Morgunblaðið - 15.10.2006, Síða 24

daglegt líf
24 SUNNUDAGUR 15. OKTÓBER 2006 MORGUNBLAÐIÐ
mikið.“ Komu margir á sýning-
arnar hjá Leikfélagi Kópavogs?
„Nei, það gat nú einmitt verið svo-
lítið sorglegt því margar af bestu
leiksýningum sem ég hef séð hafa
einmitt verið áhugaleiksýningar og
algjör synd hversu fáir fengu að
sjá þær. Sumar geta samt auðvitað
verið hrikalega vondar en jafnvel
það getur líka orðið afbragðs
skemmtun. Þá finnur maður fyrir
sömu tilfinningu og þegar maður
horfir á bresku þættina The
Office.“
Hlédrægur fjörkálfur
Ágústa Eva ólst upp í Hvera-
gerði til 11 ára aldurs. „Þar var
gott að búa enda fullt þar af bæj-
arfíflum. Ætli ég hafi ekki verið
eitt þeirra.“
Foreldrar Ágústu heita Sigurdís
Sveinsdóttir, kennari og textíl-
hönnuður, og Erlendur Magnús-
son, smiður, útskurðarmeistari og
myndlistarmaður. Ágústa á fimm
systkini. Öll eru þau eldri en hún
fyrir utan almannatengilinn Finn-
boga sem er árinu yngri. Hin eru:
María ferðamálafræðingur, Sveinn
tölvunarfræðingur, Eva María,
sem býr í Grænlandi, og loks
sálfræðineminn Sunna sem býr í
Danmörku með syni sínum, Daníel
Bjarti. „Ég held mikið upp á Daní-
el Bjart. Hann er að verða níu ára
og er mikill karakter. Af honum
hef ég lært mikið. Við systkinin er-
um óvenjusamheldin, að ég held.
Við erum góðir vinir og skemmtum
okkur gríðarlega vel saman. Við
höfum líka svipaðan húmor og er-
um þolinmóð hvert við annað. Við
höfum náttúrlega haft alla ævina
til að kynnast og læra hvert inn á
annað og vitum því hvenær við
þurfum að sveigja hvert framhjá
öðru.“
Æska Ágústu var tiltölulega
áhyggjulaus, að dómi hennar
sjálfrar. „Við vinir mínir vorum
mikið fyrir að hrekkja kennarana
en satt best að segja er ég frekar
lúmskur hrekkjalómur. Ég safnaði
liði í prakkarastrikin og gerði litlar
byltingar. Ég skemmti mér sjaldan
jafn vel og þegar ég var í miðjum
hóp af börnum í algjöru stjórn-
leysi. Mér fannst skemmtilegast að
leika mér með krökkum sem voru
svolítið öðruvísi en aðrir og af
þeim var nóg í Hveragerði.“
Ferðamenn sem brugðu sér í
sakleysi sínu í Eden fóru ekki var-
hluta af uppátektarsemi Ágústu.
„Við vinkonurnar héngum stundum
við Eden og spýttum klósettpappír
í gegnum rör á túristana. Stundum
þóttumst við vera örkumla vanvit-
ar við rúturnar sem stoppuðu
þarna til að farþegarnir gætu
fengið sér ís og spjallað við apann
skemmtilega sem allir muna eftir.“
Á milli þess sem Ágústa stund-
aði hrekki sótti hún sunnudaga-
skóla með mömmu sinni og bróður.
„Ég vildi miklu frekar hlaupa um
salinn en að liggja á bæn. Samt
fannst mér gaman að syngja sálm-
ana. Við systkinin uxum loks upp
úr þeirri vitleysu að mæta í sunnu-
dagaskóla og bróðir minn þykist
nú ekkert muna eftir þessu tíma-
bili í lífi okkar en hvað um það, ég
man allavega eftir að hafa sungið
Djúp og breið og litað biblíu-
myndir.“
Hljómsveitir verða líkast til allt-
af svalari en sunnudagaskólar og
aðeins sex ára gömul stofnaði
Ágústa sitt eigið band. „Við vorum
tvær sem tókum að okkur að vera
aðalsöngkonur en bakradda-
söngkonurnar voru þrjár. Bassa-
og gítarleikarinn kunnu hvor um
sig þrjú grip og Finnbogi, bróðir
minn, spilaði á trommur. Það eina
sem við gátum spilað voru fyrstu
erindin í Mýrdalssandi með GCD
en það kom ekki í veg fyrir að við
ákvæðum í þaula hvernig mynd-
bandið ætti að vera. Við ætluðum
að vera úti í hrauni í steinþvegnum
gallafötum.“
Það hefur aldrei farið á milli
mála að Ágústa getur sungið en
þegar hún er spurð að því hvaða
söngkonu hún haldi mest upp á
kemur svarið óneitanlega á óvart:
„Erlu Þorsteins. Hún er svo ein-
læg og syngur svo ótrúlega fallega.
