Morgunblaðið - 22.10.2005, Blaðsíða 54

54 LAUGARDAGUR 22. OKTÓBER 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Eydís Guð-mundsdóttir
fæddist í Borgarnesi
17. febrúar 1951.
Hún lést á líknar-
deild Landspítalans í
Kópavogi mánudag-
inn 17. október síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Guð-
mundur V. Sigurðs-
son, bifreiðastjóri hjá
Kaupfélagi Borgfirð-
inga, f. á Smiðjuhóls-
veggjum, Álftanes-
hreppi á Mýrum, 30.
desember 1912, d. 3. mars 1984, og
Ingvarína S.V. Einarsdóttir hús-
móðir, f. í Merki í Grindavík 15.
september 1917, d. 20. nóvember
1972. Systkini Eydísar eru Erla
Guðrún, f. 18. mars 1945, gift Boga
Petersen, f. 15. október 1945, þau
eiga tvö börn og eru búsett í Dan-
mörku, og Þorgeir, f. 9. febrúar
1949, kvæntur Rebekku Benjamíns-
dóttur, f. 4. júlí 1950, þau eiga fimm
börn og eru búsett í Reykjavík.
Eydís giftist 18. nóvember 1972
Þorsteini G. Benjamínssyni húsa-
smið, f. á Ystu-Görðum í Kolbeins-
staðahreppi í Hnappadalssýslu 7.
janúar 1949. Foreldrar hans eru
Benjamín Markús-
son, f. 18. ágúst 1906,
d. 19. desember 1993,
og Arndís Þorsteins-
dóttir, f. 30. desem-
ber 1918. Börn
þeirra Eydísar og
Þorsteins eru Guð-
mundur Valgeir
húsasmiður í Reykja-
vík, f. 20. janúar
1975, Inga Dögg,
bókasafnsfræðingur
í Reykjavík, f. 4.
ágúst 1979, unnusti
Kjartan Ásþórsson
tölvunarfræðingur, f. 16. september
1977, og Arnar Þór, nemi í Borg-
arnesi, f. 20. maí 1986.
Eydís ólst upp hjá foreldrum sín-
um á Þórólfsgötu 8 í Borgarnesi.
Eydís og Þorsteinn hófu búskap á
Þórðargötu 24 í Borgarnesi og
bjuggu þar mestan sinn búskap en
fluttu sl. sumar á Kveldúlfsgötu 14
þar í bæ. Með húsmóðurstörfum
vann hún um árabil í verslunum
Kaupfélags Borgfirðinga, í Geira-
bakaríi og seinustu árin í Sundmið-
stöðinni í Borgarnesi.
Útför Eydísar verður gerð frá
Borgarneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 11.
Margt ég vildi þakka þér
og þess er gott að minnast
að þú ert ein af þeim sem mér
þótti gott að kynnast.
(G.J.)
Mig langar í fáum orðum að
minnast frænku minnar, hennar
Dísu í Borgarnesi. Þær eru ófáar
stundirnar sem við áttum saman
frá því ég man fyrst eftir mér. Það
var alltaf svo gott að koma við hjá
Dísu og Steina á leiðinni norður og
fá sér kaffibolla áður en lengra
væri haldið og eins þegar við fórum
suður aftur. Það var aldrei nein
lognmolla í kringum okkur þegar
við hittumst, þú varst alltaf skelli-
hlæjandi eða skælbrosandi, ég man
aldrei eftir þér alvörugefinni. Við
fórum saman til Dublin fyrir 12 ár-
um síðan, Unna, Dísa og ég. Við
vorum örmagna á kvöldin eftir allt
búðarrápið. Við hlógum ekkert lítið
að því þegar við settumst þrjár inn
í leigubíl á leið á hótelið, og það
sást ekki í okkur fyrir pokum, að
karlgreyið sem keyrði okkur hélt
að það væru engar búðir á Íslandi.
Þú og Steini voruð alltaf svo
dugleg að koma suður og þá komst
þú við hjá Jóku frænku og voru
gerðar ófáar tilraunir með liti,
strípur og klippingar. Það voru for-
réttindi að fá þig alla leið frá Borg-
arnesi og geta sagst eiga kúnna
sem kæmi til mín alla þessa leið.
Guð geymi þig, elsku besta
frænka mín.
Ég votta Steina, Gumma, Arnari,
Ingu Dögg og Kjartani mínar
dýpstu samúðarkveðjur.
Ég kveð þig, hugann heillar minning blíð
hjartans þakkir fyrir liðna tíð
lifðu sæl á ljóssins friðar strönd,
leiðir sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Þín frænka í Keflavík,
Jóhanna.
„Einstakur“ á við þá
sem eru dáðir og dýrmætir
og hverra skarð verður aldrei fyllt.
„Einstakur“ er orð sem best lýsir þér.
