Réttur - 01.02.1923, Page 42

42
Rjettur.
sem ált hefír sjer stað hjá Síberíubúum, til skams tírna, bend r
á sömu aðferðina, sem notuð var við burlruðning skóganna
hjer á landi, sem annarsstaðar í Evrópu.
I Síberíu eiu, eins og kunnugt er, afar víðlendir skógar og
stórvaxnir. Skógarbrunar geisi þar tiðurn. Peir eyðleggja
sturdum skóg ásvæði sem nemur tugum þúsunda ferkílómetra
En það sem brunarnir spila, er þó í sjálfu sjer lítilsvirði,
hjá því sem bændurnir eyðileggja. Bóndinn elst upp við
hinn mikla skógarauð frá blaulu bamsbeini, og venst á að
skoða hann sem ótæmandi fjársjóð, er hann hafi ótakmark-
aða egnarheimild á, og megi fara með eins og honum
þóknast. Hver skógareigandi gengur í valið, og heggur
skóginn þar, sem honum sýnist, og svo mikið sem honum
þóknast, í það og það skiftið. Menn spilla þá rhargfalt
meiru en þeir nota sjálfir. Stórviðir eru höggn r n:ður í feg-
ursta blóma, þótt ekki þurfi að nota nema ofurlítil sprek.
Pegar húsaviður er högginn, fella menn þrisvar eða fjórum
sinnum meira, en þeir þurfa á að halda. Afgangurinn er
látinn liggja og fúna niður, án þess að hann sje notaður,
svo mikið sem til eldsneytis. Afleiðingin af þessari skógar-
bruðlun er sú, að skógar eru horfnir af viðáttumiklum svæð-
um kringum bændabýlin, borgtrnar og meðfram öllum veg-
um. Laudið lítur því ekki betur út, en eftir skógareldana,
ef ekki ver, því að enginn skógur vex þarna aftur, vegna
fjárbeitar, en þar sem eldurinn svift:r skóginum í burtu, vex
vanalega skógur aftur, eftir langan tíma, einkum ef það er
fjarii mannabygðum. Bannig miðar skógareyðingunum áfram
jafnt og þjett í Síberíu.
Par sem menn alast upp við mikinn nállúruauð, hverrar
tegundar sein er, kunna þeir sjer ekki hóf og setja því eyðsl-
unni engin takmörk. Slundarhagur er jafnan hafður fyrir
augum, og engu skeytt, þó að eftirkomendurnir verði með
súrum sveita og ærnum kostnaði, að aíla þess aftur, sem feð-
urnir eyðilögðu í bl ndni,
Sú skoðun ríkir hjer á landi eins og alsstaðar annarstaðar,
að hlunnindin og landgæðin, hver sem þau eru, sjen ótak-
/