Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1945, Blaðsíða 12

„Eins og ég nú segi yður, og þér hljótið sjálf-
ur að hafa heyrt eða lesið, þá var það slúffan,
sem við fórum þessa ferð með. Þetta var nálægt
baustjafndægri í fyrra, og ef þér viljið hafa það
mjög nálcvæmt, þá var það í september, hinn 27.
um morguninn, að við sáum frá Gamla-Skaga
til slúffunnar með neyðarveifu uppi. Það var
ekki orðið bjartara en svo, að það var á tak-
mörkum, að við greindum hana, þar sem hún
veltist fyrir utan, því að það var haugasjór
handan við rifið, þótt ekki væri farið að hvessa
að neinu ráði.
„Það er þó engin skemmtiferð fyrir svona
skútukríli!“ sagði ég við Sören í Kaplaborg, sem
stóð hjá mér. „Iívaða farm skyldi hún vera
með?“
„Látum hana um það, hvaða farm hún er
með?“ svaraði Sören. „Það er ekki allt með
felldu; sérðu ekki flaggið í hálfa stöng?“
„Sé ég víst. Getur verið að skipstjórinn hafi
fallið útbyrðis. En allt um það getur verið fróð-
legt að vita, hvað hún er með!“
„Má vel vera!“ svaraði Sören. „En nú tygj-
um við Jens Tani okkur og róum út til þeirra
og vitum, hvernig líður!“
Hann og Jens og aðrir fleiri skutu síðan fram
báti og réru út. Við sáum, að þeir fengu lagt
skútunni við akkeri og beint henni upp í veðrið,
og að þ'ví búnu komu þeir í land með skipstjór-
ann og hásetann hans, og þeir voru báðir, bæði
skipstjórinn og hásetinn, svo dasaðir, að þeir
komust ekki lengra.
Hann vildi nú fá menn til þess að færa skút-
una út fyrir rifið og koma henni til Friðriks-
hafnar, og þegar við vorum búnir að rabba svo-
lítið um það okkar á milli, bauðst ég til að taka
að mér skipstjórnina, ef Sören í Kapla-
borg, Jens Tani og Hans Lárusson vildu verða
hásetar.
Þegar ég kom heim til þess að fara í sjóklæði
mín, sá ég, að loftvogin var alltaf að falla; hann
var líka korgaður, og við máttum vera viðbún-
ir ofsaroki.
„Nú, jæja!“ hugsaði ég. „Þú hefur kornið út
í hryðju fyrr og sleppur víst einnig í gegnum
hana í þetta skiptið!“
Hinir voru á sama máli, og við fórum um borð,
eftir að við höfðum kvatt skipstjórann og há-
setann, sem voru nægilega laslegir og aumir á-
sýndum til þess að réttlæta þá ráðstöfun að fela
öðrum skip sitt í hendur.
Við komum svo um borð klukkan 9 um morg-
uninn. Ég vildi gjarna bíða og sjá, hvernig
veðrið ætlaði eiginlega að hegða sér, og við lág-
um því og þraukuðum til klukkan ellefu, er
akkerisfestin brast.
„Jæja, þar fór hún!“ sagði Sören, sem var
vaskastur skipverja. „Nú verðum við þá að setja
upp segl og sniðbeita!“
Við komum upp seglaleppum, og héldum okk-
ur skammt undan landi til miðdegis. Svo hit-
uðum við kaffi og skárum okkur tvær brauð-
sneiðar hver. Og það var bæði fyrsta og sein-
asta máltíðin, sem við neyttum um borð í slúff-
unni.
„Hann hvessir skrambi mikið,“ sagði Jens
Tani, sem var yngstur og byrjaður að finna til
sjóveiki við hinar feiknarlegu dýfur, sem skipið
tók. Sjóirnir á Skagahafi eru svei mér engin
lömb að leika við. En reyndar leysti drengur-
inn hlutverk sitt af hendi eins og við hinir.
Við þrírifuðum stórseglið og einrifuðum
fokkuna.
„Þeta eru lítil segl“ sagði ég. „En þó verða
þau ennþá minni, trúið mér til.“
Við héldum skipinu við okkar megin sunds-
ins til þess að verða ekki of nálægt sænsku
ströndinni. Það komu þungar og langar hryðjur,
loftið varð eins og ofnsverta, og sjórirnir voru
svo krappir og bölvaðir þarna úti, að bráðlega
var ekki á okkur þurr þráður, þrátt fyrir olíu-
kápurnar.
„Það verður ennþá verra!“ sagði ég.
Og það varð líka verra.
Síðari hluta dags var komið fárviðri, og við
misstum fokkuna út í veður og vind. Við svikk-
uðum stórseglið í þríhyrnu.
Við losuðum klýfinn og reyndum að nota
hann í fokku stað. Okkur tókst líka að draga
hann ofurlítið inn á bómuna, en nú var orðið
dimmt, og við vorum ekki ugglausir um, nema
þeim, ei' stæði í stafni, skolaði fyrir borð með
brotsjóunum. Við stóðum í vatni upp fyrir mitti.
Við lögðum okkur alla fram, og Sören og Hans
klófestu sig eins og kettir frammi á. Okkur
tókst að draga klýfinn upp til hálfs, en hann
var ekki fyrr búinn að fá vindnám, heldur en
hann sviptist burt með hvelli miklum.
„Þar fór hann líka!“ sagði Sören.
Nú vorum við framseglslausir, og það er lé-
leg sigling, eins og þár víst vitið. Það var niða-
myrkur; við sáum einungis blikið af brotsjóun-
um, þegar þeir steyptust yfir okkur, eins og
Samson yfir Filisteana. Við skreiddumst aftur
á, og ég varð að stýra vestur á bóginn til þess
að forða okkur frá sænsku ströndinni, því að
það var það versta, sem gat hent okkur, ef við
lentum á henni.
Það var sem sagt orðið niðdimmt. Við áttum
langa nótt framundan; það var aftakaveður, og
við sátum uppi með slitur ein af aftursegli í
skútukríli, sem þegar var búið að súpa svo mik-
inn sjó, að við urðum að fara að dæla. Við
fengum yfir okkur hvern brotsjóinn á fætur
öðrum. Utan úr myrkrinu heyrðust hvinir og
VÍKINGUR
282