Lögin hennar minna mig á ömmu
mína og eitthvað fallegt.“
Ágústa heitir einmitt í höfuðið á
þessari ömmu sinni, Ágústu Gam-
alíelsdóttur. „Við amma eigum
margt sameiginlegt. Til dæmis höf-
um við sama fatasmekk og þvoum
gjarnan þvottinn okkar í hönd-
unum. Síðan eigum við það báðar
til að vera svolítið þrjóskar, við
amma. Það besta við hana er hvað
hún er hlý og góð og hefur mikinn
húmor. Amma hefur haft mikil
áhrif á karakterana sem ég hef
leikið, líkt og reyndar fleiri í fjöl-
skyldunni, en stundum sat ég með
glósubók við eldhúsborðið hjá
ömmu og glósaði hjá mér orða-
tiltæki sem ullu upp úr henni og
frasa sem mér þóttu skondnir. Það
getur verið ótrúlega skemmtilegt
að fylgjast með öðrum tala. Sumir
bjóða upp á heila leiksýningu.
Stundum væri gott að geta haft
með sér upptökuvél hvert sem
maður færi eða diktafón, eins og
ég gerði reyndar stundum.“
Þótt Ágústa væri áberandi á
skólaskemmtunum þegar hún var
lítil fannst henni samt oft óþægi-
legt að koma fram. „Um daginn
hitti ég gamla bekkinn minn frá
Hveragerði og við horfðum saman
á myndbönd frá gömlum bekkjar-
kvöldum. Mér fannst ég alveg eins
og fífl á þeim því ég var svo feimið
barn. Satt best að segja er ég enn
mjög feimin. Það er annaðhvort í
ökkla eða eyra hjá mér og venju-
lega ræðst feimnin af því með
hverjum ég er. Ég finn reyndar
oftast fyrir sviðsskrekk þegar ég
þarf að koma fram. Ætli ég hafi
ekki bara lært að fela hann betur
með tímanum. Það skemmir heldur
ekki að hafa óbilandi trú á því sem
maður er að gera, muna af hverju
maður er að því og fyrir hvern.
Þegar ég gríp í handlegginn á
Gauki, vini mínum, [hugmynda-
smiðnum á bak við Silvíu Nótt,
innsk. blm.] yfirbuguð af stressi og
man ekkert hvað ég er að fara að
gera brosir hann alltaf og segir:
„Njóttu þess bara og það virkar
alltaf!“
Ágústa Skúladóttir, sem leik-
stýrði Ágústu Evu hjá Leikfélagi
Kópavogs, kannast vel við öfg-
arnar í fari nöfnu sinnar. „Ágústa
getur verið afskaplega hlédræg og
hógvær eina stundina en þá næstu
leiðir hún heilan hóp fólks í maóra-
stríðsdansi svo maður veltir fyrir
sér hvernig hún hafi nú farið að
þessu. Í raun vefst ekkert fyrir
Ágústu Evu. Það er leitun að ann-
arri eins hæfileikamanneskju því
hún býr yfir svo mikilli breidd.
Ágústa er líka afskaplega góð í
hugmyndavinnu. Satt best að segja
er dásamlegt að leikstýra henni.“
Rótlaus sem reikult þangið
Þegar Ágústa var 11 ára ákvað
móðir hennar að fara til Noregs og
læra þar textílhönnun í eitt ár.
„Við bjuggum í skíðabænum Not
Odden í suðurhluta Noregs,“ segir
Ágústa og fer létt með að bera
bæjarnafnið fram með norskum
hreim. „Mér fannst ekkert sér-
staklega skemmtilegt að búa í
Noregi og hafði mikla heimþrá.
Þarna var lítið í boði fyrir krakka
annað en að henda appelsínum í
hús og æfa íþróttir. Bróðir minn
varð handboltastjarna og fékk
mörg ástarbréf og ástarjátningar í
kjölfarið. Ég skellti mér í frjálsar
íþróttir og sérhæfði mig í hástökki.
Ég æfði stíft í nokkra mánuði en
meiddist þá á hné og varð að
hætta. Þjálfarinn minn tók af mér
hátíðlegt loforð um að ég skyldi
samt „aldrei hætta að æfa há-
stökk“. Það loforð hef ég nú svikið
illilega en aftur á móti hef ég tekið
upp þann góða sið að spila badmin-
ton. Foreldrar mínir borguðu of-
»Ég vissi ekkerthvað ég vildi á
þessum tíma. Í raun
og veru var ég bara
að reyna að finna
sjálfa mig.
» Allt sem maðurgengur í gegnum
hefur tilgang þótt mað-
ur geri sér ekki grein
fyrir því einmitt á með-
an á því stendur.
Söngvakeppni Ágústa Eva Er-
lendsdóttir og Edgar Smári
Atlason í Menntaskólanum í
Kópavogi syngja Endless Love
í Söngvakeppni framhaldsskól-
anna árið 1999.
Morgunblaðið/Árni Sæberg
Hlédræg og villt Ágústa Eva getur verið hlédræg og hógvær eina stundina
og þá næstu leiðir hún heilan hóp fólks í maórastríðsdansi.