(Terri Fernandez.)
Ástkær vinkona mín og frænka
er fallin frá, alltof fljótt.
Dísa var mikill gleðigjafi, fékk
alla til að brosa með sér og líða vel
í návist sinni. Hún var vel liðin af
vinum og vinnufélögum sínum,
enda sinnti hún störfum sínum af
mikilli trúmennsku.
Hún ólst upp á góðu heimili með
foreldrum sínum og systkinum, þar
var mjög gestkvæmt og mikil gest-
risni ríkjandi. Ung giftist hún
Steina sínum og börnin urðu 3.
Ekki var þó lífið alltaf dans á rós-
um, því hún missti móður sína allt-
of fljótt og Steini lenti í alvarlegu
slysi. En þau glímdu saman við alla
erfiðleika og á milli þeirra var mik-
il vinátta og kærleikur.
Dísa var mikil húsmóðir og hlúði
vel að heimili sínu og fjölskyldu.
Þau höfðu gaman af að ferðast og
áttum við fjölskylda mín með þeim
margar ógleymanlegar stundir.
Í veikindum Dísu stóð Steini allt-
af sem klettur við hlið hennar og
ættingjar og vinir reyndu að létta
undir með þeim.
Vinkona Dísu, Sigríður Þóris-
dóttir, sýndi henni einstaka hjálp-
semi og vináttu sem var engu lík.
Hafi hún hjartans þakkir fyrir það.
Við andlátsfregn þína allt stöðvast í
tímans ranni.
Og sorgin mig grípur, en segja ég vil
með sanni,
að ósk mín um bata þinn tjáð var
í bænunum mínum,
en guð vildi fá þig og hafa með
englunum sínum.
Þó sorgin sé sár og erfitt sé við
hana að una,
við verðum að skilja og alltaf við
verðum að muna,
að guð, hann er góður og veit hvað er
best fyrir sína.
Því treysti ég nú að hann geymi
vel sálina þína.
Þótt farin þú sért og horfin burt
þessum heimi.
Ég minningu þína þá ávallt í hjarta
mér geymi.
Ástvini þína ég bið síðan guð minn
að styðja,
og þerra burt tárin, ég ætíð skal
fyrir þeim biðja.
(Bryndís Jónsdóttir.)
Elsku Dísa, takk fyrir að fá að
eiga samleið með þér.
Guð styrki Steina, Arnar,
Gumma, Ingu Dögg og Kjartan.
Þín frænka
Gunnþórunn.
Dísa svilkona mín er fallin frá,
langt fyrir aldur fram. Dísa var
mjög svo glöð og alltaf var gaman
að hitta hana og þá var hlegið mik-
ið. Við töluðum oft lengi, lengi í
síma, þá sagði hún, verðum við ekki
að fara að hætta og hló en við
þurftum að tala meira svo það
gleymdist. Það er erfitt að hugsa
til þess að hitta hana ekki aftur og
hafa gaman yfir kaffibolla.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Elsku Steini og fjölskylda, ég
votta ykkur mína hinstu samúð.
Megi Guð styrkja ykkur í þessari
miklu sorg. Hvíldu í friði, elsku
Dísa.
Ingibjörg Gústafs.
Fjallið sem þögult fylgdi mér eftir
hvert skref
hvert fótmál sem ég steig, nú er það
horfið.
Á beru svæði leita augu mín athvarfs.
(Hannes Pétursson.)
Tíminn er svo sannarlega fugl
sem flýgur hratt og leikur sér að
skynfærum manna um leið og hann
sannar afstæði sitt. Þannig hefur
það ekki enn náð mínum skynfær-
um að hún Dísa mín sé okkur horf-
in hér úr þessari jarðvist, og að við
fáum ekki að heyra hennar dillandi
hlátur og bjarta bros né njóta
hennar óbrigðulu bjartsýni lengur.
Þegar mér bárust fyrst fregnir
af veikindum Dísu fannst mér það
allsendis óhugsandi að manneskja
eins og hún gæti yfirhöfuð veikst,
jafn full af lífi og lífsgleði sem hún
var. Því var það svo að þegar ég
skömmu síðar heimsótti Dísu upp í
Borgarnes þá brá mér óneitanlega,
því svo illa hafði þessi grimmi sjúk-
dómur leikið mína gömlu góðu vin-
konu að hún gat varla talað og enn
síðar missti hún allan mátt úr
kroppnum sínum. Það voru þó aug-
un sem ekki brugðust, í þeim mátti
enn greina þennan dásamlega
stríðnisglampa og gleði sem jafnan
bjó inni fyrir. Það eru þessir
augnageislar sem ylja mér mest
nú.
