Morgunblaðið - 22.10.2005, Blaðsíða 51

framlags hans, ekki síst ótal ljóða-
stunda í lok funda og við hátíðleg
tækifæri á vegum klúbbsins, sem
minnst er þakklátum huga.
Pálmi var ekki aðeins velvirkur á
skrifstofunni og í félagsmálunum.
Hann var alls staðar sýnilegur, alltaf
á ferðinni. Á seinni árum var hann
mikið á ferð um þorpið á hjólinu sínu
og kom víða við. Nú eða þá á bílnum
með Margréti sína sér við hlið.
Margoft mátti líka sjá þau nostra
við gróðurinn í ræktarlegum skrúð-
garði sínum. Pálmi þekkti alla og all-
ir þekktu Pálma. Hann vildi vita
deili á fólki að gömlum sveitasið.
Hann hafði áhuga á fólki og lét sér
annt um gleði þess og sorgir. Sá
áhugi kemur fram í ljóðum hans,
sem og aðdáun hans á landinu okkar
og dásemdum þess.
Pálmi Eyjólfsson var hamingju-
maður í sínu einkalífi. Hann og Mar-
grét eiginkona hans voru einstak-
lega samhent og farsæl hjón – og
börn þeirra og afkomendahópurinn
bera þeim fagurt vitni – svo sem
fremst má til sæmdar verða.
Við Ingibjörg þökkum Pálma vin-
áttu og samfylgd gegnum árin og
biðjum honum blessunar á nýjum
leiðum ljóss og lífs. Eiginkonu hans
og afkomendum vottum við dýpstu
samúð og biðjum þeim styrks og
huggunar í þeirra mikla missi.
Sváfnir Sveinbjarnarson.
„Ljúflyndi yðar sé öllum mönnum
kunnugt.“ Þessi forna setning
bregður birtu á líf vinar míns og vel-
unnara, Pálma Eyjólfssonar, sem nú
er kvaddur hinstu kveðju. Eigi síður
á hún við hans ágætu eiginkonu,
Margréti Ísleifsdóttur. Til þeirra
hef ég sótt hugarstyrk og marg-
þætta gleði um langt árabil. „Það
lofar hver sína hýru“, sagði gamla
fólkið.
Fréttin um andlát Pálma kom
mér mjög að óvörum, þótt æviárin
væru mörg orðin. Síðasta koma hans
hingað að Skógum nú í sumar var
meira í ætt við æsku en elli. Hér
sannast hið gamalkveðna að „fótmál
dauðans fljótt er stigið“. Með Pálma
kvaddi einn mætustu sona Rangár-
þings og að honum er mikill sjón-
arsviptir. Æskuár sín átti hann í
skjóli gamallar og góðrar sveita-
menningar í Dalshverfi undir Eyja-
fjöllum. Hún fylgdi honum á leið-
arenda með ívafi nýrra lífshátta, þar
sem hverri framför var fagnað feg-
ins hugar. Síðar varð Pálmi einn af
frumbyggjum fjölbýlis í Hvolsvelli
og hafði alla sögu þess á hraðbergi. Í
starfi sínu sem sýslufulltrúi um ára-
tugi kunni hann glögg skil á mannlífi
í Rangárþingi, reiðubúinn þess að
leysa hvers manns vanda þar sem til
hans kasta kom.
Það leiddi af starfi Pálma að mál-
efni Byggðasafnsins í Skógum voru
löngum inni á borði hans. Húsbænd-
ur á sýsluskrifstofu, sýslumennirnir
Björn Fr. Björnsson, Böðvar Braga-
son og Friðjón Guðröðarson hlúðu
með honum að vexti og viðgangi
safnsins.
Um allmörg ár áttum við Pálmi
samstarf í sýslunefnd Rangárvalla-
sýslu. Sýnu lengur starfaði hann í
safnstjórn í Skógum, framsýnn og
tillögugóður. Með margra góðra
manna atfylgi gerðist hér þá safn-
ævintýri í stórbættum húsakosti og
glæsilegum safnauka og allt skilar
það sér í auknu aðstreymi gesta og
bættum hag Skógasafns.
