sigurþór
Bergþóru Auðunsdóttur, f. 1. des-
ember 1906, d. 4. desember 1980.
Þau eignuðust átta börn en þrjú
þeirra dóu í frumbernsku. Upp
komust Skæringur
Eydal, f. 25.6. 1935,
d. 10.11. 1992, Krist-
ín, f. 11.5. 1936,
María, f. 29.7. 1937,
Sigurþóra, f. 23.3.
1940, d. 18.2. 1999,
og Halldór, f. 6.10.
1942.
Sigurþór og Berg-
þóra bjuggu á Rauða-
felli í Austur-Eyja-
fjöllum frá 1936 til
1961 þegar þau flutt-
ust til Þorlákshafnar.
Síðustu fjögur árin
dvaldi Sigurþór á
Dvalarheimilinu Lundi á Hellu.
Útför Sigurþórs fer fram frá
Þorlákskirkju í Þorlákshöfn í dag
og hefst athöfnin klukkan 14.
Okkur systkinin langar að skrifa
nokkur minngarorð um hann afa
okkar.Við systurnar bjuggum heima
hjá afa og ömmu í Þorlákshöfn
ásamt mömmu fyrstu 18 mánuði af
ævi okkar. Mamma sagði okkur að
þegar eldaður hefði verið fýll hefði
afi útbúið handa okkur dúsu og rétt
okkur í vögguna. Honum fannst að
við yrðum að smakka, þótt litlar
værum. Skipta varð um alfatnað eft-
ir máltíðina, en afa fannst það ekki
skipta nokkru máli. Sængurfötin
mætti þvo, eins væri með fötin okk-
ar.
Afi og amma komu oft til okkar í
sveitina yfir sumartímann og biðum
við ávallt spennt eftir að sjá rauðu
Löduna koma upp veg. Þó kom það
stundum fyrir að við vorum ekki
vöknuð þegar þau komu, enda voru
þau ávallt snemma á ferðinni.
Eftir að amma dó fækkaði ferð-
unum hjá afa.
Afa þótti mjög gaman að veiða og
var veiðistöngin alltaf með í för.
Best þótti honum að vera einum, há-
vaðinn í okkur fældi fiskana í burtu,
sagði hann.
Eftir að afi flutti á Lund á Hellu
var styttra fyrir sum okkar að heim-
sækja hann. Ávallt átti hann eitt-
hvað til í skúffunni sinni.
Afa leið vel á Hellu, en sennilega
var hugurinn oft í Þorlákshöfn.
Hann sagði að þar hefði honum liðið
vel.
Elsku afi, minningin um þig mun
lifa hjá okkur.
Bergþóra, Kristín, Tryggvi
og Sigurþór.
Andlát afa okkar var hægt og
hljótt en svolítið táknrænt. Hann dó
á 95. ára afmælisdegi ömmu Berg-
þóru. Afi var ótrúlegur maður. Þó að
árin væru orðin 92 var hann hress
alveg framundir það síðasta og
áhugi var fyrir öllu sem við tókum
okkur fyrir hendur, hvort við hefð-
um ekki næga vinnu og öllum liði
vel. Það var gaman að koma í skúr-
inn til afa og handleika öll smíðatól-
in hans. Eins komst hann á flug er
við nefndum veiðiskap, þá voru
stangirnar stroknar og spúnar skoð-
aðir og fægðir. Okkur finnst vanta
svolítið í landslagið þegar við keyr-
um um Óseyrarbrúna núna síðustu
árin, það vantar rauðu Löduna hans
afa á árbakkann, þar sem hún hefur
staðið margan sumardaginn. Nú
veiðir afi í öðrum vötnum og aflinn
er eflaust góður eins og endranær.
Við bræður þökkum honum fyrir allt
og biðjum honum blessunar Guðs.
Herleifur og Bergþór.
SIGURÞÓR
SKÆRINGSSON