Réttur - 01.02.1919, Blaðsíða 59

Neistar
I.
Vorræða.
Háttvirtu tilheyrendur!
Það var eitt vorið, sem eg var vestanhafs, að eg hafði vak-
að heila nótt alt fram í birtingu. Svefnþreyta lagðist á aug-
un. Hugbrigðin, orsökuð af komu vorsins þar vestra, voru
ekki svo sterk, að þau orkuðu að halda mér vakandi uns sólin
kæmi upp. Eg lagði frá mér ritföngin, sló opnum glugganum
og horfði út. Augun hvörfluðu í norð-austur átt, því í þá
átt leitaði hugur minn seint og snemma, Mér þótti vænst um
þá átt. Þá sá eg hillingasjón. Eg sá mynd af landinu, sem
eg þráði, rísa upp af »austurstraumum«. Pað var lognskýja-
klasi út við sjóndeildarhringinn. Eg sá hnjúka og hásléttur,
dali og dranga. Sólargeislarnir hoppuðu um tindana. Vorið
bar fult fang sitt af lífi í hvern einasta dal. Vorloftið leið
um fjallaskörðin eins og mjúkur andardráttur náttúrunnar. —
Næturkyrðin gerði mig klökkvann og hugur minn glúpnaði
af þakklátum söknuði.
Sérhvert gott barn móður sinnar saknar hennar, þegar það
hefir fjarlægst hana um óravegu yfir hauður og haf. Fjall-
konan á mörg slík ítök vestra, — saknandi börn, sem stara
1 norð-austur átt, einkum á þeim stundum, sem minna á ís-
lenskt vor.
Þið, sem hafið aldrei farið af landi burt, vitið ekki hvað
bað er, að þrá íslenskt vor og fá það ekki. Engin þrá er
jafn sterk í brjósti náttúrubarnsins íslenska allan ársins hring,