Réttur - 01.01.1974, Side 8

„tengd náttúru landsins órjúfandi böndum"
Þær ganga upp í þessu hlutverki, sem þeim
hefur verið úthlutað, og orð Geirþrúðar —
algjör uppgjöf hennar — eru táknræn: „Er-
um við þær giftu í raun og veru konur, erum
við ekki barasta hlutir, og líður okkur ekki
einmitt best þannig, ha? ... Því skyldum við
keppa eftir að vera konur, ef okkur líður
verr þannig, ha? ..." og aftur „Hlutum líður
vel!"
Hákon er leigjandinn. Krangalegur ung-
lingspiltur með kassa fullan af leikbrúðum,
Súlukónginum, Pétri Pan og Júdasi, nöktum
og hauslausum. Hákon hefur ekki frið fyrir
kvendýrum, þótt hann sé ljótur. Hvers vegna
leggur Þóra lag sitt við hann? Er hún að
hefna sín á þessum óþolandi eiginmanni sín-
um, undirstrika hlutverk sitt eða aðeins að
fá tilbreytingu? Sennilega allt þetta sam-
þrinnað. Hákon er óhræddur við hin ýmsu
fyrirbæri náttúrunnar og hann vill ekki bind-
ast kerfinu, því: „Þegar maður er byrjaður
að skapa er ekki leið að hætta."
Tólffótungur. -— Hvað er það? Skyldi þó
aldrei vera náttúran sjálf, iðjagræn? Þetta
undur, sem við fjarlægjumst í sífellu eða
eyðileggjum. — Jósep á Stað er fulltrúi þeirr-
ar kynslóðar, sem vart átti málungi matar.
Þeirrar kynslóðar, sem tengd var náttúru
landsins órjúfandi böndum. Hann dreymir
um að rækta upp sandana og vill ekki selja
sitt land. Frekar leggur hann allt í sölurnar
og verður fórnarlamb þeirra afla, sem aðeins
sjá eitt — peninga.
Hákon er sá eini af borgarbúunum, sem
ekki er hræddur við móður náttúru. — „An
þess að hika stingur hann maðkinum upp í
sig." — Og sofnar síðan rótt. En Hákon er
einn — brúðurnar hans geta ekki myndað
samband sín á milli — líkt farið og mönn-
um — hvaða líf er það, þegar við getum
ekki lengur talað saman, ekki sagt hug okk-
ar? Erum háð því, sem sæmir eða því, sem
er hefðbundið, því að vera eins og hinir.
Og Hákon hugsar: „Enginn er frjálsari en
8