Réttur - 01.02.1919, Qupperneq 19

Veðrabrigði.
21
vinnumálin. Einmitt verkefni af sama tagi og þau, sem best
hafa þroskað jafnaðarmenn í öðrum löndum. Fátækrafram-
færslan okkar er mjög á eftir tímanum og í mörgu niatinúð-
arsnauð, gamalmennastyrkurinn er hreinasta kák, slysa- og
sjúkdómstrygging sömuleiðis og atvinnuleysistryggingar þeklcj-
ast ekki. Hversvegna skyldi það ekki geta þroskað alþýðuna
okkar, að glíma við þessi mál, eins og það hefir gert í öðr-
um löndum?
Ef við tökum höndum saman við jafnaðarmennina, til þess
að vinna að þessum málum, þá er líklegt að okkur tækist
að draga nokkuð úr þessu tali um »okkar fólk« og »hitt
fólkið«, sem heyrist oft á fundum og í viðræðum manna.
Við megum ekki setja það fyrir okkur, þó einhver af mál-
svörum stefnunnar hagi orðum sínum og framkomu öðruvísi
en okkur er geðfelt. F*að eru endurómar frá upptökum hreyf-
ingarinnar, straumkast utan að, þaðan sem hreyfingin á við
verulegan fjandskap og andróður að stríða. Petta bergmál
eykst við það, ef flokkurinn verður að hervæðast gegn óvina-
her, en mundi minka, ef gætnir menn af æðri stéttunum
skipuðu sér undir merki alþýðunnar og leituðust við að hafa
áhrif á hana. Þá fyrst er þess von, að alþýðan geti farið að
gera sér grein fyrir því, að lærðir menn og efnaðir eru ekki
neinir óvinir hennar, heidur vilji þeir líka rétta fram hönd-
ina, ekki einungis til að borga verkamanninum sanngjarnt verð
fyrir vinnu sína, heldur til að auka þroska þeirra og menn-
ingu, svo þeir geti tekið sér sæti við hlið þeirra, sem full-
koinnir jafningjar. Ef við bærum gæfu til þess, að allir
fiokkar byrjuðu á því strax, að reyna að skilja hver annan, í
stað þess að berjast hver gegn öðrum, þá mundi jafnaðar-
hreyfingin verða eins og vindblærinn, sem gæti fylt öll hí-
býli með hressandi andrúmslofti, hvaða flokkur sem ætti
heima þar, því hjá öllutn flokkum þyrfti loflhreinsunar við.
Það sem rotið er og fúið í þjóðfélaginu yrði þá rifið niður
á eðlilegan hátt, þó ekki yrði stormurinn til að brjóta það,
en þær stofnanir, sem eftirsjón væri að missa, mundu þá
standa óhreyfðarj til blessunar fyrir alda og óborna. — Eg