Í kynnum tók enginn fram Pálma
í því að strá um sig gleði og skemmt-
an, deyfð og drungi þrifust aldrei í
návist hans. Allan fjöldann kunni
hann af spaugsögum úr fortíð og nú-
tíð og fór jafnan svo með að engan
meiddi. Glettinn og hlýr næmleiki
hans á umhverfi og það sem með
öðrum bjó vakti mér oft undrun.
Báðir sóttum við yndi í söng og það
var næsta sjálfgefið að taka saman
lagið er fundum bar saman. Alloft
kom það fyrir að Pálmi seiddi hingað
að Skógum söngvini okkar, Oddgeir
Guðjónsson í Tungu og Sigþór Sig-
urðsson í Litla-Hvammi og þá voru
lög tekin svo að kvað við í húsi. Þetta
var eitthvað í ætt við það sem gamla
sálmaskáldið austur í Heydölum
nefnir að leggja lífsins krydd ekki
inn í kistur.
Pálmi var ljóðskáld af gömlum og
góðum skóla. Hann samdi ljóð af
leikni og smekkvísi. Marga góðvini
sína sæmdi hann ljóðum á tímamót-
um og lifa þau höfund sinn til kom-
andi tíma. Að fornum hætti sótti
hann menn þá heim og flutti ljóðið
til lofs og heilla. Hér á það við að eft-
ir lifir minning mæt þótt maðurinn
deyi.
Ég harma Pálma Eyjólfsson. Svo
marga gleðistund veitti hann mér á
förnum ævivegi. Að eiga sanna og
góða vini er guðsgjöf.
Ég sendi Margréti Ísleifsdóttur
og fjölskyldu hennar hlýjar samúð-
arkveðjur mínar, Byggðasafnsins í
Skógum, framkvæmdastjóra þess og
safnstjórnar, jafnframt því að þakka
horfnum vini okkar allt sem hann lét
í té í samstilltu átaki til að vernda
menningararfinn og fyrir marga
glaða og góða stund.
Þórður Tómasson.
Góðvinur minn, Pálmi Eyjólfsson,
er horfinn yfir móðuna miklu, og við
sem eftir stöndum kveðjum hann
með söknuði og trega, en jafnframt
miklu þakklæti fyrir langa og góða
samfylgd. Hann er okkur sannar-
lega minnisstæður fyrir margt, en
þó alveg sérstaklega fyrir þá miklu
hlýju og vinsemd sem hann ætíð
sýndi samferðafólki sínu. Heiðurs-
hjónin Pálmi og Margrét voru meðal
landnema í þéttbýlinu unga sem
byrjaði að rísa á Hvolsvelli laust fyr-
ir miðja síðustu öld. Þau byggðu hús
sitt við þjóðbraut þvera og áttu þar
síðan heima alla tíð. Fagurt heimili
þeirra varð frá upphafi sannkölluð
miðstöð góðvildar og gestrisni sem
ótaldir nutu um langan aldur og
geyma um minningar sem hvorki
mölur né ryð fá grandað.
En góðir eiginleikar Pálma nutu
sín einnig vel á starfsvettvangi hans,
fyrst í verslun og síðan um áratuga
skeið á sýsluskrifstofu Rangárvalla-
sýslu. Þar lagði hann sig sífellt fram
um að greiða götu fólks og leysa
hvers manns vandræði. Þá var hann
líka sívirkur í margvíslegu fé-
lagsstarfi og áhugasamur um hvað-
eina sem til heilla horfði og upp-
byggingar í atvinnu- og
menningarlífi héraðsins og sam-
félagsins alls. Pálmi var maður
hress í bragði og hafði til að bera
kímnigáfu. Þá var hann listfengur í
besta lagi og hafði sérstakt yndi af
söng og hljómlist. Einnig var hann
ágætlega skáldmæltur og birtust
ýmis kvæði hans í blöðum og tíma-
ritum og síðast en ekki síst í ljóða-
bókinni góðu, Í ljósaskiptunum, sem
út kom fyrir fáum árum og vakti
verðskuldaða athygli.
Að leiðarlokum þökkum við Guð-
rún og börn okkar Pálma Eyjólfs-
syni áratuga tryggð og vináttu.
Bjartar og fagrar minningar um
sannan drengskaparmann og öðling
munum við geyma með okkur um
ókomin ár. Við sendum eftirlifandi
eiginkonu hans, Margréti Ísleifs-
dóttur, og börnum þeirra, þeim Guð-
ríði, Ingibjörgu og Ísólfi Gylfa, og
fjölskyldum þeirra, okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Jón R. Hjálmarsson.
