Réttur - 01.01.1974, Blaðsíða 7

Sjálfsmynd van Gogh Bellini: Madonna
— reynir að vera ánægð, sbr hugsanir henn-
ar við kvöldmáltíðina: „Heimili mitt, hér
er það, í návist þessa fólks ... Alit þess á
mér ... það er ég. Heiðvirt, framsækið lífs-
glatt ..... Því efast ég? Þetta er ég bara
þetta ...."
Hvöss gagnrýni felst í myndinni af Þóru,
þegar hún er að þurrka af í stofunni. Skraut-
munir og fjölskyldumyndir — engar bækur
— nema biblían — tómur blómavasi og
gerviávextir, ekkert er í tengslum við nátt-
úruna, aðeins hlutir, sem eru þarna, til þess
að hún komist ekki í burtu. Heimilið er
fangelsi hennar, eins og svo snilldarlega
kemur fram í leikritinu, þegar rimlarnir á
hansatjaldinu breytast í rimlaglugga á fanga-
klefa. — Og gúmmíhanskarnir — getur hún
ekki einu sinni snert á þessum hlutum með
berum höndum?
Vinkona hennar, Þrúða, er ein af þessum
„vinkonum", sem flestar eiginkonur eiga.
Símtalið milli þeirra er eitt áhrifamesta at-
riði leikritsins. Verkar eins og högg á les-
andann. Atriðið er mjög gróft að mínum
dómi, en trúlega með ráðum gert, til þess
að sýna fram á innihaldslaus samtöl kvenn-
anna og undirstrika hlutverk þeirra sem kven-
dýra.
7