Við þessi leiðarlok nærist hugur
minn mest á minningum um hana
Dísu frá því við vorum unglings-
stelpur og heimurinn lá að fótum
okkar. Þegar ég, sveitastelpan,
kom í skóla í Borgarnesi þá var
ekki ónýtt að eiga vinkonu eins og
Dísu að. Við vinkonurnar ásamt
Erlu frænku minni og Ásu Helgu
vorum oft nefndar í sömu andránni
og varla gerðum við nokkurn skap-
aðan hlut án þess að allar tækju
þátt í því saman. Við fórum saman
á fyrsta sveitaballið, eignuðumst
kærasta um svipað leyti og giftum
okkur meira að segja líka á sama
árabili. Þau voru glæsileg og flott,
Dísa og Steini, þegar þau giftu sig.
Við stofnuðum líka fyrsta og eina
„fyrirtækið“ sem ég hef rekið um
dagana, þá 15 ára gamlar, á tímum
atvinnuleysis unglinga, og „rákum“
bónstöð í tvo sumarmánuði þegar
enga sumarvinnu var að hafa. Dísa
var þá sjálfkjörinn fjármálastjóri
fyrirtækisins, því hún var þekkt
fyrir útsjónarsemi í fjármálum og
gat látið aurana sína endast mun
lengur en við eyðsluseggirnir gát-
um. Þá þegar komu í ljós þeir eig-
inleikar Dísu að með bjartsýni og
skynsemi eru flestir erfiðleikar yf-
irstíganlegir þótt hún hafi nú orðið
að lúta í lægra haldi.
Þótt við Dísa fjarlægðumst land-
fræðilega þegar árin liðu þá fjar-
lægðumst við aldrei á annan hátt.
Þrátt fyrir búferlaflutninga – jafn-
vel milli landa – barneignir, hjóna-
bönd og mismunandi áhugamál þá
var Dísa alltaf kyrr á sínum stað í
mínum huga og þótt stundum liði
ár á milli okkar funda þá var alltaf
eins og ég hefði hitt hana í gær. Þá
var tíminn líka nýttur til hins ýtr-
asta og orðin ekki spöruð þegar
sagt var frá lífsviðburðunum hjá
báðum, bæði í sorg og gleði.
Við Dísa ferðumst ekki lengur
saman því hún þurfti að fara aðeins
fyrr úr lífsvagninum en við hin sem
höldum áfram um stund. Samferð-
inni með henni Dísu er ég hins veg-
ar óendanlega þakklát og geymi
sögurnar hennar, bros og hlátur,
hlýju og tryggð, meðan vit mitt
endist. Ég og fjölskyldan mín vott-
um honum Steina og mannvænlegu
og fallegu börnunum þeirra, systk-
inum og fjölskyldunni allri okkar
dýpstu samúðarkveðjur. Falleg
minning um góða og heilsteypta
konu mun milda sorgina.
Gróa Finnsdóttir.
Með nokkrum fátæklegum orð-
um langar okkur vinnufélagana í
Íþróttamiðstöðinni í Borgarnesi að
kveðja góðan vinnufélaga sem
þurfti að kveðja allt of fljótt. Eftir
erfið veikindi síðustu mánuði hefur
Dísa okkar fengið hvíldina.
Hver hefði trúað því að við ætt-
um eftir að skrifa minningargrein
um Dísu okkar svo fljótt? En eng-
inn veit hvað morgundagurinn ber í
skauti sér, það er nokkuð ljóst. Áð-
ur en hún veiktist var hún manna
hraustust og missti aldrei dag úr
vinnu.
Það var sko engin lognmolla í
kringum hana Dísu, oft glatt á
hjalla hjá okkur í vinnunni og hlut-
irnir látnir ganga og Dísa litla
brosandi út að eyrum. Börnin sem
komu í húsið hændust að henni og
enn finnst okkur að Dísa komi til
vinnu með brúnu litlu töskuna sína
með oststykkið sitt og brauðsneið-
ina og alltaf að passa línurnar. Svo
var hlegið að öllu saman og sagt nú
verður tekið á því og við verðum að
vera duglegar kellurnar að mæta í
þrek þegar haustdagskráin fer í
gang.
Svona sjáum við Dísu fyrir okkur
svo ljóslifandi.
En núna er komið að kveðju-
stund í bili. Elsku Steini og fjöl-
skylda, við sendum ykkur okkar
innilegustu samúðarkveðjur. Minn-
ingar um góðan vinnufélaga geym-
um við á góðum stað í hjörtum okk-
ar.
Starfsmenn Íþróttamiðstöðv-
arinnar í Borgarnesi.
Elsku hjartans dúllan mín. Þá er
komið að leiðarlokum. Mikið á ég
eftir að sakna þín,en samt óska ég
þér góðra ferðar í betri heim eftir
allt sem þú hefur þurft að þola
núna á þessu ári, þetta er búið að
vera snörp og erfið barátta hjá þér,
en alltaf var nú stutt í húmorinn.