Árið 1947 réðst til starfa við sýslu-
mannsembættið í Rangárvallasýslu
Pálmi Eyjólfsson. Fyrst var hann
þar einn með sýslumanninum Birni
Fr. Björnssyni og sá þá um alla af-
greiðslu hjá embættinu og var á
þeim árum m.a settur sýslumaður.
Síðar kom Margrét, kona Pálma, til
starfa og smátt og smátt með aukn-
um verkefnum og umfangi fjölgaði
starfsliðinu. Pálmi var þó ávallt and-
lit embættisins í afgreiðslunni þar
sem hann tók á móti viðskiptavin-
inum með bros á vör og vildi hvers
manns götu greiða. Hann þekkti allt
og alla og upplýsti fólk jafnt um ætt-
ir þess, sem hann rakti oftast í
Rangárþing, sem og stöðu þess við
embættið. Hann gaf sér tíma til að
spjalla, gefa mönnum kaffi og gerði
skrifstofur embættisins heimilisleg-
ar og hlýjar. Við sem vorum svo
heppin að starfa með honum nutum
umhyggju hans, góðlátlegrar kímni
og hagyrðingurinn var aldrei langt
undan. Í ferðum og á samkomum
var hann hrókur alls fagnaðar og
söngmaður mikill. Þó svo Pálmi hafi
látið af störfum fyrir um 14 árum
síðan, eða árið 1991 eftir að hafa
starfað við embættið í 44 ár, leit
hann reglulega við og heilsaði upp á
gömlu starfsfélagana um leið og
hann kynntist þeim nýju. Þannig
ræktaði hann vinaböndin og sam-
skiptin við sinn gamla vinnustað. Við
viljum að leiðarlokum þakka sam-
veruna um leið og við sendum Mar-
gréti og afkomendum þeirra hjóna
okkar innilegustu samúðarkveðju.
Starfsfólk sýslumanns-
embættisins á Hvolsvelli.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(Vald. Briem.)
Fallinn er nú frá „héraðshöfðing-
inn“ á Hvolsvelli, Pálmi Eyjólfsson.
Það var fyrir nokkrum árum, að
við hjónin ásamt vinafólki okkar fór-
um í ferðalag sem var m.a. sigling
niður Dóná og nokkrir dagar í Búda-
pest og Prag.
Um borð í skipinu kynntumst við
tvennum yndislegum hjónum og
voru Margrét og Pálmi önnur
þeirra. Okkur varð vel til vina þrátt
fyrir rúmlega 30 ára aldursmun.
Pálmi var hvers manns hugljúfi,
mikill sögumaður og fór einnig með
mikið af ljóðum í rútuferðum á milli
staða. Hann var hrókur alls fagn-
aðar og alltaf glaður í sinni, sama á
hverju gekk. Minningar hrannast
upp þegar setið er og hugsað um
liðna tíð, t.d. gönguferðirnar um
Prag, Pálmi leiðandi Grím öðrum
megin og Hjalta hinum megin, síðan
hófst sögustund og hlátrasköllin eft-
ir því. Það er spurning hvort að þeir
hafi nokkuð tekið eftir fegurð borg-
arinnar því hún bliknaði í fjörinu hjá
þeim, slík var innlifunin og gleðin í
kringum Pálma.
Einnig kemur upp í hugann dagur
einn í vor er við hjónin fórum og
heimsóttum þessi heiðurshjón, Mar-
gréti og Pálma, og fengum heimsins
bestu pönnukökur. Við keyrðum um
Landeyjarnar og Fljótshlíðina með
þeim, þau fræddu okkur um alla bæi
og menn sem þar bjuggu og forfeður
Gríms sem bjuggu á Kirkjubæ og
Móeiðarhvoli. Var það yndislegur
dagur sem aldrei gleymist.
Pálmi var vel hagmæltur og var
fljótur að kasta fram vísum. Einnig
skrifaði hann mikið af góðum minn-
ingargreinum sem hann var mjög
stoltur af um samferðamenn sína.
