Réttur - 01.02.1919, Qupperneq 61

Neistar.
63
ins miklu um ræktun þeirra? Er huggróður okkar jafnríkur,
sem gróður landsins? Sé því ekki svo farið, er heilbrigði
okkar skerð og þarf lækningar við. Vorið á að vera okkur
alt í senn: Tími landgróðurs og huggróðurs, bjartra nótta og
bjartsýnis, tími leysinga í högum og í hugum, tími göfug-
mannlegra heita og efnda. Ekki einungis að eifur landsins
færist í aukana og velti stórbjörgum, heldur að vöðvarnir
stælist og taki fastar á viðfangsefnum lífsins. Ekki einungis
að náttúran vinni alt, sem hún hefir tapað, og ávaxti pund
sitt í lífsins sjóði, heldur að börnum landsins vaxi hugrekki,
vonfesta og atorka, og hugurinn hækki og víkki eins og víð-
sýni vorsins.
Fróðum mönnum kemur saman um það, að vor hafi verið
í íslensku þjóðlífi nú um nokkra áratugi. »Vor í íslensku
þjóðlffi« er svo fallega tekið til orða, að það vermir okkur,
og við viljum að það reynist sannmæli. En því aðeins verður
það, að æskulýðurinn sé vorherjar, sem greiði götu vorsins
»1il ræktunar lands og lýðs.«
«41 * * * *
* 4« *
Það eru til vetrarmenn og vormenn. Vetrarmenn eru óláns-
menn. Þeir bera vetrarhug í sálinni. Þeir njóta ekki sólar-
innar og halda sig skugga megin. Þeir sjá ellimörk og feigð-
armörk á tilverunni. Öllu er að hraka. Mótlæti og erfiðleikar
verða í augum þeirra svartur skuggi á Iífinu, sem kreppir þá
inni í ömurlegu myrkri.
Við Islendingar eigum líka vetrarmenn — illveðrakrákur,
sem vilja altaf hrista hríðarúlpur framan í fólkið. Þeir eru
auðþektir, því að þeir veitast einna helst að æskunni í land-
inu. Allur þorri æskumanna landsins eru verfeðrungar að
þeirra dómi. Naumast nokkur taug í þeiin sem treysta megi.
f'jóðlífinu er að hraka. Þeir telja upp langar nafnarunur þjóð-
bunnra skörunga, sem hafa runnið fult skeið æfi sinnar og af-
kastað miklu verki, f*eir benda á þessa menn til samanburð-
ar þeim, sem nú eru að taka við — mönnum naumast enn
af æskuskeiði. Þeir virðast gleyma þvf, að mikill þroski, þraut-
góð atfylgi, festa og víðsýni fæst einungis með löngu lífi og