Réttur - 01.01.1974, Blaðsíða 30

tveir hermenn með skotklárar byssur standa and-
spænis honum. Glottandi bjóða þeir honum að
ganga inn og jafnframt þrífur annar þeirra til hans
og dregur hann inn í íbúðina. Þeir hrifsa skjala-
tösku hans og það fyrsta sem þeir festa hönd á
eru eintök af „Rauða fánanum".
„Ritstjóri „Rauða fánans", enn einn stórlaxinn!"
segja þeir kampakátir. Þeim nægja blöðin sem
sönnunargagn og spyrja hvorki um nafn né skilriki.
Út úr öðru herbergi koma hermenn með Rósu
Lúxemburg. Hún er veik og hafði legið rúmföst,
en er flutt á burt án tillits til þess, og Wilhelm
Pieck einnig. Þau gátu ráðið það af gleiðbrosandi
samtali hermannanna, að Karl Liebknecht hefði
þegar verið færður á Eden hótelið, en þar hafði
herráð lögregluliðs lífvarðarsveitarinnar bækistöð.
Verkamenn hötuðu sérstaklega foringja og óbreytta
hermenn úr liði þessu, fyrir ofbeldi og grimmd.
I anddyri hótelsins tóku hermenn, foringjar og
hótelgestir á móti Rósu Luxemburg og Wilhelm
Pieck með dýrslegu öskri. Flestir þeirra voru
prangarar, spákaupmenn og fjárhættuspilarar. Þeir
öskruðu og æptu, hræktu og hrintu og hrópuðu
um leið og þau fóru framhjá: „Drepið þau, hengið
þaul"
„Hvorugt ykkar fer héðan lifandi", öskraði liðs-
foringi að Wilhelm Pieck.
Á ganginum á annarri hæð varð Wilhelm Pieck
að standa með andlitið upp að vegg. Tveir hermenn
með hlaðnar byssur stóðu vörð um hann. „Skjótið
strax ef hann reynir að flýja", heyrði hann skipað
drynjandi röddu.
Til hægri fanganum voru dyr. Á hurðinni hékk
pappaspjald með áletruninni: Pabst höfuðsmaður.
Karl Liebknecht kemur nú út um þessar dyr um-
kringdur hermönnum og liðsforingjum. Andlitið er
náfölt og ber merki um ógurlegar kvalir.
Wilhelm Pieck má ekki líti við, en hann finnur
og heyrir þótt hann sjái ekki, að á næstu minútum
er framið ruddalegt, flárátt, lítilmannlegt morð.
Karl Liebknecht, sá kjarkmesti af hugrökkum
baráttumönnum gegn þýzkri hernaðarstefnu, er
varnarlaus settur í hendurnar á þessum dýrslega
skríl drukkinna liðsforingja og hermanna. Það upp-
hefst dýrslegt öskur þegar farið er með Karl
Liebknecht niður stigann að hótelanddyrinu.
„Höggið hitti", heyrði Wilhelm Pieck kallað —
síðan heyrðist bifreið aka af stað.
Rósa Lúxemburg varð að feta þessa sömu leið
í höndum morðingjanna. Þessi dýr í mannsmynd
lömdu þessa veikbyggðu konu uns hún féll i gólfið.
Þeir drógu hana út á götu. Á meðan endurtóku sig
í sibylju öskrin í þessum morðingjum og fordrukknu
hótelgestum. Skothvellur frá skammbyssu heyrðist
í gegnum hávaðann — og aftur heyrðist bifreið aka
af stað.
Það liðu nokkrar sársaukafullar mínútur.
Þá skipuðu hermennirnir þessum öskrandi hótel-
gestum að fara til herbergja sinna eða yfirgefa
húsið. Þögnin sem á eftir kom var ógnvekjandi.
Það er skipt um hermenn að gæta Wilhelm
Pieck. Hann sá útundan sér, að liðsforingi fær
öðrum þeirra einhver skilríki, en heyrir ekki hvað
hann segir. Það líða nokkrar mínútur i mikilli
spennu.
Aftur heyrist fótatak nálgast og Wilhelm Pieck
heyrir að sagt er: „Ég sé um það."
Þá heyrist að byssa er spennt.
Wilhelm Pieck snýr sér snögglega við. Hermaður-
inn fyrir framan hann hrekkur við og honum fallast
hendur með byssuna. Fanginn horfir ógnandi í augu
óttaslegins hermannsins. Fyrst löngu seinna komst
hann að því, að maður þessi var Runge húsari.
Hann var einn af morðingjum Rósu og Karls.
I svip hermannsins endurspeglaðist heimska og
bleyðimennska og Wilhelm Pieck var strax Ijóst,
að þessi maður mundi hlýða öllum fyrirskipunum.
Hann krafðist því með skipandi rödd: „Fylgið mér
undireins til Pabst höfuðsmanns!" Og án þess að
biða svars gekk hann að dyrunum sem á stóð:
Pabst höfuðsmaður, og opnaði þær og stóð aug-
liti til auglits við manninn sem hafði gefið fyrir-
mælin um að myrða Karl Liebknecht og Rósu Lúx-
emburg.
Wilhelm Pieck vissi að líf hans hékk á bláþræði.
Hann varð að tala mál sem höfuðsmaðurinn skildi,
mótmæla, krefjast, ógna. Hryssingslegri spurningu
höfuðsmannsins um erindi svaraði Wilhelm Pieck:
,,Ég krefst þess að mér verði sleppt þegar I staðl
Hversvegna hef ég verið handtekinn ólöglega og
jafnvel hótað að skjóta mig?"
Höfuðsmaðurinn glápir steinhissa. Hann var að
enda við að fyrirskipa, að ritstjóri Rauða fánans
skyldi drepinn eins og Liebknecht og Lúxembúrg,
og nú krefst maðurinn þess að honum sé sleppt.
„Hver eruð þér eiginlega?" verður honum að
orði.
„Ég er blaðamaður við Frankfurter Zeitung",
svaraði Wilhelm Pieck og sýnir honum til staðfest-
ingar skírteini sitt.
30