Elsku Pálmi, nú er komið að
kveðjustund og viljum við hjónin
þakka forsjóninni fyrir að hafa verið
þeirrar gæfu aðnjótandi að kynnast
þér og Margréti þinni. Megi allir
Guðs englar halda verndarhendi yfir
þér og vaka yfir þér og lýsa þér leið.
Elsku Margrét, megi góður Guð
styrkja þig og fjölskyldu þína í sorg
ykkar, en þakka ber það sem gefið
var.
Ljúfum ferli lokið er,
lífsins bók er skráð,
upp þú skerð af akri hér,
eins og til var sáð.
Til ljóssins heima lífið snýr,
langt með dagsverk þitt,
Drottinn sem þér bústað býr,
barnið þekkir sitt.
Í margra huga er minning skær,
og mynd í hjarta geymd.
Stöðugt okkur stendur nær,
stund sem ekki er gleymd.
Nú komið er að kveðjustund,
klökkvi hjartað sker,
genginn ertu Guðs á fund,
sem góður líknar þér.
(Kristján Runólfsson.)
Grímur Jón Grímsson og
Helga Guðjónsdóttir.
 Fleiri minningargreinar
um Pálma Eyjólfsson bíða birtingar
og munu birtast í blaðinu næstu
daga. Höfundar eru: Aðalbjörn
Kjartansson; Þór Jakobsson; Auð-
unn Bragi Sveinsson; Björn Frið-
geir Björnsson; Tryggvi Ingólfsson;
Kjartan Þorkelsson; Svanfríður,
Borgþór og fjölskyldur; Eggert
Óskarsson og Helgi Ormsson.
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 22. OKTÓBER 2005 51
MINNINGAR
✝ Jóhann Her-mannsson
fæddist á Bakka
við Húsavík 6.
október 1921. Hann
lést á Heilbrigðis-
stofnun Þingeyinga
16. október síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru hjónin
Friðný Óladóttir, f.
í Sveinungsvík í
Þistilfirði 9. janúar
1889, d. 1. febrúar
1964, og Hermann
Stefánsson, f. í
Landamóti í Ljósavatnshreppi
24. júlí 1887, d. 7. október 1957,
ábúendur á Bakka.
Jóhann ólst upp á Bakka og
var hann fimmti í röð átta systk-
ina. Eldri voru Jónína, Óli, Guð-
björg og Þórunn en yngri Stef-
án, Anna og Gunnar. Anna er nú
ein á lífi af systkininum.
Jóhann kvæntist 12. nóvember
1947 Guðrúnu Sigurbjörgu
Tryggvadóttur frá Garði í Húsa-
vík, f. 23. október 1923. Þau
eignuðust þrjá syni: 1) Tryggvi,
f. 10. apríl 1949, kvæntur Guð-
laugu Sigmarsdóttur, f. 14. júlí
1948. Börn: Sigmar, Guðrún og
Ágústa. Barnabörnin eru fimm.
2) Hermann, 26. maí 1954,
kvæntur Gerði Gísladóttur, f. 20.
mars 1955. Börn: Borgar Þór,
Gísli Arnar, Olga María og Jó-
hann. 3) Óskar, f. 7. febrúar
1962, kvæntur Yuliu Gogasc-
heva, f. 27. febrúar 1967. Börn:
Ásrún, Andrés, Ester, Friðný
Karitas, Ísólfur Unnar og Eyja
Alexandra. Jóhann eignaðist
jafnframt dótturina Hjördísi Ás-
berg. Börn hennar eru Guð-
mundur Gauti og Elísa Björg.
Jóhann gekk í
skóla á Húsavík og
á Laugum. Hann
stundaði síðar sjó-
mennsku um ára-
bil, var á vetrar-
vertíð á Suður-
nesjum og gerði út
trillu frá Húsavík.
Árið 1955 gerðist
hann starfsmaður
skattanefndar
Húsavíkur og jafn-
framt fram-
kvæmdastjóri Út-
gerðarfélags Húsa-
víkur um alllangt skeið. Hann
var umboðsmaður skattstjóra
frá 1962 þar til hann lét af störf-
um fyrir aldurs sakir. Jóhann
var kjörinn í fyrstu bæjarstjórn
Húsavíkur árið 1950. Þar sat
hann óslitið til ársins 1974 og
var forseti bæjarstjórnar um
skeið. Hann sat í ýmsum stjórn-
um, ráðum og nefndum. Jóhann
var um árabil í stjórn Kaup-
félags Þingeyinga og í stjórn
Fiskiðjusamlags Húsavíkur.