Þú ert sko hetja í mínum augum.
Ég þakka þér fyrir öll árin okkar
sem við áttum saman, sérstaklega
síðustu mánuðina, þeir eru mér svo
dýrmætir, við erum búnar að vera
vinkonur síðan við vorum börn,
alltaf varst þú tryggur og góður
vinur.
Ég er mjög ánægð með að eiga
heima á gamla æskuheimilinu þínu,
þar á ég margar góðar minningar
um þig, Dísa mín. Manstu (má Dísa
koma út), eins þegar við fórum með
lillana okkar og karlana til Spánar
og svo til Kanarí í vetur.
Elsku Dísa mín, að leiðarlokum
vil ég þakka þér fyrir að vera til
fyrir mig öll þessi ár, þau hefðu
mátt vera miklu fleiri.
Elsku Steini, Gummi, Inga og
Arnar, missir ykkar er mikill og
bið ég góðan guð að vernda ykkur.
Erla, Þorgeir og fjölskyldur, sendi
ykkur mínar bestu samúðarkveðj-
ur og megi góður guð vera með
ykkur öllum.
Far þú í friði, þín vinkona,
Sigríður Þórisdóttir.
Haustið skall á með hvelli þetta
árið, septembermánuður kom aftan
að okkur með offorsi, kulda og
trekki. Það haustaði líka skyndi-
lega hjá Dísu vinkonu minni sem
greindist með MND-sjúkdóm í jan-
úar á þessu ári og lést hinn 17.
október sl. á líknardeildinni í
Kópavogi langt langt um aldur
fram.
Kynni mín af Dísu hófust fyrir
mörgum árum eða þegar hún
kynntist eftirlifandi eigimanni sín-
um, Þorsteini Benjamínssyni,
frænda mínum og góðum vini. Ég
varð þess svo aðnjótandi að fá að
búa hjá þeim Dísu og Steina á
Þórðargötunni í nokkur ár og naut
þar ástar og umhyggju. Þessi dvöl
mín á Þórðargötunni stendur mér
enn í fersku minni og yljar mér um
hjartarætur þegar ég hugsa til
baka, enda má segja að þau Dísa og
Steini hafi mótað líf mitt að ein-
hverju leyti og komið mér til
manns. Þá fékk ég tækifæri til að
umgangast og fylgjast með eldri
börnunum þeirra, þeim Gumma og
Ingu Dögg, vaxa og dafna en
yngsta barnið, Arnar, var þá ófætt.
Þegar ég hugsa til baka á þessari
stundu kemur margt upp í hugann
og liðnar minningar hrannast upp í
hugskotinu. Dísa var frábær kona
og hafði alla þá góðu kosti sem
geta prýtt eina manneskju og þeim
sem umgengust hana leið vel í ná-
vist hennar. Dísa var traust sínum
vinum og fjölskyldan var henni allt.
Samband þeirra Dísu og Steina var
afar sterkt og virðing og kærleikur
í fyrirrúmi.
Málin voru oft rædd í eldhúsinu
á Þórðargötunni, þar voru bæði al-
vöru- og gleðimál rædd í mesta
bróðerni. Mér er í fersku minni
glaðværð og smitandi hlátur Dísu,
einnig hvernig hún gat hrifið aðra
með sér í kátínu og hressleika og
létt þeim lundina sem þungir voru.
Á gamlársdag árið 1984 fórum
við Hanna Lára til Reykjavíkur í
brúðkaup og báðum þá Dísu og
Steina að passa frumburð okkar,
Sævar Birni, sem var þá þriggja
mánaða. Um kvöldið gerði brjálað
veður þannig að við komumst ekki
upp í Borgarnes og Sævar var því
fyrstu áramótin sín hjá þeim Dísu
og Steina á Þórðargötunni. Við
vorum alveg róleg yfir þessu þar
sem við vissum að Sævar væri í
góðum höndum. Þegar við náðum í
Sævar á nýársdag sagði Dísa að
þau Steini hefðu verið að æfa sig í
afa- og ömmuhlutverkinu, þau
höfðu einnig sett aukahamborgar-
hrygg í ofninn á gamlárskvöld ef
við skyldum koma heim um kvöldið
eða nóttina.
Endalaust gæti ég talið upp at-
vik og minningar tengdar Dísu en
læt hér staðar numið.
Elsku Dísa, það er komið að
kveðjustund, minningin um þig
verður ætíð hjá mér, þakka þér
fyrir allt, Guð blessi þig.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Elsku, Steini, Gummi, Inga,
Kjartan og Arnar, við Hanna Lára
og börn sendum ykkur innilegustu
samúðarkveðjur og biðjum góðan
Guð að gefa ykkur styrk á sorg-
arstund og um ókomna framtíð.
Steinar Þór Snorrason.
EYDÍS
GUÐMUNDSDÓTTIR
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800