Réttur - 01.01.1974, Blaðsíða 9

úr „auglýsingaheimi borgarbúans“.
þeir, sem eru í kringum hann, og einn mað-
ur, ja, hvað er einn maður .... Hvað getur
einn maður?"
Nægur matur, nægilegt vín ... við lokum
okkur inni í heimi, þeim heimi, sem við
þykjumst skilja. Allt annað gerir okkur ótta-
slegin. Allt, sem gæti breytt lífi okkar, er
hættulegt, sviptir okkur fölsku öryggi okkar.
Það, sem við þekkjum, getur ekki sakað okk-
ur. Við höldum sambandinu við fjölskyldur
okkar. Ekki af því að þar séu persónur, sem
okkur falla í geð, heldur ber okkur skylda
til. Þó svo að þurfi að: „hugsa sig um við
hvert handarvik .. hvert orð .... Og allt
alltaf jafnvitlaust ..." Hið ókunna gæti jafn-
vel orðið til þess að við færum að hugsa.
Við svíkjum sjálf okkur, náttúruna, allt —
við erum Júdas.
Hin óvæga þjóðfélagslega gagnrýni leiks-
ins fær ef til vill einhverja til þess að hugsa.
Og þeir bjartsýnu gætu jafnvel vænst þess
að fá leikritið augum litið á sjónvarpsskerm-
inum. Eða er ekki hér á ferðinni spennandi
viðfangsefni fyrir góðan myndatökumann og
leikstjóra?
Sólveig Kristín Einarsdóttir.
9