Réttur - 01.02.1917, Qupperneq 67

Guðjón Baldvinsson 69
síkið, fór hann að hugsa sig um. Það var ekki hlæjandi
að þessari drykkfeldni, sem gaf mönnum ekki næturfrið.
Hefði ekki verið eðliiegra að hneyxlast á því? — En
hann hló enn þá, veifaði stafnum sínum fram fyrir sig
og sló honum í jörðina svo mölin þyrlaðist upp: nei,
í dag er ég ríkur, í dag hneyxlast ég ekki á neinu.
Já, þarna hafði hann fundið orsökina, án þess að
hugsa. í dag var hann ríkur. Þess vegna var hann svo
glaður.
Síðustu mánuðirnir höfðu verið fjölbreyttir. Fyrra part
sumarsins var hann suður í Heiligenstadt hjá Ouðmundi
Hlíðdal, skoðaði Berlín á nor^urleiðinni, kom til Hafnar
aftur, fór þaðan á norrænan kennarafund í Stokkhólmi
og var nú að koma þaðan. Alt þetta hafði komið hreif-
ingu á hugann, hann hafði séð margt merkilegt, sem
hann hlakkaði til að segja kunningjum og lærisveinum
frá, kynst nýjum hugsunum og viðfangsefnum oggaml-
ar hugsanir höfðu yngst upp og komist í önnur sam-
bönd. Eftir tvö kuldasumur heima á íslandi skein sólin
nú á hann dag eftir dag og vermdi hann allan í gegn.
Og nú átti hann eftir nokkrar vikur að byrja á kennara-
starfi heima, við verulegan skóla, sem gæfi honum stórt
og fast starfsvið. Loksins átti hann að gefa sig allan
við þessu starfi, sem hann hafði þráð svo lengi. Hann
var kominn að uppskerunni, sjálfum undirbúningnum
var lokið. Og þó að hann vissi, að enn var mikið að
læra, vissi hann líka, að hann gat mikið, átti af miklu
að gefa.
Og þegar hann sat þarna og horfði inn í framtíðina,
skaut fortíðinni líka upp í hug hans. Hann hlaut að
minnast örðugustu stundanna í lífinu, þegar öll tilveran
sýndist köld og grá og gínandi tóm var í hjartanu. Nú
skein sólin þarna á skóginn og síkin og hugurinn var
fullur af vonum og fyrirætlunum.'
»Gef mér stað til þess að standa á, og ég skal hræra
jörðina,« hafði Arkímedes sagt. Nú fanst honum hann