Réttur - 01.01.1974, Síða 44

Alexanderplatz i rústum 1945.
móðnum, kúgunin í námunda við agann. — Og
það var ekki sparað að auka á erfiðleikana, skara
í eldinn vestan frá.
Borgarablöð Vestur-Þýzkalands kölluðu Ulbricht,
aðalritara SED, oft „rauða járnkanslarann". (Járn-
kanslarinn var Bismarck). Og það var ekki að
ástæðulausu. Hrifningin af Sovétríkjunum og tign-
unin á Stalin, þar með þakklætið til þeirra, er
frelsað höfðu alþýðuna undan fasismanum, yfir-
gnæfði fyrstu árin hina miklu erfð þýzka verka-
lýðsins sjálfs, skyggði jafnvel á Ivlarx og Engels.
Og þegar holskeflur ofsóknanna riðu yfir hinn sósí-
alistiska heim með réttarhöldum gegn „titoistum",
sem kostuðu Slansky, Rajk og fleiri ágæta komm-
únista lífið, þá skullu þær og á DDR og ágætir
félagar eins og Paul Merker, Hans Teubner o. fl.
— siðar foringi eins og Anton Ackermann, — urðu
fyrir barðinu á þeim.
Það voru ill verk ofstækis, er þá voru framin —
og öll hreyfing sósíalismans þarf að læra að varast
þau víti, — en SED slapp þó við þá ógæfu að
rjóða hendur sínar blóði ýmissa sinna beztu manna,
svo sem henti ýmsa kommúnistaflokka alþýðulýð-
veldanna um þessar mundir og hent hafði Komm-
únistaflokk Sovétríkjanna 1936—38, og þá létu og
ýmsir þýzkir kommúnistar þar lífið.
44