Hann var lengi í ritnefnd Árbók-
ar Þingeyinga og árið 1993 vann
hann ásamt öðrum að útgáfu
kortabókar sem bar nafnið
Húsavíkurland, örnefni og sögu-
minjar og kom út á vegum
Safnahússins á Húsavík. Hann
var einnig í Sögunefnd sem skip-
uð var vegna ritunar sögu Húsa-
víkur. Jóhann tók mikinn þátt í
félagslífi á Húsavík. Hann starf-
aði áratugum saman í Rotary-
klúbbi Húsavíkur, karlakórnum
Þrymi og Bridgefélagi Húsavík-
ur.
Útför Jóhanns fer fram frá
Húsavíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin kl. 11.
Nú er afi búinn að kveðja okkur
og þá koma margar góðar minn-
ingar upp í hugann. Það fyrsta
sem okkur dettur í hug er að hann
var besti afi í heiminum. Sumarbú-
staðarferðirnar með honum og
ömmu standa uppúr í bernsku-
minningum okkar. Þegar brunað
var frá Húsavík á græna Subarun-
um og byrjað að syngja áður en
við komumst útúr bænum og sung-
ið alla leiðina austur. Þegar við
vorum komin að afleggjaranum að
bústaðnum gaf afi allt í botn svo
að við myndum hossast sem mest,
og þá var sko hlegið, afa fannst
þetta jafnvel skemmtilegra en
okkur. Það var ýmislegt brallað.
Afi bjó til drullumalla-horn fyrir
okkur og við fórum í leiki eins og
Yfir þar sem keppnisharkan gat
orðið æði mikil. Við fórum oft í bíl-
túra í sveitinni og varð Kópasker,
eða stórborgin eins og hann kaus
að kalla það, oftast fyrir valinu.
Það var alltaf nóg af mat með í för
í þessum bústaðarferðum og að
sjálfsögðu gat maður treyst á jóla-
kökuna sem enginn á eftir að
toppa. Eini ókosturinn sem við
systur sáum við þessar ferðir voru
hroturnar í afa. Hann hélt oft fyrir
okkur vöku með ægilegum hávaða
og þurfti þá amma að sjá um að
koma okkur í svefn.
Laugardagsbíltúrar voru vinsæl-
ir og þá bauð afi uppá Konga
súkkulaði og Sinalco. Þegar við
gistum hjá þeim í Garði fór afi allt-
af úr rúminu sínu fyrir okkur og
svaf sjálfur á bedda. Það er mikið
búið að hlæja að því í fjölskyldunni
þegar við frændsystkinin færðum
þeim Lindu-buff eitt laugardags-
kvöldið en skemmst er frá því að
segja að afi og amma töluðu ekk-
ert þetta kvöld og voru næstu
daga að ná klístrinu úr gervitönn-
unum.
Afi veiktist tvisvar en náði sér
vel af þeim veikindum með því
hugarfari að gefast aldrei upp og
var hann duglegur að minna okkur
á að gera það ekki. Auðvitað er
þetta rétt hjá honum og verðum
við duglegar héðan í frá að minna
hvor aðra á þessa setningu hans.
Það var margt sem við lærðum
af afa og margar minningar sitja
eftir.
Elsku afi, guð geymi þig og við
þökkum þér fyrir allt sem þú gerð-
ir fyrir okkur.
Guðrún og Ágústa.
JÓHANN
HERMANNSSON
Þökkum innilega auðsýnda samúð og vinarhug
við andlát og jarðarför elskulegrar móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
VALGERÐAR PÁLMADÓTTUR,
Patreksfirði,
lengst búsettri í Fjarðarstræti 38,
Ísafirði.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Sjúkrahúss
Patreksfjarðar fyrir frábæra umönnun.
Höskuldur Guðmundsson,
Margrét Guðmundsdóttir, Einar Róbert Árnason,
Oddur Guðmundsson, Kolbrún Pálsdóttir,
Steinunn Jakobína Guðmundsdóttir, Gunnar Valur Jónsson,
Anna Guðmundsdóttir, Benedikt Jónsson,
barnabörn og barnabarnabörn.