Réttur - 01.01.1974, Blaðsíða 43

Svipmynd frá Berlín 1945.
Engels. Jafnt andstæðingar sem vinir viðurkenna
afrekið.
Ég efast um að alþjóðahyggja alþýðunnar sé í
nokkru sósíalistísku landi sterkari en DDR. Og það
er ekki lítið afrek að ala þá hugsjón upp í brjósti
þess fólks, sem afvegaleitt var af þýzkri hernað-
arstefnu, hafandi svo hættuna á gamla þýzka þjóð-
rembingnum alltaf við hliðina. Hinum sósíalistíska
sameiningarflokki — SED hefur vissulega tekizt
það vel að skapa hið rétta jafnvægi á milli alþjóða-
hyggju alþýðunnar annarsvegar og þjóðarstolts
vegna síns sósíalistíska lands hinsvegar. Og ef
nokkuð er þá var áherzlan á alþjóðahyggju sósial-
ismans ætíð ríkarl. Eðlilega varð umfram allt að
varast að gera nokkuð það, sem orðið gæti til
framdráttar gamla þýzka imperíalismanum, yfir-
drotnunarstefnunni, sem steypt hefur heiminum í
tvær heimsstyrjaldir, — og líka orðið þýzka verka-
lýðnum dýrkeypt. Hin ríka áherzla á stéttarandstöðu
þýzks verkalýðs við þýzka auðvaldið hjálpaði því
til að rata þarna hinn rétta veg.
En þetta hefur ekki gengið eins og i sögu. Það
hefur ekki verið sjálfsagt mál að svo vel tækist.
Það var ekki dælt inn dollurum í DDR eins og í
Vestur-Þýzkaland. Þeir urðu sjálfir að byggja upp
land sitt með hörðum höndum og heitum huga —
verkamenn, bændur, menntamenn í DDR. Þeir urðu
að greiða sínar skaðabætur fyrir glæpi nazista-
stjórnarinnar. Og það kostaði allt átak. Það var
ekki aðeins að tengja saman þýzka verksnilli og
sósíalistískt skipulag. Það þurfti ekki sízt aga og
eldmóð — og að tengja þau ólíku öfl rétt saman,
í því lá oft stjórnlistin. Og hún var ekki auðveld:
öfgarnar biðu beggja vegna við, ofstækið hjá eld-
43